جام جم آنلاين: رافائل پيركر (Raphael Pirker)، دانشجوي 26 ساله فناوري اطلاعات و فعال در امور تجاري، براي تجربه هيجان پرواز از هواپيماي كنترل از راه دور استفاده مي‌كرد، اما او به لذتي فراتر از اين فكر مي‌كرد و دوست داشت به جاي اين‌كه تنها شاهد پرواز هواپيما بر بالاي سرش باشد، تجربه پرواز در آسمان مانند پرندگان را به دست آورد.
وي اكنون با استفاده از يك دوربين كه روي هواپيما نصب شده است، فيلم‌ها را به طور زنده به زمين ارسال مي‌كند. ديدن اين فيلم‌ها شبيه به بودن در كابين خلبان است.

هواپيماي او يك بال پرنده سبك و سريع با عرض بال 140 سانتي‌متر است كه سرعت آن حداكثر به 145 كيلومتر در ساعت مي‌رسد و براي انجام حركات آكروباتيك مناسب است. وي با استفاده از فرستنده‌هاي قوي و ساير ادواتي كه روي هواپيما نصب شده قادر به پرواز دادن آن تا مسافت 50كيلومتر دورتر از خود است.

آقاي پيركر كه اصالتا سوئيسي است و در اتريش زندگي مي‌كند، مناظر بسيار چشم‌نوازي براي پرواز اين هواپيما در دسترس دارد. وي اكنون بدون اين‌كه شخصا به كوهستان برود يا راهپيمايي‌هاي طولاني انجام دهد، با در اختيار داشتن دوربين پرنده مي‌تواند به هر جايي كه به ذهنش خطور مي‌كند، سفر كند و حتي تا ارتفاع 3000 متري كوهستان‌ها را از دريچه اين دوربين تماشا كند.

بيشتر خلبان‌هاي دوربين‌هاي پرنده، با استفاده از دوربين مخصوص ضبط با وضوح بسيار بالا، تصاوير پروازي اين دوربين‌ها را در اينترنت به اشتراك مي‌گذارند. آقاي پيركر تصاوير ويدئويي مهيجي را منتشر كرده است.

در يكي از اين تصاوير ديده مي‌شود كه هواپيما در مواجهه با يك صخره در ميان درختان كوه‌هاي آلپ، با يك چرخش سريع در آخرين لحظه ممكن از تصادف مي‌گريزد. البته بخشي از اين هيجان حاصله ناشي از تجهيزات 5/3ميليون توماني تعبيه شده در هواپيماست كه مي‌تواند از مناظري در فواصل خيلي دور و خيلي نزديك با كيفيتي ممتاز فيلمبرداري كند.

پيركر و دوستش با نام مستعار ريسكي دي يك تيم دونفره (به نام Team Black Sheep) را تشكيل داده‌اند كه در اينترنت حضور فعالي دارند. اخيرا پيركر در پاركي در نزديكي رودخانه شرقي نيويورك، دوربين پرنده خود را بر فراز پل بروكلين به پرواز درآورد. سپس هواپيمايش را به سمت مجسمه آزادي هدايت كرد و از بيخ گوش اين مجسمه گذشت. تيم دو نفره آنها تمام فيلم اين پرواز را در اينترنت به اشتراك گذاشت كه جنبشي اعتراضي را در اينترنت برانگيخت و باعث شد جنبه قانوني اين كار زير سوال برود.

دوربين‌هاي پرنده بتدريج جاي خود را ميان علاقه‌مندان به هواپيماهاي كنترل از راه دور باز كرده است. اسكات سلز (Scott Sells)، خلبان كاركشته دوربين‌هاي پرنده مي‌گويد: در دهه 1970 نيز اين فناوري روي هواپيماهاي معمولي وجود داشت ولي طرفداران اندكي داشت. دوره مدرن استفاده از اين دوربين‌ها از اواخر 1990 شروع شد. اولين دوربين‌هاي پرنده احتياج به تخصص‌هايي در زمينه الكترونيك و مخابرات راديويي داشت، اما از آن به بعد، استفاده از آنها بسيار آسان‌تر و كم هزينه‌تر شد. در حال حاضر نصب و به پرواز درآوردن سيستم دوربين‌هاي پرنده بسيار ساده است و حدود 800 هزار تومان هزينه دارد؛ به طوري كه افراد معمولي نيز مي‌توانند از اين فناوري استفاده كنند.

اسكات سلز از سال 1381 شروع به كار با سيستم‌هاي دوربين پرنده كرد. در آن زمان وي هنوز با كنترل هلي‌كوپترش كه با سيستم كنترل از راه دور قديمي كار مي‌كرد، مشكل داشت. نگه داشتن حركت سه محوره در فاصله زياد بسيار دشوار است. از نظر وي، خلباني كه درون كابين مي‌نشيند، در مقايسه با كسي كه از راه دور پرنده را كنترل مي‌كند، مشكل كمتري براي كنترل هلي‌كوپتر دارد.

بيشتر خلبان‌هاي دوربين‌هاي پرنده،
با استفاده از دوربين مخصوص ضبط با وضوح بسيار بالا، تصاوير پروازي اين دوربين‌ها را در اينترنت به اشتراك مي‌گذارند
او با كمك گرفتن از دوستان اينترنتي اش، يك دوربين مدار بسته صنعتي را در هلي‌كوپتر كوچكش كار گذاشت و تصاوير آن را به مانيتور خود ارسال كرد.

وي سيستم كنترل از راه دور قديمي را به سيستم كنترل هواپيماي واقعي توسط برج مراقبت تشبيه مي‌كند. او مي‌گويد: من دانشجوياني داشتم كه كنترل از راه دور به روش قديمي را نمي‌فهميدند، در حالي كه در هواپيماهاي كنترلي جديد، شما يك دوربين مخصوص پرواز به آنها مي‌دهيد و هواپيما را پرتاب مي‌كنيد و مي‌بينيد كه آنها مي‌توانند بر فراز هر مكاني پرواز كنند.

سلز معتقد است كه بيشتر مردم خودشان مي‌توانند تجهيزات لازم را روي هواپيما نصب كنند. او اضافه مي‌كند اگر شما بتوانيد تشخيص دهيد كدام سيم‌ها را به هم وصل كنيد و اگر بتوانيد نوار ضبط ويدئويي را نصب كرده و زمان آن را برنامه‌ريزي كنيد، آن وقت هيچ مشكلي با اين دوربين‌ها نخواهيد داشت.

هم از نظر پيركر و هم از نظر سلز، بهترين ويژگي دوربين‌هاي پرنده، لذت گردش در مكان‌هايي است كه رفتن به آنجاها بسيار دشوار است. كوهستان‌هاي پوشيده از برف، آبشارها و محل برگزاري مسابقات اسكي از جمله اين موارد است. سلز نيز به تعقيب مسابقات رانندگي در زمين‌هاي ناهموار شني و لغزنده و بيابان‌ها علاقه دارد. وي اخيرا بر فراز تنگه گرند كنيون پرواز كرده و همانند پيركر ده‌ها ويدئو از آن را در اينترنت به اشتراك گذاشته است.

هنوز مقررات هوانوردي جامعي درباره حركات نمايشي مانند پرواز پيركر در نيويورك برفراز مجسمه آزادي وضع نشده است. تنها سندي كه وجود دارد، مربوط به هواپيماهاي مدل است كه سال 1981 وضع شده و در آن سند پيشنهاد شده هواپيماهاي مدل از ارتفاع 120 متري و فاصله 5 كيلومتري فرودگاه‌ها تجاوز نكنند و همچنين از نزديك شدن به هواپيماهاي با اندازه واقعي نيز اجتناب كنند. اما اينها في نفسه قانون نيستند و كساني كه نمي‌خواهند از پيشنهادهاي اين سازمان پيروي كنند، در واقع قانوني را زير پا نگذاشته‌اند و خلافكار محسوب نمي‌‌شوند.

افزايش فعاليت‌هاي هواپيماهاي مدل، سازمان مقررات هوانوردي را بر آن داشته تا يك كميته قانونگذاري براي بررسي هواپيماهاي بدون سرنشين بخصوص هواپيماهاي كوچك (مانند هواپيماهاي پيركر و سلز) تشكيل دهد. اين كميته قرار است تا يك سال آينده، مجموعه قوانيني براي اين هواپيماها وضع كند.

طرفداران دوربين‌هاي پرنده بر ايمن بودن اين سرگرمي پافشاري مي‌كنند. از نظر پيركر، تيم دو نفره آنها هرگز با خرابي فني روبه‌رو نشده است؛ چون آنها در زماني كه پرواز دارند، تجهيزات خود را از قبل چك مي‌كنند و حتي سيستم‌هاي هواپيما را دو برابر زودتر از زماني كه سازندگان قطعات پيشنهاد كرده‌اند، تعويض مي‌كنند. فعالان اين حوزه، مجموعه قوانين ايمني منحصربه‌فردي دارند.

قانونگذاران اروپايي نيز بسيار نگران دوربين‌هاي پرنده هستند و قوانين دست و پا گيري وضع كرده‌اند. براي مثال مجوزهاي پروازي براي گذران اوقات فراغت در اتريش آنقدر گران است كه معمولا باعث صرف نظر از پرواز مي‌شود.

برخي معتقدند پرواز آزادي مانند آنچه پيركر در نيويورك انجام داد، ممكن است باعث سوءاستفاده تروريست‌ها بشود. پيركر طي پروازهايش در نيويورك، چندين بار به سازمان ملي پارك‌ها و پليس نيويورك مراجعه كرد تا مجوز لازم براي پرواز را كسب كند، اما همه او را به ديگري ارجاع مي‌دادند.

بيشتر طرفداران دوربين‌هاي پرنده در آمريكا و استراليا و جمعيت قابل ملاحظه‌اي نيز در اروپا زندگي مي‌كنند. به علت وجود علاقه‌مندان فراوان، صنعت فيلمسازي از طريق دوربين‌هاي پرنده، مي‌تواند پول زيادي براي سازندگان اين فيلم‌ها به همراه داشته باشد؛ چون اين دوربين‌ها مي‌توانند درون يك فضاي سرپوشيده، نزديك پنجره يا بر فراز آسمانخراش‌ها پرواز كنند؛ كاري كه از هر وسيله‌اي بر نمي‌آيد.

پيركر و سلز مي‌خواهند هنر پرواز هماهنگ اين هواپيماها را به نمايش بگذارند‌‌، يعني هر يك، كنترل يكي از هواپيماها را به دست بگيرند و آنها را در كنار هم به پرواز در آورند. همچنين آنان دو هدف بلندپروازانه را براي امسال در رابطه با دوربين‌هاي پرنده دنبال مي‌كنند؛ يكي رفتن به فضا به كمك يك بالن و ديگري رفتن به ارتفاعات هيمالايا و پرواز بر فراز قله اورست. به اين منظور آنها به يك هواپيماي بزرگ‌تر و سريع‌تر نياز دارند كه سطح بال بزرگ‌تري براي توليد نيروي بيشتر در ارتفاع 29000 پايي داشته باشد.

سلز نيز، كاربردهاي بي‌پاياني از دوربين‌هاي پرنده را برمي‌شمرد. مثلا، زمين‌شناسان براي مطالعه زمين در مناطق صعب‌العبور و با ديدن عوارض زمين از بالا، ماجراجويان گمشده در طبيعت و حتي پليس بزرگراه‌ها يا نيروي ضدتروريستي، نيروهاي امداد و كشاورزاني كه مزارع خيلي وسيعي دارند براي سركشي به گوشه گوشه مزارع‌شان از اين دوربين‌ها استفاده مي‌كنند.

براي پرواز با دوربين‌هاي پرنده به چه ابزاري نياز داريد؟

براي به پرواز درآوردن دوربين‌هاي پرنده به ابزار بسيار ساده‌اي نياز داريد. در ابتدا هواپيمايي نياز است كه به اندازه‌اي بزرگ باشد كه يك دوربين كوچك را بتوان به خوبي درونش جاسازي كرد. بيشتر هواپيماهاي كنترل از راه دور با دهانه بال يك متر به بالا مي‌توانند نيروي لازم براي پرواز تجهيزاتي مثل باتري يا دوربين را تامين كنند. بعد از آن، به يك فرستنده براي ارسال سيگنال ويدئويي از هواپيما و يك گيرنده براي دريافت آن روي زمين نياز داريد. در انتها، شما توسط يك كنترل‌كننده بي‌سيم مي‌توانيد هواپيما را به پرواز در آوريد.

براي تماشاي ويدئو، مي‌توان از عينك‌هاي پرواز براي داشتن حس واقعيت مجازي يا از يك مانيتور استفاده كرد. مزيت مانيتور اين است كه شما مي‌توانيد براحتي مسير هواپيما را در آسمان دنبال كنيد.

هر چيزي را كه براي دوربين‌هاي پرنده لازم داريد، مي‌توانيد از طريق سايت‌هاي اينترنتي دريافت كنيد. گاهي ممكن است بخواهيد ابزار جديدي را به ليست فوق بيفزاييد. به عنوان مثال، عينك‌هاي مخصوصي وجود دارد كه چرخش سر شما را حس كرده و آن را به دوربين هواپيما منتقل مي‌كنند، سپس شما مي‌توانيد هنگام پرواز به اطراف خود نگاه كنيد. همچنين، نمايشگرهايي وجود دارند كه اطلاعاتي مانند عمر باتري، قدرت سيگنال و مختصات جي‌پي‌اس را روي تصوير ويدئويي نشان مي‌دهند. راه ارزان‌تر براي نمايش اين اطلاعات، نصب يك ال‌سي‌دي كوچك نشان‌دهنده عمر باتري روي خود هواپيما در ميدان ديد دوربين است.

يك قابليت جالب ديگر كه مي‌تواند به اين هواپيماها اضافه شود، اين است ، هنگامي كه هواپيما از ناحيه كنترل خارج شود و شما آن را گم كنيد، يك پردازنده روي بخش اصلي آن، موقعيت جي‌پي‌اس را مي‌خواند و به جايي كه تحت كنترل شماست باز مي‌گردد.

بيشتر قابليت‌هاي افزودني به دوربين‌هاي پرنده، هنوز بايد توسط خودتان نصب شده و به كار روند. پس اگر تجربه قبلي نداشته باشيد، نبايد انتظار داشته باشيد كه درست و دقيق عمل كنند. بهتر است مهارت‌هاي فني خود را بهبود ببخشيد و حداقل يك دوره آموزش ارتباطات راديويي ببينيد تا بدانيد چطور بيشترين بهره را از فرستنده خود ببريد.

هم‌اكنون، تيم دو نفره پيركر و سلز، دوربين پرنده آماده‌اي را كه مهارت فني خاصي براي پرواز از آن احتياج نيست با قيمت 5/3 ميليون تومان براي فروش عرضه مي‌كنند. اما يقينا بزودي شركت‌هاي بزرگ سازنده محصولات كنترل از راه دور اين بازار را در دست خواهند گرفت. پس مي‌توانيد منتظر ورود بسته‌هاي كاملي باشيد كه بلافاصله پس از باز شدن، هواپيماي آماده پروازي را به شما تقديم مي‌كند.

airspacemag / مترجم: امير توكلي كاشي