محمّد بن قیس حكایت كند:
روزى نزد امام جعفر صادق علیه السلام نام گروهى از مسلمانان برده شد. و من گفتم : سوگند به خدا، من شب ها شام نمى خورم ، مگر آن كه دو یا سه نفر از این افراد با من باشند؛ و من آن ها را دعوت مى كنم و مى آیند در منزل ما غذا مى خورند.
امام صادق علیه السلام به من فرمودند: فضیلت آن ها بر تو بیشتر از فضیلتى است ، كه تو بر آن ها دارى .
اظهار داشتم : فدایت شوم ، چنین چیزى چطور ممكن است ؟!
در حالى كه من و خانواده ام خدمتگذار و میزبان آن ها هستیم ؛ و من از مال خودم به آن ها غذا مى دهم ؛ و پذیرائى و انفاق مى کنم !!
حضرت صادق علیه السلام فرمود: چون هنگامى كه آن ها نزد تو می آیند، از جانب خداوند همراه با رزق و روزى فراوان میهمان تو مى شوند و زمانى كه خواستند بیرون بروند، براى تو رحمت و آمرزش به جا خواهند گذاشت .
در باره پذیرایی از مهمان از ایشان روایت شده است که : "هرگاه برادرت ناخوانده بر تو وارد شد، همان غذایى كه در خانه دارى برایش بیاور و هرگاه او را دعوت كردى در پذیرایى از او خودت را به زحمت بینداز."(محاسن)
امام صادق فرمودند: "مكارم ده تاست : اگر مى توانى آنها را داشته باش ... : استقامت در سختى ها، راستگویى، امانتدارى، صله رحم، میهمان نوازى، اطعام نیازمند، جبران كردن نیكى ها، رعایت حق و حرمت همسایه، مراعات حق و حرمت رفیق و در رأس همه، حیا." (غررالحکم)
ابن ابى یعفور : در خانه امام صادق علیه السلام میهمانى دیدم . روزى او براى انجام كارى برخاست . حضرت به او اجازه ندادند و شخصاً آن كار را انجام دادند و فرمودند : رسول خدا صلى الله علیه و آله از به كار گرفتن میهمان ، نهى فرموده است.
(اصول کافی)