به گزارش خبرگزاری مهر، ۲۵ سال پیش در چنین روزهایی تلسکوپ فضایی هابل که از آن به عنوان چشم زمین نیز یاد می شود به فضا پرتاب شد. این ابزار علمی که در حد و اندازه یک اتوبوس است طی یک ربع قرن گذشته اطلاعات ناچیز بشر درباره اعماق فضا را به طرز شگفت انگیزی افزایش داده است.
نخستین بار ایده طراحی و ساخت چنین تلسکوپ فضایی پس از جنگ جهانی دوم مطرح شد. در آن زمان لیمن اسپیتزر اخترشناس برجسته آمریکایی این نکته را مطرح کرد که چرا نباید بشر به تلسکوپ فضایی مجهز باشد که خارج از اتمسفر زمین و به دور از گرد و غبار زمینی و موانع بازدارنده به رصد اعماق فضا بپردازد.
پرتاب هابل به فضا توسط شاتل دیسکاوری در سال ۱۹۹۰
متیو لالو رئیس گروه تلسکوپها در انستیتو علمی تلسکوپ فضایی (STScl) که هم اکنون با همکاری مرکز پرتابهای فضایی گادارد ناسا وظیفه کنترل این تلسکوپ فضایی را بر عهد دارد می گوید: بدون شک ساخت و پرتاب هابل با چالشهای اقتصادی زمان خود همراه بوده است. از سال ۱۹۷۷ که جرقه اصلی ساخت هابل زده شد تا سال ۱۹۹۰ که راهی فضا شد شاهد بازه زمانی طولانی مدتی هستیم که نشان از مشکلات آن دوران دارد.
در سال ۱۹۷۱ ایده اولیه ساخت یک تلسکوپ فضایی مطرح شد و پس از تصمیماتی که در سنای آمریکا گرفته شد نهایتا در سال ۱۹۷۷ بودجه لازم برای این پروژه اختصاص یافت.
بسیاری تلسکوپ فضایی هابل را یک شگفتی فنی به شمار می آورند. این تلسکوپ ۱۳.۲ متر طول و ۱۲ تن وزن دارد. در هسته آن آینه اصلی ۲.۴ متری وجود دارد که نور دریافت شده از منبع نوری را به آینه دوم منعکس می کند. سپس پرتوی نوری به حفره ای در دل آینه اصلی بازتابانده می شود تا در نهایت سر از نقطه کانونی درآورد.
هابل در فضا
پنلهای خورشیدی دوقلو برق لازم برای باتری های نیکل – هیدروژنی آن را تأمین می کند. این سامانه فضایی هیچگونه سیستم احتراقی ندارد و در عوض از چرخهای واکنشی در ترکیب با یک سری حسگر مخصوص برای انجام مانوردهی در فضا و قرار گرفتن در وضعیت مورد نظر دانشمندان استفاده می کند.
ناسا اعلام کرده که این تلسکوپ پیر به زودی به پایان عمر خود خواهد رسید و قرار است تلسکوپ قدرتمندتر دیگری به نام جیمز وب جایگزین آن شود.