«جيمز پاكل» انگليسي 15 ماه مه سال 1718 اختراع خود، تفنگ خودكار را در لندن به ثبت رسانيد. اين تفنگ كه به «پاكل گان» معروف شد تنها مي توانست 9 گلوله پياپي شليك كند و سپس نياز به فشنگ گذاري داشت. از اين تيربار كه از لحاظ وزن، سنگين بود عمدتا در كشتي استفاده مي شد.
ساخت تيربار از دير زمان مورد توجه اصحاب صنايع نظامي بود، زيرا كه برتري تسليحات نظامي، همچنان از عوامل اصلي قدرت يك كشور است. در سده نخست ميلادي، كمانگران كماني را ساخته بودند كه قادر به پرتاب بيش از يك تير بود. در نيمه قرن يكم پيش از ميلاد، در زمان سپهسالاري «سورنا» سرفرمانده ارتش امپراتوري ايران زوبين انداز و سنگ انداز مكانيكي مسلسل ساخته بودند كه در جنگ «كارهه» از آنها استفاده شد. در قرن پانزدهم ميلادي، لئوناردو دا وينچي تلاش بسيار كرد كه تفنگ خودكار بسازد و در اين زمينه به پيشرفتهايي هم نائل آمد. مسئله او اين بود كه هنوز فشنگ اختراع نشده بود.
پس از اختراع جيمز پاكل، تيربار واقعي تر در سال 1861 و در جريان جنگ داخلي آمريكا توسط «ريچارد كاتلينگ» ساخته شد و از سال بعد در نيروي زميني و نيروي دريايي بكار گرفته شد. تيربار كاتلينگ برقي و سنگين بود. در سال 1883 «هيرام ماكزيم» تيرباري ساخت كه مشابهت فراوان به تيربارهاي امروز داشت و همين تيربار ماكزيم كه در انواع سبك و سنگين ساخته شده بود رو به تكامل گذارد و آلماني ها در دوران جنگ جهاني اول، نوع بهتر آن را ساختند. تلاش نهايي اين بود كه سلاحهاي انفرادي (تفنگ و تپانچه) هم خودكار شوند و از تك تيرزني بيرون آيند كه جنگ دوم جهاني اين كار را ميسر ساخت و ميخائيل كالاش نيكوف روسي كاملترين تفنگ خودكار را در سال 1947 تحويل ارتش شوروي داد و ....