طرحي كه تامل ميطلبد
عاديسازي مدارس
جام جم آنلاين: عاديسازي در مدارس شتاب ميگيرد؛ اجراي اين برنامه يا همان تحصيل دانشآموزان استثنايي در مدارس عادي سابقهاي بيش از 10 سال دارد.
در روزهايي كه تحصيل دانشآموزان استثنايي در كنار همسالانشان نوعي تابو محسوب ميشد، برخي كارشناسان از اجراي بيمحاباي اين طرح ابراز نگراني كردند، به همين دليل وزارت آموزش و پرورش نيز در عاديسازي بيش از همه دست به عصا شد تا امروز كه با گذشت بيش از 10 سال، از اجراي جديتر و با شتاب بيشتر طرح خبر ميرسد.
درس خواندن دانشآموزان عادي و استثنايي در يك كلاس از يك زاويه حركت روبه جلويي است كه در نظامهاي آموزشي پيشرفته از دهه 60 ميلادي آغاز شد.
در اين روش دانشآموز استثنايي از انزوا خارج ميشود و محركهاي يكسان محيطي را مانند دانشآموزان عادي دريافت ميكند و پاسخ به اين محركها را در شرايط عادي فراميگيرد.
روانشناسان و كارشناسان آموزش استثنايي اين روزها با ايزوله كردن اين دانشآموزان بشدت مخالفند و آن را خللي براي جامعهپذيري طبيعي كودكان و نوجوانان ميدانند.
اما همه اينها يك روي قضيه است، عاديسازي در مدارس و كنار هم نشاندن دانشآموز عادي و استثنايي در كنار هم ملزوماتي ميطلبد كه اگر فراهم نباشد، معادلات تئوريهاي روانشناسي جواب نميدهد و حتي نتيجه عكس دارد.
اگر اين دو در يك كلاس كنار هم بنشينند، اگر معلم به عنوان محوريترين عامل، تخصص لازم را نداشته يا مهارت ارتباط با يكي را نداند، اگر مدرسه امكانات لازم را نداشته باشد، اگر دانشآموزان كلاس از خطاهاي مكرر و ديرفهمي همكلاسي استثنايي خود حوصلهشان سر برود، اگر كودك مبتلا به اختلال ذهني حس كند در يك كلاس 30 نفره با ديگران متفاوت است و... آنوقت تمام پيامدهاي مثبت اجراي اين طرح، غيرقابل قبول خواهد بود بنابراين، اگر قرار است نظام آموزشي در سال تحصيلي آينده اجراي عاديسازي مدارس يا همان نشاندن دانشآموزان استثنايي و عادي را اجرا كند، اين امر اگر به بهانه كاهش هزينههاي مدارس استثنايي و خلاصي از فشار اينگونه مدارس باشد، نتيجه عكس خواهد داشت.
همه مدارس عادي در حال حاضر ظرفيت و امكانات پذيرش دانشآموز استثنايي را ندارند و حتي تمام كاركنان اين مدارس براي مواجهه با دانشآموزان كمتوان ذهني و جسمي آمادگي ندارند، بنابراين قبل از اجراي شتابزده، برنامهريزي و دقت بيشتر لازم است.
كتايون مصري - دبير گروه جامعه