جام جم آنلاين:بسياري از مادران و پدران با شنيدن اسم مهدكودك، ياد والدين كارمند مي‌افتند و تصور مي‌كنند مهدكودك جايي است كه مي‌توانند فرزندشان را براي چند ساعت به افرادي بسپارند و خودشان به كارشان برسند، اما در يك كلام بايد گفت مهدكودك صرفا جايي نيست كه سرپرستي كودكتان را بپذيرد، بلكه جايي براي آموزش و اجتماعي شدن اوست.
در فرهنگ ما وابستگي بين والدين و بچه‌ها بيش از حد است و اين وابستگي در رشد بچه اختلال به وجود مي‌آورد.
بهتر است والدين بدانند كه در رشد و تكامل كودك خود، فقط تا مرحله مشخصي مي‌توانند براي كودك كافي باشند، به بيان ديگر معمولا تا دو، سه سالگي محيط خانه، مادر و پدر براي رشد كودك كفايت مي‌كند، ولي بعد از آن مي‌طلبد كه كودك در محيط ديگري قرار بگيرد.
والدين بايد اين آمادگي را پيدا كنند كه فرزندشان از آنها جدا شود و به محيط ديگري كه همان مهدكودك است، برود. از اين سن به بعد، كودكان به تجربه‌هاي اجتماعي نيز نياز دارند بنابراين ارتباط با همسالان و آموختن بسياري از مفاهيم را مي‌توان از طريق اجتماع براي فرزندان مهيا كرد.
رشد اجتماعي كودك، نحوه ارتباط با ديگران و يادگيري زبان و درك مفاهيم كلامي و غيركلامي در يك مهدكودك خوب كه از معيارهاي لازم براي رشد اجتماعي و كلامي كودكان برخوردار باشد، ضروري به نظر مي‌رسد.
بهترين مهدكودك، جايي است كه جو عاطفي و رابطه دوستانه در‌آنجا برقرار شود و كودك مورد اذيت قرار نگيرد. بعضي كودكان در دو هفته اول براي رفتن به مهد گريه مي‌كنند. خوب است كه والدين با كودك خود به مهد بروند تا كودك به فضاي جديد اعتماد پيدا كند.
بايد كودك را براي رفتن به مهد تشويق كرد. كودك با رفتن به مهد رابطه خوبي با مربي پيدا مي‌كند، ابتدا احترام به بزرگ‌تر را ياد مي‌گيرد و در مرحله بعدي ياد مي‌گيرد كه چگونه با بچه‌هاي ديگر ارتباط برقرار و بازي كند.
در مهدكودك بعد از سه يا چهار سالگي آموزش هم وارد بازي مي‌شود. بايد توجه داشته باشيد كه آموزش‌هاي بيش از حد هم به بروز احساس ناخوشايند در كودكان منجر مي‌شود.