در تکوین و پرورش فرزندان بزرگ مادران نقش اصلی را دارند؛ مادرانی همچون حضرت مریم، فاطمه بنت اسد، فاطمه زهرا(س) فرزندانی را تربیت کردند که هیچکس در بزرگی، شرافت، علم و خدمت به بشریت به پای آنها نمی‏رسد.
مادر مسئولیت‏های پرورش ویژه‏ای به عهده دارد که مرد از آن محروم است. خدای سبحان دستکم وظایف و راهنمایی هایی به مدت سی ماه برای زن مقرر نموده که این سی ماه، حداقل دوران حمل(شش ماه) و حداکثر آن (نه ماه) و دوران دوسال شیرخوارگی کودک است؛ در این سی ماه مادر که کودک مستقیماً از او تغذیه می‎کند، مسئول حفظ دو نفر و دارای دو تکلیف است.یکی برای خود و دیگری برای کودک، هم در زمینه تغذیه جسمانی، هم تغذیه روحانی. پدر، باید اصل نطفه کودک را از غذای حلال تأمین کند و سپس از آن اگر حرام خوار شد ارتباط تنگاتنگی با پرورش کودک ندارد. زیرا غذای حرام پدر در جهاز گوارش خود هضم می‎شود، اما غذای مادر در دستگاه گوارش او شیر می‏شود و کودک از آن تغذیه می‏کند، پس مادر موظف است به کودک شیر حلال بدهد و خود نیز غذای حلال بخورد.

در غذای روحانی نیز چنین است، مرد با پروراندن خاطره، خیال و هوسی در سر، تنها خود را می‏سوزاند، اما خیال باطل و حرام و اندیشه گناه و خاطرات تلخ زن باردار، هم خود او را نابود می‏کند و هم فرزندش را. این نشانه عظمت زن است که ذات اقدس الهی مسئولیت او را در حفظ خاطرات، اندیشه‏ها، عقاید و اخلاق، بیش از مرد دانسته است، از این رو باید مواظب افکار و اندیشه‏هایش باشد، چون بسیاری از مسائل از راه اندیشه به فرزند می‏رسد. به همین جهت است که مقام معلم بالاتر از مقام دانش آموز است، چون او موظف به اصلاح خود و دیگران است، اما متعلم فقط وظیفه اصلاح خود را دارد.

مادری که می‏داند اندیشه‏های او در کودک اثر می‎گذارد، بینشهای خود را تعالی بیشتری می‏بخشد، پس وظیفه مادر، تنها این نیست که با وضو و با نام خدا بچه را شیر دهد. اینها عبادت‏های مطلوب ظاهری است ولی دین از مادر می‎خواهد که اندیشه‎های خود را نیز مواظب باشد. به مرد نیز می‎گوید: هنگام مصاحبت با همسر به فکر نامحرمان مباش؛ چون در اخلاق کودکی که نطفه او منعقد می‏شود اثر سوء دارد. بنابراین مسئولیت زن در این سی ماه به مراتب بیش از مرد است و هرکه مسئولیتش بیشتر باشد در صورت عمل به آن، توجهش به خدا بیشتر و در نتیجه موفق‏تر است.

در تکوین و ایجاد فرزندان بزرگ و برتری کامل آنان، مادران نقش اصلی دارند. مادرانی همچون مریم، فاطمه بنت اسد، فاطمه زهرا(س) فرزندانی را تربیت کردند که هیچکس در بزرگی، شرافت، علم و خدمت به بشریت، به پای آنها نمی‏رسد. در طول تاریخ زنان بسیار بزرگی بودند و هستند که فرزندان بزرگ و نامداری را در دامان خود پرورش دادند و بزرگترین عامل مؤثر پیروزی فرزندان بزرگ که خود اعتراف دارند در زندگی با مادران‏شان می‏باشد.

پس اسلام به فضیلت پدران و مادران در تربیت فرزندان‏شان و اقدام در به ثمر رسانیدن آنها تأکید دارد و برای مادر کمالی بالاتر قرارداده است در این صورت باید به تربیت دختران بیش از تربیت پسران توجه و عنایت داشته باشیم. اگر پسری را تربیت نماییم فرد و احدی را تربیت کرده‏ایم ولی چنانچه دختری را تربیت کنیم خانواده کاملی را تربیت نموده‏ایم. بنابراین با توجه به تأثیر مادران در خانواده و اهتمام و توجه بیشتر در تربیت دوشیزگان، می‏توان ملتی ایده آل در اخلاق نجیب و در بدن قوی، راست گفتار و درست کردار، وطن دوست شجاع در راه حق فاضل، درستکار، متقی و دور از رذالت و پستی به وجود آورد. زن در مقام مادر مدرسه بزرگی است، هرگاه او را آماده و مهیا کنید ملتی اصیل به وجود آورده‏ایم.