قتل "اميركبير" صدراعظم ناصرالدين شاه به دستور پادشاه ‏قاجاريه (1268ق)

ميرزا تقي خان فراهاني فرزند كربلايى قربان، آشپز ميرزا ابوالقاسم قائم مقام، در اصل از هزاوه و خانواده‏اي فقير بود. وي در دستگاه قائم مقام پرورش يافت و دبيري كارآمد و منشي لايقي شد. وي سمت‏هاي متعددي در زمان فتحعلي شاه و محمدشاه قاجار داشت و در خدمت ناصرالدين ميرزاي وليعهد، فعاليت مي‏كرد. ميرزاتقي خان پس از مرگ محمدشاه قاجار تلاش فراواني در به سلطنت رساندن ناصرالدين شاه نمود و لقب اتابك اعظم گرفت. نزديكي وي به شاه به حدي بود كه ناصرالدين شاه قاجار تنها خواهر خود را به عقد ميرزاتقي درآورد، هرچند مهد عليا مادر شاه، از اين امر راضي نبود. پس از صدر اعظمي و فرونشاندن ناآرامي‏ها و به جريان انداختن امور كشور، به اميركبير ملقب گرديد و بيشتر از قبل مورد حسادت درباريان واقع شد. سرانجام با بدگويي‏هاي فراواني كه نزد شاه از او گفتند به دستور شاه قاجار از صدارت عزل گرديد و بدخواهان از ترس تغيير نظر شاه، حكم قتل وي را نيز از سلطان گرفتند. وي را در حمام فين كاشان با گشادن شريان بازويش به قتل رسانده و سپس جسدش را به عراق برده و در كربلا به خاك سپردند.

تشكيل اولين مجمع عمومي ملل متحد در لندن (1946م)

پس از جنگ جهاني اول، جامعه ملل به منظور حفظ صلح، داوري در مورد اختلاف بين كشورها و ترويج همكاري‏هاي بين‏المللي به وجود آمد. اما علي‏رغم وجود اين جامعه، جنگ جهاني دوم، خونين‏تر و وحشتناك‏تر از جنگ جهاني اول روي داد. بنابراين طي كنفرانس‏هايى در اواخر جنگ، تصميم گرفته شد تا سازماني جهاني و قوي براي حل معضلات و اختلافات بين كشورها ايجاد شود. از اين رو منشور سازمان ملل متحد به امضا رسيد و اولين جلسه مجمع عمومي در دهم ژانويه سال 1946 در لندن تشكيل شد ضمن اينكه شوراي امنيت نيز، دو روز بعد از آن، تشكيل جلسه داد. پس از پيشنهاد امريكا مبني بر انتقال مقرّ سازمان ملل به اين كشور، در جلسه مجمع عمومي، تصميم بر اين قرار گرفت كه مقرّ دائمي سازمان ملل متحد در كشورهاي متحد امريكا باشد. از اين جهت، در دسامبر 1946، مجمع عمومي مبلغ اهدايى هشت و نيم ميليون دلاري جان را كفلِر سرمايه‏دار امريكايى را براي خريد يك قطعه زمين در شهر نيويورك براي ساختن مركز سازمان ملل قبول كرد تا اينكه پس از اتمام كار ساختِ بنا، اولين جلسه مجمع عمومي در بيست و چهارم اكتبر سال 1952م در نيويورك تشكيل جلسه داد و تاكنون نيز در همان محل واقع مي‏باشد. كمك‏هاي مالي امريكا به سازمان ملل باعث شد تا طي سال‏هاي بعد نفوذ بيشتري در سازمان ملل داشته باشد و خواسته‏هاي زورگويانه خود را بر سازمان ملل متحد تحميل نمايد.

اختراع ساعت الكترونيكي در سوئيس (1963م)

اولين ساعت الكترونيكي توسط دو صنعت‏گر سوئيسي با نام‏هاي "سولْويل" و "تيتوس" پس از 12 سال تلاش، با وصل كردن صدها قطعه و ابزار دقيق در 10 ژانويه 1963م اختراع شد. در ساعت الكترونيكي، حركت الكترون‏ها موجب حركت عقربه‏هاي ساعت به جلو مي‏شوند. اين نوع ساعت نيازي به كوك كردن ندارد و بسيار منظم و دقيق كار مي‏كند و ميزان خطاي آن، بسيار ناچيز است.

تولد "فرانْسْوا رابْلِه" اديب و نويسنده معروف فرانسوي (1494م)

فرانسوا رابله ادیب و نویسنده برجسته فرانسوی در چنین روزی از سال ۱۴۹۴ میلادی متولد شد. فرانسوا رابله رمان‏نویس، ادیب و پزشک فرانسوی در تاریخ دهم ژانویه سال ۱۴۹۴ میلادی در این کشور به‌دنیا آمد. وی تحصیلات خود را در صومعه‏ای نزدیک زادگاهش سپری کرد و پس از آموختن الهیات و حکمت و فلسفه، به سلک روحانیون مذهبی درآمد. این امر بیش‌تر به سبب شوق او در فراگرفتن علوم ادبی یونان و روم بود تا به‌سبب تمایلش به علوم مذهبی و الهی. رابله از آن پس مدتی به سیر و سفر و مطالعه و ثبت خاطرات خود پرداخت و با بسیاری از فاضلان و ادیبان بزرگ زمان آشنایى یافت. او هم‏چنین پس از طی دروس دانشگاهی در رشته پزشکی، به طبابت پرداخت و چندین متن پزشکی را به زبان یونانی با تفسیرهای شخصی منتشر کرد. رابله هم‏چنین کتاب گارگانتوا و سپس رمان بزرگ پانتاگروئل را انتشار داد که از جانب برخی مقامات علمی و مذهبی به اتهام منافی اخلاق بودن محکوم گردید و باعث شد که وی مقام و جایگاه روحانیت خود را از دست دهد. با این حال، انتشار جلدهای دوم تا پنجم این اثر، باعث شهرت زیادی برای رابله شد و با ارائه تغییراتی در جلدهای بعد، سعی کرد تا رضایت مقامات مذهبی را نیز جلب نماید. رابله از نظر مورخان، مرد تحول بود و در دوره تحول می‌‏زیست. وی از آسایش می‌‏گریخت و تشنه تجسس و تبحر بود. همه وقت خود را با شوق و شیفتگی فراوان به آموزش می‌‏گذراند. او نمونه کامل عهد رنسانس به‌شمار می‌‏آمد که می‌‏کوشید تا فلسفه و معنویات زمان را در پرتو اندیشه‏های باستانی، نو گرداند. رابله بیش از هر چیز، در شیوه انشاء و به‌کار بردن قواعد زبان و برجا نشاندن درست کلمه و تناسب در ترکیب کلام، هنرمندی و استادی دارد و در نوشته‏‌ها، روح مضحکه‏آمیز و هزل و مطایبه فصیح و شیوا را با قدرت نویسندگی می‌‏آمیزد. وی با خطوط وسیع، چهره‏های مختلف انسان را به‌طور مسخره‏آمیز ترسیم می‌‏کند و نهاد آدمی را آن‌چنان که هست، به خواننده القا می‌‏نماید. شگفتی سبک نگارش رابله در آن است که میان خنده و دانش، رابطه نزدیک برقرار می‌‏دارد. درباره او گفته‏اند که: «رابله وجود بشر را به مسخره می‌‏گیرد، وجود خدایان را نیز به مسخره می‌‏گیرد، اما این کار را با چنان لطفی انجام می‌‏دهد که نه به بشر لطمه وارد می‌‏آورد نه به خدایان.»