جام جم آنلاين: گمانه‌زني دانشمندان انسان‌شناس در زمينه بوم‌شناسي رفتاري و تغذيه‌اي انواع نخستين انسان، حكايت از آن دارد كه اجداد اوليه انسان‌ها گوشتخوار و سيب‌زميني‌خوار و از مغزهايي كامل‌تر برخوردار بوده‌اند.
البته بايد توجه داشت كه مغزهاي كامل‌تر و سخنگو به لحاظ سوخت و سازي نيز عضوي پر خرج و هزينه بر هستند بنابراين اجداد اوليه انسان براي تأمين انرژي و خرج اضافه بر سازمان مغزهايي با اين كلاس كارايي احتمالا غذاهاي غني از انرژي جديدي را به رژيم غذايي شان وارد كرده‌اند.
محققان از گذشته به نقش گوشت به عنوان غذايي حياتي و تعيين‌كننده كه امكان بسط و توسعه اوليه مغز را فراهم كرده است، توجه داشته‌اند.
ضمن اين كه ابزارهاي سنگي فراواني براي شكار و كشتار و قصابي كردن در مدارك و شواهد باستان شناختي همين دوره ظاهر شده‌اند.
در سوابق قديمي‌تر، ريشه‌هاي زيرزميني و بويژه گياهان غده‌اي از اهميت بيشتري برخوردار بوده‌اند، اما برخي محققان از غذاي حياتي و شاخص ديگري بنام عسل نام مي‌برند كه مي‌توانسته در تأمين خوراك مغزهاي ناطق اوليه نقش مهمي بازي كند.
در همين رابطه يك خانم دانشمند بوم‌شناس رفتاري و انسان‌شناس تغذيه‌اي در دانشگاه نواداي آمريكا، براي اين مايع نوشين و مطبوع و نقش مهم آن در حيات ديرين انسان، پرونده‌اي جالب و خواندني باز كرده است.
عسل توانايي لازم براي بدل شدن به يك ماده غذايي برتر و خوراكي بي‌نظير را داراست.
چگالي انرژي بالا، حدود 80 تا 95 درصد قند، و منبع كافي و مناسب گلوكز لازم براي تأمين خوراك رشد و توسعه مغز از جمله اين كيفيت‌هاي غذايي هستند.
ضمن اين كه عسل وحشي حاوي بقايايي از لارو زنبور همراه با چربي، پروتئين، ويتامين‌ها و مواد معدني است و البته كيفيتي كه در رأس همه اين صفات قرار دارد سهل‌الهضم بودن اين ماده غذايي است.
اما با وجود مزاياي تغذيه‌اي بي‌چون چرا، شواهد محسوس و محكمي از عسل خوردن اجداد نخستين انسان در سوابق فسيلي وجود ندارد؛ در واقع مصرف عسل فرآيندي نيست كه با ريخت و پاش و ته مانده‌هايي همراه باشد كه مثل بقاياي شكار و كشتار حيوانات قابليت فسيلي‌شدن داشته باشد.
از همين رو استدلال در زمينه نقش عسل در شكوفايي و تكامل مغزهاي كهن انسان به سرنخ‌هاي غيرمستقيمي متكي است.
شيوه كار بوميان شكارچي عسل از اين قرار است كه پرندگان راهنماي عسل را تا محل كندوهاي زنبورهاي وحشي دنبال مي‌كنند و با آتش زدن بوته علفي نزديك مدخل كندو و ايجاد دود، زنبورها را خلع سلاح و به آن دستبرد مي‌زنند.
در نپال شكارچيان عسل از نردبان‌هاي بامبويي براي بالا رفتن از ديواره‌هاي سنگي و پرتگاه‌ها استفاده مي‌كنند تا به كندوهايي كه در شكاف صخره‌ها و جاهاي دنج قرار دارند دسترسي پيدا كنند.
جالب است كه هنر باستان نيز اين قضيه را كه مصرف عسل پديده‌اي تازه نيست، مورد تأييد قرار مي‌دهد.
سنگ نگاره‌هايي مربوط به بيش از 40 هزار سال قبل در آفريقا، اروپا، آسيا و استراليا يافت شده‌اند كه نقش‌هايي از شانه‌هاي عسل، دسته‌هاي زنبور و جمع‌آوري عسل را به نمايش مي‌گذارند.
با اين تفاصيل هر چند محققان عسل را به عنوان غذايي حياتي و شاخص مي‌انگارند كه امكان رشد و توسعه مغز انسان‌ها را فراهم كرده است اما خود نيز معترفند كه عسل تنها گزينه غذايي براي ايفاي چنين نقشي محسوب نمي‌شود.
sciencedaily - مترجم: مهريار ميرنيا