ميلاد مسعود امام محمدباقر(ع) در سال 57 هجرى قمرى
امام محمدباقر(ع)، امام پنجم شيعيان بنا به روايتى در سوم صفر سال 57 در مدينه منوره ديده به جهان گشود.
ولى اين تاريخ، مورد اتفاق تاريخنگاران و سيرهنويسان نيست. زيرا برخى از آنان، ميلاد با سعادت محمدباقر(ع) را اول ماه رجب سال 57 هجرى قمرى مىدانند.
بيشتر مورخان گفتهاند كه سال تولدش 57 قمرى بوده است. بنابراين وى چهار سال پيش از واقعه كربلا به دنيا آمد و همراه پدر بزرگوارش در اين واقعه جانسوز حضور داشت.
پدرش امام على بن الحسين)ع(، معروف به سجاد و زينالعابدين، و مادرش فاطمه بنت الحسن المجتبى)ع(، معروف به امّالحسن و امّعبدالله مىباشند.
چون نَسَب شريف امام محمد باقر)ع(، هم از پدر و هم از مادر به امام اميرالمؤمنين(ع) و فاطمه زهرا(س) مىرسد، به ايشان علوى بين علويين و فاطمى بين فاطميين گفته مىشود.
امام محمد بن على)ع(، مكنّى به ابوجعفر و ملقب به باقرالعلم و باقرالعلوم مىباشد.
اين امام همام پس از شهادت پدر ارجمندش امام زينالعابدين(ع) در سال 95 قمرى، به مقام عظماى ولايت و امامت شيعيان نايل شد و پيروان اهلبيت(ع) را در آن درياى مواج سياسى و نظامى عصر خويش و هرجومرجهاى آخر حكومت امويان، به نيكى هدايت و رهبرى كرد. با اين كه ميان رحلت پيامبر(ص) و تولد امام محمدباقر(ع) به مدت 47 سال فاصله بود، در عين حال آن حضرت، سلام گرم و دلنشين پيامبر(ص) را از سوى جابر بن عبدالله انصارى دريافت كرد.
جابر بن عبدالله كه يكى از ياران رسول خدا(ص) و از محبان اهلبيت(ع) بود، در سنين كودكى و نوجوانى امام محمد باقر)ع(، وى را در آغوش گرفت و سلام پيامبر(ص) را به وى ابلاغ كرد.
امام محمد باقر(ع) از آغاز زندگى تا شهادت خويش با 11 تن از خلفا معاصر بود كه همه آنان، جز يكى از طايفه خبيثه بنىاميه بودند.
سرانجام اين امام همام در هفتم ذىالحجه، و به روايتى در ربيعالاول سال 114 قمرى در 57 سالگى به وسيله زهرى كه ابراهيم بن وليد بن عبدالملك، در ايام خلافت هشام بن عبدالملك، به آن حضرت خورانيده بود، به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع، در كنار پدرش امام زينالعابدين(ع) و جدّ مادرىاش امام حسنمجتبى(ع) به خاك سپرده شد.