درگذشت «سنایی غزنوی»، عارف و شاعر بزرگ مسلمان(545 ق)

ابوالمجد مجدود بن آدم سنایى غزنوی، موصوف به حکیم، از بزرگان، حکما و شعرای ایران، در اواسط قرن پنجم هجری در طوس به دنیا آمد. او آن هنگام که به شاعری روی آورد، مداح و شاعر سلطان ابراهیم غزنوی بود و پس از حادثه‏ای از این کار توبه کرد و به عرفان روی آوَرد. اشعار سنایى براخلاق، مواعظ، حقایق توحید، عرفان، حکمت و نکات لطیف بسیاری تکیه دارد و آدمی را به تزکیه‏ی درونی و توجه به شناخت خود و بازگشت به اللَّه سوق می‏دهد. سنایى، کلام خود را به اشاراتِ مختلف از احادیث و آیات و قصص و تمثیلات و استدلالات عقلی و نتیجه‏گیری از آنها برای اثباتِ مقاصد خود و نیز اصطلاحاتِ فراوانی علمی آراسته است و به همین سبب، بسیاری از ابیات او، دشوار و محتاجِ شرح و تفسیر شده‏اند.
 آثار فراوانی از سنایی به جا مانده است که:
حدیقةُ الحقیقه و شریعةُ الطَّریقه، زادُالسالِکین، سیرُالعباد الی المعاد و کارنامه‏ی بلخ از آن جمله‏اند. وفات وی را سال 555 ق نیز گفته‏اند.