باید از كودكي حس مسئولیت را در فرزندان خود نهادینه کنیم، چرا که اگر این امر در زمان مناسب خود شکل نگیرد در بزرگسالي جا انداختن آن دشوار و حتی در مواردی غیر ممکن می شود.به گزارش خبرگزاری مهر، تربيت دوران كودكي به مانند بذري است كه در زميني مناسب كاشته شده و جوانه زده است. ريشه اش محكم وبنايش استوار است. هر پايه اي كه در كودكي براي طفل گذارده شود احتمال قوي دارد كه براي هميشه پايدار بماند، مگر اينكه طوفان حوادثي بزرگ آن را متزلزل كند.

از مسائلي كه پايه گذاري آن در دوران كودكي بايد انجام شود مساله كار وپرورش مسئوليت در كودك است. كار ومسئوليت شالوده اي براي زندگي بشر وامري شرافتمندانه است. اساس فكر در پرورش آن اين است كه كودك فردي است وابسته به خانواده و در عين حال داراي شخصيتي جداگانه، فلذا براي زندگي بعدي ناگزير است مسئوليت پيروزي و شكست را شخصا بر عهده گيرد. او بايد آنچنان به كار عادت كند وآنچنان در پذيرش مسئوليت ثابت قدم گردد كه از حدود 13- 14 سالگي اين امر به صورت طبيعي ثانوي در او درآيد. مادر به عنوان نخستين مسئول اين امر موظف است كه چنين روحيه ای را در كودكان بوجود آورد و با بكار گرفتن فرزند و دادن مسئوليت مناسب به او و شركت دادن در فعاليت هاي خانوادگي به حل مشكل بعدي طفل كمك كند و او را از حالت ناز پروردگي بيرون آورد.

مسئوليت را بايد آموخت
طفلي كه پا به عرصه اين جهان مي گذارد داراي حس پذيرش مسئوليت لااقل به مفهوم مادي كلمه نيست، او بايد اين جنبه را بياموزد بعد ها به همراه رشد از راه همانندي و امر و دستور والدين و مشاهده مسئوليت ديگران چنين احساس به او دست دهد. كودك به تدريج مسئوليت را مي آموزد و مي پذيرد و مربي در اين امر نيازمند به صبر وحوصله بسيار است.

كودك بيشتر تجارب خود را در زمينه پذيرش مسئوليت از خانواده مي آموزد وچون با مادر بيشتر در تماس است از طريق او اين جنبه در او ريشه دار مي گردد. اواز يكسو بايد از طريق الگو بودن و از سوي ديگر از طريق امر وفرمان كودك را براي پذيرش مسئوليت آماده كند. اين غلط است كه برخي از مادران از دادن مسئوليت به كودك خودداري كنند و نام آن را مهرورزي و علاقه به كودك بگذارند. كودك خواه و ناخواه بزرگ مي شود و بايد براي ورود در دنياي بعدي آماده گردد واگر حس مسئوليت از كودكي در دلش جاي نگيرد در بزرگسالي اين امر همراه با دشواري هايي خواهد بود. مادر در انجام اين وظيفه خود بايد فردي شاخص ونمونه باشد اگر كاري را به فرزندش وا مي گذارد به خاطر تنبلي وتن پروري نباشد ويا از آن احساس خستگي ننمايد.

مسئوليت از چه سني بايد آغاز شود
آموزش مسئوليت از همان سالهاي اول زندگي شروع مي شود. زماني كه زندگي براي طفل تا حدودي با معني مي شود وارزش حيات را كم وبيش درك مي كند. موقعي بايد به او آموزش داد كه در مي يابد زندگي بعتر از مردن است و مي خواهد بيشتر زنده بماند وبهتر زندگي كند. در چنين موقعيتي مادر از طريق دادن حق انتخاب و اظها رنظر به كودك اين فكر را در او بوجود مي آورد سعي مي كند او را به پذيرش آن علاقمند نمايد.

به همراه رشد و در حدود توانايي و استطاعت كودك مادر سعي دارد به او مسئوليت هايي چون آب دادن به گلها، مرتب كردن كتاب يا اسباب بازيها، غذا دادن به حيوان، نگه داري از برادر يا خواهر كوچك بدهد و تحويل و يا سنگين كردن آن بپرهيزد تا مبادا موجبات بي قيدي و بي تفاوتي در او بوجود آيد. نوع مسئوليت هايي كه به طفل واگذار مي شود در سنين مختلف متفاوت است. واگذاري مسئوليت با توجه به دختر وپسر بودن متفاوت مي باشد و بر اساس آن دنياي متفاوت زن و مرد وظايف مختلفي را عهده دار مي گردند.

از همان روزهايي كه كودك چيز مي فهمد و به راه مي افتد بايد به او كاري واگذار شود. مثلا به طفل دستور داده شود بر سر سفره ليوان بگذارد، قاشق بياورد و....بعدها درسنين بالاتر مي توان از وي خواست رختخوابش را جمع كند، جوراب ودستمال خود را بشويد، چيز هاي صاف و ساده را اتو كند.

علاقه به پذيرش مسئوليت از سنين دبستان زياد مي شود و رفتار وتلاش كودك متوجه آن و جهت دادن آن است. آنچنان كه همه وظايف و امور را تحت الشعاع قرار دهد. آنچه كه اين زمينه را در كودك راسخ تر مي سازد و طفل را در پذيرش آن با جرات تر مي سازد دادن مسئوليت هاي كوچكتر به كودك و عدم استفاده در صورت شكست است. مساله ديگر واگذاري كار كودك به خود اوست. اگر كودك قادر به جمع آوري رختخوابش باشد ولي مادر آن را انجام دهد كار غلطي است زيرا روح استراحت طلب كودك او را وامي دارد تا در آينده تن به كار ندهد.

در واگذاري مسئوليت به كودك حدود و استطاعت او را بايد در نظر گرفت. مسئوليت سنگين اولا كودك را خسته و نسبت به آن بي علاقه مي كند وترس واجبار در پذيرش مسئوليت نوعي تحميل است و اگر كودك در سايه آن امري را بپذيرد روح اطاعت غلط در او ريشه دار مي شود و استقلال طلبي در او محو مي گردد.