یک روانشناس گفت: کودکان به طور ذاتی در دو سالگی لجباز می‎شوند. میردریکوند در گفت‎وگو با ايسنا درباره علل لجبازی در بین کودکان، اظهار کرد: کودکان سنین بین سه تا چهار سال دچار نوعی لجبازی خودمحوری می‎شوند به طوری که همه چیز را برای خود خواسته و به حقوق دیگران اصلاً توجهی ندارند. وی بیان کرد: لجبازی که از نوع خودمحوری است، به طور ذاتی در کودکان به وجود آمده و سبب نادیده گرفتن حقوق دیگران از طرف کودک می‎شود چرا که بچه‎ها در این سن هیچ درکی از حق اطرافیان ندارند. میردریکوند ادامه داد: نوع دیگری از لجبازی در دوران نوجوانی به وجود می‎آید و نوجوان با خواسته‎های کودکانه خود، بی‎تفاوت از برابر حقوق دیگران می‎گذرد و نیاز خود را ارجح‎تر از هر چیزی می‎دانند. این مدرس دانشگاه لرستان افزود: احساس تظلمی که از سوی کودکان درک می‎شود سبب لجبازی وی با والدین و اطرافیان خواهد شد به طور مثال تولد نوزاد جدید و ابراز علاقه به او منجر می‎شود که فرزند بزرگتر فکر کند که به او ظلم شده و همین حس خطراتی جدی در پی خواهد داشت. وی با اشاره به نقش عدم رعایت عدالت در ایجاد لجبازی بین کودکان تصریح کرد: گاهی بچه‎ها آنقدر بر منافع خود با لجبازی پافشاری می‎کنند که در نهایت پدر و مادر در برابر خواسته وی کوتاه آمده و همین دلیلی بر ادامه لجبازی‎ها از طرف کودکان می‎شود چرا که کودک توانسته با این کار خود به اهدافش برسد. این روانشناس ادامه داد: والدین باید در برابر لجبازی کودکان بی‎توجه باشند و در مقابل به رفتارهای مثبت او بها دهند تا کودک از لجبازی خود دست بردارد. میردریکوند یادآور شد: یک راه حل اساسی در نظریه‎های روانشناسی برای برخورد با لجبازی کودکان "روانشناسی خاموشی" است تا بتوان با بی‎توجهی به رفتار کودک، ناشایست بودن عملش را به او گوشزد کرد.