آيتاللهالعظمی بهجت به زندگی بینهايت انسان با خدا يقين داشت؛ ايشان تمثلی از انبياء و اولياء در دوره جديد بود و نشان داد كه در قرن بيستم نيز میتوان همچون اولياء و انبياء، بیتعلق به دنيا زيست و زندگی خود را وقف عشق الهی كرد.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، حجتالاسلام و المسلمين علی بهجت، فرزند مرحوم آيتاللهالعظمی بهجت، در مراسم بزرگداشت اين مرجع فقيد و عارف ربانی، با عنوان «بهجت عرفا، وارث انبياء» كه عصر ديروز 25 ارديبهشتماه، جمعی از شاگردان ايشان، انديشمندان، فرهيختگان و مسئولان فرهنگی در تالار وزارت كشور برگزار شد، به ارائه سخنانی درباره سيره علمی و عملی ايشان پرداخت.
وی در بخشی از سخنان خود اظهار كرد: معمار خلقت هدف زندگی بشر را عبوديت انسان قرار داده است؛ انسانها تبدلات جوهری بسياری را طی كردهاند و جماد و نبات و حيوانات ذرهبينی و نطفه برگذشته تا به درجه «نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِی» و «أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ» نايل شدهاند. او تصور میكند كه جرم كوچكی است؛ حال آنكه عالم اكبر در او تعبيه شده و نهفته است.
فرزند آيتالله العظمی بهجت با بيان اينكه العاد وجودی انسان هنوز شناخته شده نيست، افزود: انسانها بر تمام موجودات اشراف داشتند، اما به سبب تلبيس ابليس در زينت دادن دنيا، غفلت و نگاه به زمين كردن و از آسمان غافل شدن راه را گم كردهاند.
وی عنوان كرد: انسان مانند موجودات ديگر عمری دارد، اما خالق او و معمار خلقت گفته است كه او را برای از بين رفتن نيافريده است؛ او را برای ماندن آفريدهاند و او برای اين ماندن پوستهها عوض كرده و چند پوسته ديگر تا بینهايت شدن فاصله دارد و مرحوم آيتالله بهجت به اين زندگی بینهايت انسان با خدا يقين داشت.
اين استاد حوزه علميه اولين مرحله عبوديت را نديدن خويش و مالك ندانستن خود خواند و با بيان اين كه علم و عمل بايد همراه با تزكيه و با هدف «لله» و «معالله» باشد، اظهار كرد: آيتالله العظمی بهجت مثال و نمونهای از زندگی انبياء و اولياء بود و اگر ايشان نبود، ما نمیدانستيم كه ائمه اطهار(ع) چه كار میكردند. خداوند در هر دورهای انسان مستعدی را ظاهر میكند، تا نشان دهد كه در قرن بيستم نيز میتوان به تبعيت از اولياء و انبياء زيست.
وی ادامه داد: نماز بزرگترين عشق و معبود و معشوق مرحوم آيتالله العظمی بهجت بود، او در نماز جان میداد و در نماز حتی در فصل زمستان، لباسهای زير او خيس میشد. ايشان نماز را الذّ غذاهای عالم وجود میدانست كه خدواند لذيذتر از آن نيافريده است. ايشان همواره تأكيد میكرد كه اگر سلاطين و ياغيان عالم لذت نماز را چشيده بودند، هرگز پی لذايذ دنيا نمیرفتند.
فرزند آيتاللهالعظمی بهجت با نقل خاطراتی از زوايای گوناگون زندگی ايشان اظهار كرد: او تمثلی از انبياء و اولياء بود و هيچكس نمیتوانست او را وسوسه كند و از راه بازدارد. او همواره میگفت كه امام زمان حرفهای ما را نگفته میشنود، حتی میگفت در تمام مدتی كه در محضر اساتيد خود كسب علم میكردم، هرگز اشكال نكردم، با اينحال هيچيك از اساتيد، اشكالاتم را بیآنكه بدون جواب نگذاشتند!
وی در بخش ديگری از سخنان خود با اشاره به اينكه آيتاللهالعظمی بهجت برای وقت و عمر خويش بسيار ارزش قائل بود، تصريح كرد: ايشان در تمام عمر خود حتی 10 دقيقه نيز بيكار نبود؛ در دنيای خود از سبكترين و كمترين چيزها استفاده كرد؛ در تمام عمر خويش هيچگاه استراحت نكرد و دائماً مشغول ذكر يا فكر بود.