قتل عبدالله بن معتز در زندان مقتدر عباسى در سال 296 هجرى قمرى
در دوّمين سال خلافت مقتدر بالله ( هجدهمين خليفه عباسى) گروهى از فرماندهان سپاه و سركردگان نظامى و سياستمداران دربارى، بر خلع مقتدر از خلافت و نصب عبدالله بن معتز بن متوكل عباسى به جاى وى مصصم شدند. "حسين بن حمدان"، كه از حمدانيان شيعه شمال عراق و يكى از گردانندگان اصلى اين كودتا بود، در يك تهاجم خود، "عباس بن حسن"، وزير اصلى خلافت را كشت و سپس به سوى مقتدر رفت، تا وى را تسليم نمايد. مقتدر در آغاز، مشروط بر اين كه وى زنده و سالم بماند و خون كسى بر زمين ريخته نشود، پيشنهاد آنان را پذيرفت ولى هنگامى كه در بيرون كاخ خود سرگرم بازى بود و متوجه گرديد كه حسين بن حمدان، به سوى او مى‏آيد و قصد دستگيرى وى را دارد، از او گريخت و به درون كاخ خويش پناهنده شد و در را از درون بست و بر آن قفل محكمى نهاد. حسين بن حمدان برگشت و به همراه فرماندهان و اميران مخالف مقتدر در خانه "مخرم" (دار الوزاره( گرد آمده و با عبدالله بن معتز عباسى بيعت كردند و وى را به "مرتضى باللّه" و به قولى به "المنتصف باللّه" ملقب ساختند و "محمد بن داوود" را به وزارتش برگزيدند.
حسين بن حمدان، بار ديگر مأموريت يافت كه مقتدر را از قصر بيرون آورد و به خانه "ابن طاهر" منتقل كند و از او براى عبدالله بن معتز بيعت گيرد، ولى هنگامى كه به كاخ وى نزديك شد، با تهاجم خدمت كاران و محافظان وى روبرو گرديد و ميان آنان زد و خوردهايى روى داد و در نتيجه هواداران مقتدر عباسى از تحويل وى به حسين بن حمدان امتناع كردند و حسين بن حمدان را بدون دست يابى به هدف مورد نظرش برگرداندند.
حسين بن حمدان كه از گردانندگان اصلى اين تغيير و تحول بود، پس از ناكامى از دستگيرى مقتدر عباسى، راه "موصل" را در پيش گرفت و به آن سو حركت كرد. با رفتن وى، مخالفان مقتدر عباسى دچار ترديد و سستى شدند و اختلاف ميان هواداران مقتدر و عبدالله بن معتز بالا گرفت و در نتيجه عبدالله بن معتز، قصد حركت به سوى "سامرا" نمود، ولى فرماندهان و اميران، همراهيش نكردند. ناچار، به خانه "ابو عبدالله بن جصاص" پناهنده شد و پس از چند روز هرج و مرج در ميان سپاهيان و توده مردم، مقتدر عباسى مجدداً حكومت را به دست گرفت و مخالفان را سركوب و بسيارى از هواداران عبدالله بن معتز را دستگير و اعدام كرد و برخى از آنان، از جمله خود عبدالله بن معتز و ابن جصاص را دستگير و زندانى نمود.
ابن جصاص، براى رهايى خويش اموال فراوانى در اختيار مقتدر گذاشت. از جمله، مبلغ شانزده ميليون درهم به مقتدر عباسى داد، تا مقتدر وى را آزاد كرد ولى عبدالله بن معتز در زندان بماند و مدت حبسش چندان طولانى نشد، كه مأموران مقتدر عباسى با آزار و شكنجه‏هاى توان فرسا، وى را در زندان از پاى درآورده و به قتلش رساندند و جسد بى‏جانش را به خانواده‏اش تحويل دادند. كشته شدن عبدالله بن معتز، مصادف بود با دوّم ربيع الآخر سال 296 قمرى.

کشته شدن ابن معتز شاعر عرب به دستور خليفه عباسي در سال 296 هجري قمري
« ابن معتز» شاعر عرب به دستور« مقتدرُ بالله » خليفه عباسي در سال 296 هجري قمري كشته شد. اين شاعر خوش قريحه كه اشعاري از او باقيست بعد از مرگ مكتفي به دعوي خلافت برخاست و با طرفداري عده اي به مسند خلافت نشست. اما مونس خادم و عده اي از غلامان دارُالخلافه عليه او به مخالفت برخاستند و بدين ترتيب خلافت او يك روز بيشتر به طول نيانجاميد. بعدازاو مقتدر به خلافت نشست و ابن معتز را دستگير و سپس اعدام كرد. «كتاب البديع؛ طبقات الشعراء؛ و كتاب اشعارالملوك » از جمله آثار ابن معتز در بديع و طبقات شاعران مي باشند .

تولد« اثيرالدين مفضل بن عُمَر» معروف به «ابهري » در سال 602 هجري قمري
« اثيرالدين مفضل بن عُمَر» معروف به «ابهري »حكيم و منجم شهير اسلامي از اهالي ابهر در سال 602 هجري قمري چشم به جهان گشود. ابهري چندين اثر ارزشمند دارد كه از آن ميان دو كتاب ايساغوجي و هدايةالحكمه مشهورترند. بركتاب ايساغوجي شرح هاي متعددي نگاشته شده كه از آن ميان اين اثر با شرح شمس الدين احمد فناري در قسطنطنيه به چاپ رسيده است. از ابهري كه در سال 663 هجري وفات يافته سه رساله هم در هيئت و نجوم باقيست .

درگذشت حجة الاسلام سيد محمد باقر شفتي از علما و فضلاي بزرگ ايران در سال 1260 هجري قمري
حجة الاسلام سيد محمد باقر شفتي از علما و فضلاي بزرگ ايران در سال 1260 هجري قمري در اصفهان بدرود حيات گفت. سيد محمد باقر بعد از تحصيلات مقدماتي به رشت، قزوين و عراق سفركرد تا تحصيلات خود را تكميل كند. اين عالم ربّاني منشاء آثار و خدمات بسياري بود و ضمن تأليف و تصنيف كتب و رسائل متعدد، مساجد و مدارسي جهت عبادت و تحصيل طلاب علوم ديني بنا كرد. گفتني است تقوي و زهد حجةالاسلام شفتي از خصوصيات بارز اين عالم بشمار مي رفت .

درگذشت آيت الله سيد موسي زرآبادي قزويني در سال 1353 هجري قمري
آيت الله سيد موسي زرآبادي قزويني عالم رباني و عابد پرهيزگار در سال 1353 هجري قمري بدرود حيات گفت. او نمونه كامل يك فرد تربيت يافته و برجسته قرآني درعلم و عمل بشمار مي رفت. سيد از ابتداي نشو و نما خويش مراقبت شديدي در پرهيزاز محرمات و عمل به واجبات داشت و حتي المقدور تمام مستحبات شرعي را نيز انجام مي داد. آيت الله زرآبادي قزويني باوجود اشتغال بسيار به تدريس و انجام واجبات ديني و شرعي؛ و عمري نه چندان طولاني تأليفات متعدد از خود به جاي گذاشته است. از جمله آثار ايشان مي توان تقريرات فقه و اصول؛ حاشيه برمطول ؛ حاشيه بركفايةالاُصول؛ و چندين رساله همچون رساله درباره مشروطيت را مي توان نام برد. پيكرآيت الله زرآبادي قزويني در صحن امامزاده حسين قزوين به خاك سپرده شده است .

درگذشت مجيد وفادارازهنرمندان نوازنده در سال1354هجري شمسي
مجيد وفادارازهنرمندان نوازنده ايران در سال1354هجري شمسي درگذشت. وفادارازنوجواني دركنارتحصيلات متداول به تحصيل موسيقي پرداخت وهنرموسيقي اثربزرگاني چون رضا محجوبي تكميل كرد و رديف و و مباني نت را ازعلي اكبرشهنازي و استاد ابوالحسن صبا آموخت. استاد وفادارسالها ازنوازندگان و هنرمندان باذوق و مبتكرراديود بشمارمي‎رفت و بيش از32سال با اين سازمان همكاري كرد.

بمباران شیمیایی حلبچه در سال 1366 شمسی
در اوايل جنگ تحميلي در منطقه شلمچه واقع در جنوبي ترين نواحي اشغال شده ايران رژيم عراق براي اولين بار به طور محدود اقدام به استفاده از سلاح شيميايي کرد و براي دومين بار نيز در منطقه ميمک تکرار شد.
عراقي ها از آذر سال 1361 به طور پراکنده از عوامل شيميايي کشنده استفاده کردند. ابتدا مقدار محدودي از سولفور موستارد (عامل تاول زا) را به منظور درهم شکستن مقاومت رزمندگان ايران در تکهاي شبانه مورد استفاده قرار دادند.
در سال 1362 عراق به کاربرد جنگ افزارهاي شيميايي در پيرانشهر و حوالي پنجوين مبادرت ورزيد. ايران حادثه پنجوين را «جنايت جنگي» ناميد و مجروحان جنگ شيميايي به بيمارستانهاي تهران اعزام شدند. در اواخر 1363 عراق به دو علت از کاربرد جنگ افزارهاي شيميايي موقتا منصرف شد:
1ـ در رابطه با اعتراض هاي قبلي اروپا.
2ـ علني شدن ابعاد گسترده کاربرد اين جنگ افزارها در جنگ با ايران.
استفاده از جنگ افزارهاي شيميايي در بعد وسيع توسط عراق از اوايل زمستان 1364 که رزمندگان ايران با عمليات گسترده آفندي خود توانستند شهر فاو را تصرف نمايند، مجدداً آغاز شد.
در اوايل سال 1366 عراق بار ديگر از جنگ افزارهاي شيميايي به طور انبوه در جبهه مرکزي سومار استفاده کرد. پس از عمليات والفجر 8 نيروهاي عراقي به قدري از مواد سمي شيميايي استفاده کردند که تا آن زمان با چنين بعد گسترده اي نظير و سابقه نداشت. حدود هفت هزار گلوله توپ و خمپاره حاوي مواد سمي عليه مواضع نيروهاي ايران شليک شد. ظرف 2 روز هواپيماهاي عراقي به طور مداوم بيش از هزار بمب شيميايي در صحنه عمليات فرو ريختند و عراق متجاوز از 3 تهاجم شيميايي به هدفهاي غيرنظامي در ايران انجام داد.
بمباران شيميايي شهر مرزي سردشت توسط عراق در هفتم تير 1366 فجيع ترين و وحشتناکترين تهاجم از اين نوع بود که سبب کشته و مجروح شدن عده بسياري از مردم غيرنظامي محلي شد. جمهوري اسلامي ايران اين تهاجم را غيرانساني اعلام کرد و شهر سردشت را نخستين شهر قرباني جنگ افزارهاي شيميايي در جهان بعد از بمباران هسته اي هيروشيما ناميد.
وحشيانه ترين مورد استفاده در اسفند 1366 در حلبچه بوده است که وسيع ترين مورد استفاده از جنگ افزارهاي شيميايي از زمان جنگ جهاني اول تاکنون به شمار مي رود که حداقل پنج هزار تن از مردم کرد و مسلمان اين شهر را به کام مرگ فرستاد و هفت هزار تن ديگر را مجروح کرد.
فاجعه اي که در حلبچه رخ داد بدون شک با فجايعي همچون بمباران اتمي شهرهاي «هيروشيما و نازاکاکي» ژاپن به دست آمريکا شايان مقايسه است
به کارگيري سلاحهاي شيميايي از سوي عراق در حالي صورت مي گرفت که اين کشور جزو 12 کشور امضا کننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاحهاي سمي خفه کننده و ترکيبات باکتريولوژيک قرار داشت. پروتکل 1925 ميلادي ژنو که طي قطعنامه 2161 (21)B سازمان ملل متحد مجدداً به تصويب رسيده است، صراحتاً استعمال سلاحهاي شيميايي را منع مي کند. قسمتهايي از پروتکل 1925 ميلادي ژنو به شرح زير است؛
امضا کنندگان تام الاختيار زير به نام دولتهاي خود اعلام مي دارند:
«نظر به اينکه در موقع جنگ استعمال گازهاي خفه کننده و مسموم يا امثال آنها و همچنين هر قسم مايعات يا عمليات شبيه به آن حقا مورد تنفر افکار عمومي دنياي متمدن است. دول متعاهد تقبل مي نمايند ممنوعيت استعمال گازهاي خفه کننده و مسموم شبيه آن را به موجب اين اعلاميه به رسميت شناخته و همچنين تعهد مي نمايند که ممنوعيت مزبور را شامل وسايل جنگ ميکروبي نيز دانسته و خود را ملزم به رعايت مدلول مراتب فوق بدانند.»
پرفسور «اوبن هندريکس» رئيس آزمايشگاه سم شناسي بيمارستان دانشگاه «گان» (فلاندر در شمال غرب بلژيک) اظهار مي دارد: عراق از سه نوع گاز مختلف عليه حلبچه استاده کرده است. وي تأکيد کرد که نيروهاي عراقي شهر حلبچه را در روزهاي 17 و 18 مارس (27 و 28 اسفند 66) با گاز خردل، گازهاي اعصاب و سرانجام با سيافوژن بمباران کرده اند. وي افزود که اين سه نوع سلاح به طور مجزا ولي با فاصله اي کوتاه و به صورتي که مانند «کوکتل بسيار سمي» در آيند مورد استفاده قرار گرفته اند.
نيويورک تايمز امريکا در 6/1/1367 نوشت: «اين عمل از هر جهت و به هر مفهوم يک جنايت جنگي است که با انکارهاي سست و رسمي عراق و عذر و بهانه هاي غير رسمي در مورد استفاده از يک سلاح ناجوانمردانه در آميخته است.»

تولد«ويتوس برينگ» ازمكتشفان قرن18 در سال1680ميلادي
«ويتوس برينگ» ازمكتشفان قرن18و دريانورد دانماركي در سال1680ميلادي دركپنهاك متولد شد. برينگ به دريانوردي علاقه بسيارداشت؛ ازاين رو دركشتي مشغول به كارشد و تاردرجه دريا سالاري ارتقا يافت. برينگ دراوت سال1740ميلادي تنگه اي حدفاصل ميان آلاسكا و سيبري را كشف كرد. اين تنگه بنام او به تنگه برينگ مشهوراست.

تشکیل كنفدراسيون سوئيس در سال1815ميلادي
كنفدراسيون سوئيس در سال1815ميلادي تشكيل شد. تاقبل ازاين تاريخ شهرژنو كه ازمهمترين شهرهاي اين كنفدراسيون بشمارمي‎رود، حكومتي جداگانه با پرچم، قانون و مرزهاي جدا داشت. اما دراين روز ژنو به ديگرايالات پيوست و با اين الحاق كنفدراسيون سوييس با نظام جمهوري پديد آمد. كنفدراسيون سوييس شامل 22ايالت است كه هريك پارلمان و حكومت خاص خود را دارند. مجمع فدرال سوييس مركب ازدو مجلس است؛ مجلس شوراي ملي با 200عضو كه به مدت4 سال ازطريق آراي عمومي برگزيده مي‎شوند و مجلس شوراي ايالتها كه هر ايالت دو عضو به اين شورا مي‎فرستد.

تولد «ريمسكي كُرساكُف» آهنگسازپرآوازه روسي در سال1844ميلادي
«ريمسكي كُرساكُف» آهنگسازپرآوازه روسي در سال1844ميلادي دردهكده تيخوين متولد شد. كرساكف در10سالگي پيانو را به استادي مي‎نواخت و درسفرهايش با موسيقي ملل و فكوراقوام گوناگون آشنا شد. او ازاين موسيقيها براي ساخته‎هاي خود الهام مي‎گرفت. اثربرجسته كرساكف سمفوني شهرزاد اوست كه آن را براساس داستانهاي هزارويك شب ساخته است. همچنين« اُپراي خروس طلايي، كاپريس اسپانيول، ايوان مِخوف و عيد پاك روسي» ازديگرآثارجاودان كرساكف آهنگسازروسي بشمارمي‎روند.

انعقاد پيمان آتلانتيك شمالي ناتو در سال1949ميلادي
پيمان آتلانتيك شمالي ناتو ازپيمانهاي دفاعي سياسي بعد ازجنگ جهاني دوم در سال1949ميلادي منعقد شد. پيمان ناتو به منظورجلوگيري ازنفوذ كمونيسم دركشورهاي اروپايي تشكيل شده بود. 10كشور عضو پيمان آتلانتيك شمالي به همراه كشور كانادا متعهد شدند درصورتيكه يكي ازاعضا مورد تجاوز قرارگيرد ديگراعضا به ياري اش بشتابند.

پایان دوران استعمار فرانسه بر الجزاير و استقلال این کشور در سال1962ميلادي
بااعلام استقلال الجزاير در سال1962ميلادي دوران استعمارفرانسه بر اين كشورپايان يافت و اين دوكشورپس ازهشت سال زدو خورد و كشتارهاي دسته جمعي به توافق رسيدند. اين توافق دردومين كنفرانس اويان بدست آمد و به موجب آن فرانسه با وجود عمليات تروريستي ارتش سري به الجزايراستقلال داد.
الجزاير به عنوان وسيعترين كشور شمال افريقا و دومين كشور افريقا با 2381741 كيلومتر مربع وسعت در جنوب مديترانه و در غرب ليبى و تونس قرار دارد. نواحى ساحلى آن داراى آب و هواى مديترانه اى است. ارتفاع مهم آن كوههاى اطلس مى باشد. فلات مركزى آن كه از درياچه ها و مرداب هاى نمك پوشيده شده،آب و هواى گرم و خشك دارد. بيش از دو ميليون كيلومتر مربع آن را، صحرا تشكيل مى دهد. الشليف طولانى ترين رودخانه آن است.
24735000 نفر سكنه دارد كه 52% آن زندگى شهرى دارند. درصد رشد سالانه 7/2 نفر در كيلومتر مربع مى باشد. بيشترين تراكم جمعيت در ناحيه القبائل و برابر 250 نفر ولى در نقاط بيابانى جنوبى كمتر از يك نفر در كيلومتر مربع است. اعراب و بربرهايى كه با آنها آميخته شده اند 75% سكنه الجزاير را تشكيل مى دهند. دومين گروه نژادى الجزاير، بربرها هستند. زبان رسمى عربى است كه متجاوز از 80% بدان تكلم مى كنند. زبان فرانسوى و بربرى هم رواج دارد، 99% مسلمانند و مذهب اغلب آنان تسنن و پيرو فقه مالكى مى باشند. اقليت مهم مسلمانان، اباظيه (بازماندگان خوارج) هستند.
كشور الجزاير دراواسط قرن اول هجرى به تصرف قواى اسلام درآمد و در قرن 16 ميلادى جزو قلمرو دولت عثمانى بود، الجزاير از سال 1830م تا 1962م به مدت 132 سال زير سلطه فرانسه قرار گرفت كه با مقاومت و مبارزات مسلمانان و تكيه بر اسلام و تقديم يك ميليون شهيد، استقلال خود را بدست آورد.
كشور الجزاير كه به انحاء گوناگون حقارت ناشى از سلطه استعمارى را تجربه نمود ولى از فرهنگ استعمارى مصون نماند و اين فرهنگ دركشور مزبور ريشه دواند و با وجود تلخى دوران استعمار، به لحاظ مسائل سياسى و اقتصادى با فرانسه روابط گسترده اى را در ابعاد گوناگون برقرار نمود.
البته احمد بن بلا وقتى پس از استقلال روى كار آمد با شوروى رابطه برقرار كرد و در ساحل مديترانه يك پايگاه دريائى به شوروى داده شد. نيروهاى مسلح الجزاير نيز توسط شوروى تجهيز شده و تعليم مى يافتند و در ازاى آن محصول انگور الجزاير تقديم شوروى مى گرديد. هوارى بومدين كه در مصدر قدرت قرار گرفت ارتباط با شوروى را حفظ نمود و در دهه سالهاى 1980م شوروى تامين كننده جنگ افزارهاى نظامى الجزاير بود ولى فضاى روابط به گرمى سابق نبود و بومدين از اعطاى پايگاه اوران - كه شوروى بسيار طالب آن بود - به اين كشور اجتناب نمود. نداشتن پايگاه صنعتى، تكيه بر كشاورزى، اقتصاد تك محصولى و رشد جمعيت بالا اين كشور را درمخاطه و بحران شديد قرار داد كه ارمغان آن فقر و بيكارى و تورم بالا بود از اينجهت به غرب روى آورد تا شايد زخمش را التيام دهد اما نه تنها اين زخم التيام نيافت بلكه دچار عفونتى شد كه درمان آن ا دشوارى توام گرديد. كاهش قيمت انرژى به دليل وابستگى اين كشور به نفت و گاز نقش خود را در پرداخت ها نشان داد و در سال 1988م كه دولت مى خواست طرح لغو سوبسيد نان را به اجرا گذارد به شورشهاى خيابانى منجر شد و دولت شاذلى بن جديد در آغاز به سركوبى آنان پرداخت اما در سال 1989م با اصلاح در قانون اساسى، دموكراسى چند حزبى را بوجود آورد.
زمينهاى حاصلخيز الجزاير در نواحى ساحلى واقع است و 40% نيروى كار آن در بخش كشاورزى مشغول كارند. محصولات زراعى آن غلات، خرما، انگور، انجير و زيتون است. استخراج نفت در الجزاير ازسال 1958م يعنى در عصر استعمار آغاز شد. اين كشور علاوه بر نفت داراى ذخائر عظيم گاز هم مى باشد. در صنايع بيشتر بر توليد آهن و فولاد و پتروشيمى تاكيد دارد. توليد ناخالص داخلى آن در سال 1988م به 25/58 ميليارد رسيد كه 4/12% به بخش كشاورزى، 4/46% به بخش صنعت و 1/14% به بخش خدمات اختصاص داشت. نرخ تورم در اين كشور بين 1980 تا 1988م حدود 8% بوده است. الجزاير كه روزى نويد ژاپن افريقا را سر مى داد با مشكلات عديده اقتصادى روبرو گرديد و بدهى خارجى آن در پايان سال 1988م به 24850 ميليارد دلار رسيد.
يكى از تاسف بارترين مسائل الجزاير اين است كه محصولات انگور آن كه با تلاش كشاوزان مؤمن و معتقد، به عمل مى آيد به شراب تبديل شده و اين محصول بعد از نفت بزرگترين ارقام صارداتى آن را تشكيل مى دهد. 46% افراد بالاى 15 سال بيسوادند (1990)م و دولت 8/9% توليد ناخالص ملى را به آموزش و پرورش اختصاص داده اس. با وجود آنكه بر تدريس و كاربرد زبان عربى، قانون اساسى، تاكيد نموده اما در مدارس از زبان فرانسه استفاده مى شود. اين كشور جزو كشورهاى عدم تعهد، جبهه پايدارى اعراب و سازمان اوپك مى باشد. الجزاير در جنگ ايران و عراق براى صلح تلاش زيادى كرد و حتى وزير امور خارجه اين كشور در اينر راه جان خود را از دست داد.
پايتخت الجزاير، بندر الجزيره است كه در ساحل درياى مديترانه قرار دارد و از شهرهاى مهم آن عين الصالح و بندر قسنطينه و اوران را مى توان نام برد