جام جم آنلاين: فرض كنيد يك اتومبيل داريد و مي‌خواهيد در شهري بزرگ رانندگي كنيد. اطمينان داريد كه با اتومبيل خود امكان ورود به تمامي خيابان‌هاي شهر را داريد مگر اين كه ورود به اين خيابان‌ها توسط قوانين راهنمايي و رانندگي محدود شده باشد.
اين داستان اما در مورد يكي از شهرهاي كشور كانادا متفاوت است چرا كه شما ممكن است ناگهان با خياباني روبه‌رو شويد كه تردد در آن با قايق‌هاي كوچك و بزرگ انجام مي‌شود! درست است كه نمونه اين داستان در برخي شهرهاي دنيا وجود دارد كه مشهورترين آنها ونيز است ولي اينجا نه مانند ونيز بحث احتمال زير آب رفتن وجود دارد و نه اصولا با يك شهر ساحلي طرف هستيم زيرا نزديك‌ترين ساحل با اين شهر حدود يكصد كيلومتر فاصله دارد!

كانال آبي «ريديو» در حقيقت يك جاده شهري است كه در شهر اتاوا پايتخت كانادا قرار دارد. با ادامه دادن اين جاده از شهر اتاوا مي‌توانيد به شهر ديگري با نام «كينگ ‌استون» برسيد.

اين پل در سال 1832 و با اهداف نظامي و به منظور يك خط دفاعي در برابر جنگ احتمالي بين كانادا و ايالات متحده آمريكا ساخته شد و تا امروز از آن استفاده مي‌شود.

در واقع مردم كانادا اين خيابان‌هاي آبي را با كمك رود اتاوا ساخته‌اند و اين مسير آبي داراي راه‌هاي انشعابي كوچك و بزرگي است. اين خيابان آبي قديمي‌ترين سازه آبي موجود در آمريكاي شمالي است كه هنوز از آن استفاده مي‌شود.

استفاده از اين خيابان‌هاي ويژه تنها در برخي از ماه‌هاي سال امكان دارد و تردد در آن از اواسط ماه مي‌ (ارديبهشت) شروع شده و در اواسط ماه اكتبر (مهر) پايان مي‌يابد و البته در اين مدت، گشت و گذار در اين خيابان‌هاي آبي يكي از تفريحات مردم اين شهر به شمار مي‌رود.

داستان ساخته‌شدن اين كانال به سال 1812 برمي‌گردد. در اين سال دولت انگليس مطلع شد آمريكايي‌ها قصد حمله به تاسيسات و كلني‌هاي انگلستان در شمال كانادا را دارند و به همين دليل آنها با اقدامي پيشگيرانه اقدام به ساخت راه‌هاي خشكي و كانال‌هاي آبي متعددي براي كمك‌رساني احتمالي بين شهرهاي مهم كردند كه كانال ريديو يكي از همين تاسيسات به شمار مي‌رود.

البته اين جنگ هيچ‌گاه روي نداد و امروزه تنها يادگارهاي آن باقي مانده‌اند، يادگارهايي كه البته در جريان تكامل و توسعه شهرهاي اين كشور نقش مهمي ايفا كردند. اين كانال حتي امروزه نيز براي حمل و نقل و ترابري از مناطق غربي به سمت شهر اتاوا كاربري گسترده دارد.

تاريخچه ساخت كانال البته چندان اميدواركننده نيست، زيرا براي ساخته‌شدن اين كانال تعداد زيادي از كارگران و سازندگان به دلايل مختلفي جان سپردند كه اصلي‌ترين اين عوامل بيماري مالاريا و حوادث در حين كار به شمار مي‌روند.

امروزه آرامگاه بسياري از اين افراد در نزديكي كانال به چشم مي‌خورند كه البته مورد احترام مردم قرار دارند.

اگرچه وجود اين كانال آبي در هر شهر يا كشوري مي‌تواند موضوعي جالب و البته تاثيرگذار در جذب گردشگر باشد ولي جالب اينجاست كه مسئولان كشور كانادا براي ايجاد تاريخچه و پيشينه براي كشور جوان خود تلاش بسياري مي‌كنند از جمله اين كه سال 1925 اين كانال آبي به عنوان ميراث تاريخي ملي كانادا معرفي شده و در نهايت سال 2000 كانال آبي ريديو به عنوان يكي از آثار و مفاخر تاريخ كانادا ثبت ‌شده و جالب‌تر اين كه سال 2007 و پس از جنجال ‌هاي فراوان اين كانال آبي 200 ساله در فهرست ميراث جهاني يونسكو ثبت شد.

طول اين كانال‌هاي آبي چيزي در حدود 202 كيلومتر است و آبراهه‌هاي متعدد آن بخش‌هاي مختلف شهر و همچنين رودهاي كاتاريگو و ريديو و درياچه ريديو را به هم متصل كرده و از طريق اين آبراهه‌ها به شهر كينگ‌استون منتهي مي‌شود.

امروزه اصلي‌ترين استفاده از اين كانال‌ها، استفاده تفريحي است و بسياري از افراد و خانواده‌ها ترجيح مي‌دهند سفرهاي كوتاه و بلند خود را از اين مسير انجام داده و تجربه‌اي متفاوت داشته باشند.

تورهاي گردشگري فراواني با قايق‌هاي تفريحي در طول ماه‌هاي سال كه كانال داير است، گردشگران را بين شهرهاي اتاوا، كينگ‌استون و از طريق راه آبي كه جاذبه‌هاي زيادي مانند مريكويل و آبشار اسميت در آن قرار دارد، جا به جا مي​کنند.(جام جم - ضميمه چمدان)

نيروانا حسيني