علي‌بن ابراهيم در اين باره از پدرش نقل كرده كه گفت: عبدالله‌بن جندب را در عرفات ديدم كه زماني طولاني دست به سوي آسمان بلند كرده، سيلاب اشك از گونه‌هايش بر زمين سرازير بود، به گونه‌اي كه من شخص ديگري را اينچنين در حال مناجات نديدم. هنگامي كه مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم: كسي را بهتر از تو در حال نيايش نديدم. عبدالله گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا مي‌كردم؛ زيرا از امام كاظم‌(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: كسي كه به دور از چشم برادر‌(ايماني)اش در حق وي دعا كند از جانب عرش ندا داده مي‌شود كه صدهزار برابر آنچه براي او خواستي نصيب تو خواهد شد: «من دعا لأخيه بظهر الغيب نودى من العرش: ولك مأة ألف ضعف مثله». پس شايسته نبود كه من صدهزار برابر دعاي مستجاب را به‌خاطر يك دعا كه برآورده‌شدنش مـعلوم نيست واگذارم1. مشابه اين نَقل، درباره‌ ديگر صحابه نيز روايت شـده است2.

1 ـ كافي، ج 2، ص 508 و ج‌4، ص‌465.
2 ـ همان، ج 4، ص 465‌ـ‌466.
مأخذ: (صهباي حج، ص 422).