اهالی یک قبیله نپالی قرن هاست که شغل دشوار و پرخطر اجدادشان را دنبال می کنند: شکار عسل از کوهپایه‌ها! شغلی که خیلی وقت ها به قیمت جانشان تمام می شود اما حتی مرگ هم آنها را از بالا رفتن ارتفاع چند ده متری با طناب باز نمی دارد.

مجله مهر: شکارچیان عسل در پای صخره آتش بزرگی برپا می کنند و با دو چوب بلند بامبو از طناب بالا می روند تا با یک چوب زنبورها را از کندو بیرون کرده و با چوب دیگر موقعیت سبدی را که قرار است کندو را در آن بیندازند تنظیم کنند؛ کار دشواری که البته خیلی وقت ها با سقوط شکارچیان عسل، مرگ آنها را بر صخره های کوهپایه ای هیمالیا رقم می زند.

نپالی ها اگرچه دوبار در سال به شکار عسل می روند اما عسل بهاره برای آنها به مراتب پرسودتر از عسل پاییزی است. آنها در بهار می توانند عسل سرخ رنگ مرغوبی را جمع آوری کنند که خاصیت آرامش بخشی و تسکین دهندگی دارد و به قیمت بالایی به فروش می رسد.

اما جمع آوری عسل به این شیوه تنها یک شغل پرریسک و پردرآمد نیست. نپالی ها این مراسم را با آداب و رسوم مذهبی شان تلفیق کرده اند و هربار قبل از این مراسم با چیدن ظروف میوه، برنج و گل های فراوان، از خدای صخره ها قدردانی می کنند.

 مراسم شکار عسل در نپال حاشیه های دیگری هم دارد. این مراسم کاملا مردانه است و زنان حتی حق تماشای آن را هم ندارند. در عوض، مردها در تیم های 10تا 12نفره راهی صخره ها می شوند و محصول 6ماه زنبورهای هیمالیایی را برداشت می کنند.

جمع آوری عسل به این روش 2-3ساعت زمان می برد و بعد از پر شدن سبدها، شکارچیان پایین کشیده می شوند تا نماینده تیم بعدی برای جمع آوری عسل بالا برود.

با تمام این ها، خطراتی مثل جنگل زدایی، احتمال انتقال بیماری بین حشرات و انسان و مرگ و میر زیاد شکارچیان باعث شده دولت نپال به فکر مالکیت این صخره ها درآید و برداشت عسل از این صخره ها را قانونمند کند. کاری که البته اهالی بومی و سنتی نپال با آن مخالفند.