فرصتها و چالشهاي سفر رهبر كاتوليكهاي جهان به آمريكا ؛ فرش قرمز براي پاپ : بي ترديد جرج بوش، نخستين رئيس جمهور آمريكا نيست كه كوشش مي كند از فرصتي كه سفر بهنگام پاپ به آمريكا پديده آورده براي پيشبرد اهداف و تقويت موقعيت خود استفاده كند. پاپ بنديكت شانزدهم كه براي ديدارهايي پراهميت به ايالات متحده سفر كرده، نام خود را از پاپ بنديكت پانزدهم به عاريت گرفته است. هنگامي كه وودرو ويلسون، بيست و هشتمين رئيس جمهور ايالات متحده با هدف به نتيجه رساندن طرح تأسيس «جامعه ملل» به اروپا سفر كرد، پاپ بنديكت پانزدهم با او به گفتگو و رايزني پرداخت.اما بوش چنين طرح بزرگي را در دستور كار ندارد. جان نيكولز، روزنامه نگار و تحليلگر مجله آمريكايي «نيشن» در يادداشتي با عنوان «پاپ و رئيس جمهور» به بررسي ابعاد مختلف سفر رهبر كاتوليكهاي جهان به ايالات متحده پرداخته است. او مي نويسد: رئيس جمهور كنوني آمريكا كاملاً اميدوار بود كه با استقبال از پاپ بنديكت در پايگاه هوايي اندروز و دعوت از 12 هزار نفر براي حضور در ضيافتي كه قرار بود با حضور پاپ برگزار شود و در ادامه پذيرايي از ميهماناني كه از واتيكان به آمريكا آمده اند با شام باواريايي، ميزان نوميدكننده محبوبيتش نزد افكار عمومي در نتيجه همنشيني با يك رهبر مذهبي محبوب افزايش يابد.  موفقيت اين ابتكار، ساده به نظر نمي رسد؛ زيرا پاپ بنديكت در مهماني شام حضور نخواهد داشت. با اين وجود بوش از تلاش براي بهره برداري از اين موقعيت دست بر نمي دارد. جان نيكولز ادامه مي دهد: شايد بوش بايد راه ديگري را بيازمايد و به جاي ژست گرفتن در كنار پاپ، حرفهاي او را درباره گرم شدن زمين، مبارزه با فقر و مهمتر از همه پيشبرد صلح آويزه گوش كند.هيچ كس نمي خواهد پاپ را با نماد كاريكاتوروار از يك سنت گريز اشتباه بگيرد.  با اين وجود پاپ، واتيكان را پيشتاز مقابله با تغييرات آب و هوايي جلوه داده است. واتيكان تحت رهبري پاپ كنوني اعلام كرد كه در پي آن است كه نخستين كشور عاري از كربن باشد. بنديكت شانزدهم گفته است، رهبران دنيا بيشتر از سود شركتها بايد به فقرا، مبارزه با بيماريها و پشتيباني از منافع كارگران توجه داشته باشند.همچنين پاپ آشكارا اعلام كرده، حمله پيشدستانه بوش به عراق و اشغال اين كشور با تعاليم مسيحيت كاتوليك درباره جنگ عادلانه سازگار نيست.پيش از حمله ]ايالات متحده به عراق [از پاپ بنديكت شانزدهم كه با نام كاردينال ژوزف راتزينگر شناخته مي شد، پرسيده بودند: آيا حمله ]به عراق [را با استناد به معيار «جنگ عادلانه» مي توان به لحاظ اخلاقي توجيه كرد؟ و او در پاسخ گفته بود: بي ترديد نه! زيرا خسارات اين مسأله بسيار فراتر از ارزشهايي است كه اميد نجات آنها را دارند. پس از آغاز جنگ، كاردينال راتزينگر خواستار جنبش مخالفت جهاني براي جلوگيري از ادامه حملات شد و گفت: شايسته است در برابر جنگ و تهديدها و ويرانيهاي آن مقاومت كنيم. پاپ بنديكت شانزدهم با رد استدلالهاي رئيس جمهور آمريكا و حاميان او مبني بر اينكه ايالات متحده بايد رهبري ]جنگ [را به دست گيرد، اظهار داشت: هرگز نبايد مسؤوليت تصميم گيري براي دنيا را تنها به يك كشور سپرد.  بنابراين جايي براي ترديد باقي نمي ماند كه جرج بوش براي عمل به اندرزهاي كساني كه حرفهاي خوشايند او را بر زبان نمي رانند، راه دشواري در پيش رو دارد.با اين وجود اگر اين رئيس جمهور(بوش) مي خواهد خود را با پاپ هماهنگ نشان دهد، بايد به حرفهاي مردي گوش فرا دهد كه گفته است: دلايل كافي براي اعلان جنگ عليه عراق وجود ندارد.... جان نيكولز يادداشت خود را اين گونه به پايان مي برد: البته هيچ ناظر خردمندي تصور نمي كند كه پاپ بتواند جرج بوش را به سوي صلح جويي رهنمون شود.  بوش اگر حتي به صورت ذهني درگير موضوع جنگ عادلانه و غيرعادلانه نشود، نمي تواند ادعا كند كه سفر پاپ به آمريكا را جدي گرفته است.