درگذشت استاد "بديع الزمان فروزانفر" نويسنده، شاعر و اديب برجسته معاصر (1349ش)

 

استاد بديع الزمان فروزانفرِ خراساني در حدود سال 1279 ش (1318 ق) در بشرويه در استان خراسان به دنيا آمد. تحصيلاتِ خود را در صرف، نحو، معاني، بيان، منطق، حكمت و فلسفه در مشهد و تهران در خدمت استاداني مانند اديب نيشابوري، ميرزا طاهر تنكابني و سيدكاظم عصار و... به پايان رساند و پس از آن در مدرسه دارالمعلّمين عالي، سمت معلّمي ادبيات را برعهده گرفت. بديع‏الزمان از استعداد و هوشي بسزا برخوردار بود و حافظه‏اي فوق‏العاده داشت. وي سفرهاي علمي متعددي به خارج از كشور انجام داد و در دانشگاه‏هاي برخي كشورها، كرسي تدريس زبان و ادبيات فارسي را تاسيس كرد. استاد فروزانفر دانشمندي نكته سنج، استادي محقق و مدرسي بي‏نظير بود و علاوه بر داشتن اطلاعات بسيار در زمينه معارف اسلامي و ادبيات فارسي، شاگردان بسياري تربيت نمود كه هريك از آنها در شمار استادان بزرگ به شمار مي‏آيند. از اين اديب گرانقد آثار فراواني بر جاي مانده كه تاليف كتاب سخن و سخنوران در چهار جلد، تاريخ ادبيات ايران و نيز تصحيح كليات شمس تبريزي و نيز تصحيح فيه مافيهِ مولوي و... از آن جمله‏اند. استاد فروزانفر سرانجام در 17 ارديبهشت 1349 بر اثر سكته قلبي در هفتاد سالگي در تهران دار فاني را وداع گفت و جامعه ادبي ايران را سوگوار نمود.

انعقاد "معاهده‏ ي پاريس"، بين ايران و انگليس در عهد "ناصرالدين شاه"(1273ق) 

 

هرات از ديرباز متعلق به سرزمين ايران بود ولي در زمان محمدشاه قاجار از دست ايران خارج شد. ناصرالدين شاه براي الحاق دوباره‏ي آن به هرات لشكركشي كرد و در صفر 1273 ق اين شهر را تسخير نمود. اين عمل كه به مذاق انگلستان خوش نيامد باعث عكس‏العمل آنان گرديد و جزيره‏ي خارك، بوشهر و برخي نواحي خوزستان را اشغال كردند. پس از اين تيرگي روابط، ايران نماينده‏اي جهت برطرف نمودن كدورت‏ها به پاريس فرستاد و در آن‏جا پيمان پاريس امضا شد كه به موجب آن، ايران حق مداخله در افغانستان را ندارد و بايد از ادعاهاي خود درباره‏ي هرات چشم پوشي كند. اين معاهده باعث نفوذ هرچه بيشتر انگليس در ايران گرديد و به وجهه‏ي دولت لطمه زد.