مدرس حوزه و دانشگاه با اشاره به آيين معنوی «رام‌الله» اظهار كرد: با مراجعه به آئين رام الله متوجه می‌شويم كه اين كيش، يك آئين كاملاً التقاطی است كه از دين اسلام و آئين ويشنو گرفته شده است.

به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)، حجت‌الاسلام والمسلمين دكتر محمدتقی فعالی، مدرس حوزه و دانشگاه و نگارنده 9 جلد كتاب در باب جنبش‌های نوظهور معنوی، در هفتمين نشست از سلسله نشست‌های «آسيب‌شناسی عرفان‌های كاذب» كه در سازمان فعاليت‌های قرآنی دانشجويان كشور برگزار شد، به ايراد سخنرانی پرداخت.

فعالی با بيان اين‌كه عرفان‌های نوظهور را در هفت بخش می‌توان تقسيم كرد، گفت: بخش اول آئين‌های نوپديد، عرفان‌های معنوی هند است كه خود در دو بخش آئين سنتی و آئين نوظهور منقسم می‌شود كه درميان آئين نوظهور، توضيح آئين‌های معنوی «يوگا»، «اشو» و «سای‌بابا» در جلسات گذشته بيان شد.

وی با بيان اين‌كه چهارمين آئين نوظهور معنوی متأثر از فرهنگ هندو، آئين «رام‌الله» است، اظهار كرد: ممكن است ذهن با شنيدن اسم «رام‌الله» منصرف به فلسطين اشغالی شود، در حالی‌كه اين آئين ربطی به آن سرزمين ندارد، بلكه آئينی معنوی و متعلق به سرزمين هندوستان است.

اين محقق و پژوهشگر با اشاره به پيشينه تاريخی آئين معنوی رام‌الله عنوان كرد: برای بررسی سابقه تاريخی آئين معنوی «‌رام‌الله» بايد به سده پانزدهم ميلادی بازگشت. در قرن پانزدهم ميلادی، شخصی با نام «شيخ كبير پانتيس» در هندوستان ظهور كرد. وی در سال 1448 در هندوستان متولد شده است.

اين مدرس حوزه و دانشگاه با اشاره به رشد و تكامل پانتيس خاطرنشان كرد: شيخ كبير استادی به نام «رامانانده» داشت كه وی يك اصلاح‌طلب هندی به‌شمار می‌آمد. پانتيس نزد اين استاد آموزش ‌ديد تا اين‌كه در سنين جوانی درون خانواده خويش با يك معضل جدّی روبرو شد.

وی با بيان اين‌كه پدر شيخ كبير مسلمان و مادرش پايبند به آئين ويشنو بود، تصريح كرد: پدر شيخ كبير يك مسلمان هندو بود و خود را ملزم به انجام تكاليف اسلامی می‌دانست، به‌عنوان مثال گاه به مسجد می‌رفت و گاه آداب اسلامی را در منزل به جامی‌آورد. اين در حالی بود كه مادر پانتيس يك هندو ويشنوئيزم بود.

فعالی در توضيح اين مطلب افزود: براساس اعتقاد مادر پانتيس، تناسخ يك حقيقت صحيح و مسلم بود. وی به معابد هندوستان می‌رفت و آداب مربوط به دين خود را انجام می‌داد، به‌عنوان مثال وی اعتقاد به خدايان داشت. در اين شرايط بود كه شيخ كبير در منزل با تعارضات اساسی ميان دين پدر و مادر خود مواجه شد.

اين محقق و پژوهشگر با تأكيد بر اين‌كه هر چه شيخ كبير بزرگتر می‌شد، به تعارضات ميان دين پدر و مادر خويش بيشتر پی می‌برد، تصريح كرد: در سنين جوانی بود كه شيخ كبير يك تصميم جدی در زندگی خود گرفت. وی قصد كرد كه برای رفع تعارضات ميان آئين‌های مختلف، يك دين جديد تأسيس كند. آئين جديد وی التقاطی از دين اسلام و آئين ويشنو بود.

وی با بيان اين‌كه شيخ كبير آئين جديد خود را خلق كرد، گفت: شيخ كبير برای نام‌گذاری دين و آئين خود با مشكل مواجه شد. وی آن‌گونه كه در شرح حال خود نگاشته، مدتی تأمل كرد تا آنكه تصميم گرفت نام آئين خود را نيز تلفيقی از نام خدای مسلمان يعنی «‌الله» و خدای بزرگ ويشنو‌ها با نام «‌رام» قرار دهد.

فعالی با بيان اين‌كه در هندوستان سه خدای بزرگ با نام‌های «رام»، «شام» و «ميترا» وجود دارد، خاطرنشان كرد: شيخ كبير با نام‌گذاری آئين خود به نام «رام الله» قصد داشت تا به جهانيان بفهماند كه «رام» همان «الله» است و «الله» همان «رام» است. با مراجعه به آئين رام الله متوجه می‌شويم كه اين كيش، يك آئين كاملاً التقاطی است كه از دين اسلام و آئين ويشنو گرفته شده است.

اين مدرس حوزه و دانشگاه با اشاره به انجام برخی از اعمال عبادی اسلامی همچون نماز و اعتقاد به برخی معتقدات آئين ويشنو همچون تناسخ عنوان كرد: اگر تمامی آئين‌های موجود در هند را جمع‌آوری و دسته‌بندی كنيم، به پنج اصل مهم خواهيم رسيد كه در رأس آنها اصل تناسخ به چشم می‌خورد.

اين محقق و پژوهشگر با بيان اين‌كه تناسخ جايگاه مهمی را در انديشه‌های هندی و به خود اختصاص داده است، گفت: امروز مسئله تناسخ در ايران نيز زياد به چشم می‌خورد، به‌عنوان مثال گاه در برخی از فيلم‌ها با اصطلاحی همچون «زندگی‌های گذشته و آينده» برخورد می‌كنيم كه در اصل همان اعتقاد به تناسخ است.

فعالی با تاكيد بر اين‌كه اعتقاد به تناسخ دقيقاً نقطه مقابل اعتقاد به معاد است، تصريح كرد: كسانيكه اعتقاد به معاد و روز رستاخيز ندارند، برای اينكه اعتقاد خود را به تصوير بكشند از چند روش استفاده می‌كنند كه يكی از اين موارد، طرح مسئله تناسخ است.

وی با بيان اين‌كه شيخ كبير به حرفه بافندگی اشتغال داشت و از قريحه و ذوق شعری بالايی برخوردار بود، اظهار كرد: وی اشعاری به زبان انگليسی و سانسكريت دارد كه هنوز نيز اشعار او در فرهنگ هند مورد استفاده قرار می‌گيرد. شيخ كبير سه تأثير بزرگ در فرهنگ هندوستان داشت كه اولين آن تأسيس يك آئين التقاطی به نام «رام الله» بود.

فعالی با اشاره به ديگر تأثيرات پانتيس در فرهنگ هند، عنوان كرد: شيخ كبير شاگردی به نام «بابا نانك» داشت كه وی مؤسس آئين «سيك» در هندوستان است. آئين سيك مولود سده 15 ميلادی است كه ششمين و آخرين دين از اديان متأخر هندوستان به‌شمار می‌آيد. بر همين اساس است كه در كتب علم اديان، شيخ كبير را پدر آئين و دين بزرگ سيك در هندوستان می‌دانند.

اين مدرس حوزه و دانشگاه با تأكيد بر اين‌كه دين سيك بيشتر از آنكه يك آئين معنوی باشد، يك آئين اجتماعی ـ سياسی است، لذا از آموزه‌های عرفانی برخوردار نيست، خاطرنشان كرد: به همين جهت آئين سيك در تقسيم‌بندی ما از اديان جديد هندوستان قرار نگرفت. نكته حائز اهميت در مورد اين آئين آن است كه دين سيك به جهت بالا بودن جنبه اجتماعی - سياسی آن تحت سلطه و نفوذ بريتانيای كبير قرار داشت و آنان بهترين و بيشترين بهره را از اين آئين برای سلطه خود بر هندوستان بردند.

وی با اشاره به سومين تأثير مهم شيخ كبير در فرهنگ هندوستان ادامه داد: همان‌گونه كه قبلاً نيز اشاره شده، مهم‌ترين كتاب «اشو» كه به زبان فارسی نيز ترجمه شده است، كتاب «راز بزرگ» است. اشو در اين كتاب به شرح اشعار شيخ كبير پرداخته بدين صورت كه اشو در ابتدای هر فرازی عنوان می‌كند «شيخ كبير گفت:» و در ادامه به شرح اشعار وی می‌پردازد. البته اشو در شرح اشعار شيخ كبير، افكار و نظريات خود را به مخاطب القا می‌كند.