وفات محمد بن ادريس شافعي در سال 204 هجري قمري

محمد بن ادريس شافعي، پيشواي شافعي ها (يكي از چهار مذهب معروف اهل سنت) در سال 150 قمري، به هنگام وفات ابوحنيفه (پيشواي حنفيان) ديده به جهان گشود. وي، در حديث از مالك بن انس و ابن عيينه نقل روايت مي كرد و شاگردان زيادي پرورانيد.

احمد بن حنبل (پيشواي حنبليان) كه خود شخصيتي معروف و صاحب رأي در فقه بود، به هنگامي كه شافعي را در بغداد ديدار كرد، احترام ويژه اي برايش قائل شد و پياده در كنار مركب شافعي راه مي رفت و عزتش را گرامي مي داشت.

شافعي معتقد بود كه اصل، در احكام دين، قرآن و سنت است و اگر اين دو، موجود نبود، بايد بر اساس آن ها قياس كرد.

وي درباره سنت مي گفت: هنگامي كه سلسله روايت يك سند به پيامبر(ص) برسد و اسنادش صحيح باشد، همان سنت است.

هم چنين مي گفت: اجماع بيشتر از خبر و احداست و هر خبري كه صحيحا وارد شده باشد، بايد به ظاهرش عمل كرد و خبري كه منقطع باشد، قابل اعتنا نيست، مگر خبر منقطعي كه ابن مسيب نقل كرده باشد.

شافعي در پنجاه سالگي در مصر وفات يافت و در همان جا مدفون شد.

تاريخ وفاتش، آخرين روز ماه رجب، سال 204 قمري مي باشد.

وي، با اين كه در كلام و فقه، سني مذهب بود، در عين حال به اهل بيت پيامبر(ص) علاقه وافر داشت، و اين شعر منسوب به وي مي باشد:

يا اهل بيت رسول الله، حبكم              فرض من الله في القرآن انزله

كفاكم من عظيم القدر انكم             من لا يصلي عليكم لا صلاه له