بشر المنافقون بأنّ لهم عذاباً اليماً.(ترجمه: منافقون را بشارت ده كه براي آنان عذاب سخت دردناك خواهد بود.)

نفاق از پديده هاي شوم و خطرناك جوامع انساني بويژه جوامع اسلامي است كه مي تواند در اثر كوچكترين غفلت، زمينه تحقق توطئه هاي دشمنان را براي نابودي آن جوامع فراهم سازد. خداوند تبارك و تعالي در آيات فراواني در قرآن مجيد خطر منافقين را گوشزد مي نمايد، و ضمن كوبيدن شخصيت آنها سخت تحقيرشان مي كند و رسوايشان مي سازد تا در جامعه جرأت خودنمايي نداشته باشند. طبق آيات الهي، منافقين، عليه اسلام و جامعه اسلامي نقشه مي كشند و از درون توطئه مي كنند و با ظاهرسازي و چهره در نقاب مي خواهند خدا را فريب دهند ولي خداوند از نقشه و توطئه و راز دل آنان آگاه است. و همه نقشه هاي آنها را نقش بر آب مي كند و توطئه هايشان را به خودشان برمي گرداند.

ان المنافقين يخادعون الله و هو خادعهم (ترجمه: همانا منافقون با خدا مكر و حيله مي كنند و خدا نيز با آنها مكر مي كند ”يعني مكرشان را باطل مي سازد و بر آن مكر و نفاق , مجازاتشان هم خواهد كرد.“)

آشكار شدن چهره نفاق سازمان مجاهدين خلق:

همزمان با اوجگيري نهضت اسلامي ايران و پيروزي آن در 1357، سازمان باصطلاح مجاهدين خلق با اين اعتقاد كه نظام مقدس جمهوري اسلامي نظامي مرتجع است و با بزرگ جلوه دادن خطر ارتجاع، مبارزه عليه انقلاب اسلامي و برنامه ريزي جهت به دست گرفتن حكومت را آغاز كرد.

سازمان با جمع آوري سلاح از پادگانها و جذب و اغفال نيروهاي جوان و سازماندهي آنها در پي فراهم شدن يك زمينه اجتماعي مناسب بود. در ابتدا مزوّرانه خود را همگام و همراه نهضت اسلامي نشان مي داد و حتي تمثال مبارك امام”ره“ را نيز در كنار آرم سازمان قرار داده و از امام”ره“ به عنوان رهبري قاطع و سازش ناپذير ياد مي كرد.

با پيروزي بني صدر در اولين انتخابات رياست جمهوري، منافقين وي را عامل مهمي براي رسيدن به اهداف خود يافتند و حمايت از او را در صدر برنامه هاي خويش قرار دادند.

با خيانت آشكار بني صدر و وقايعي كه پيرامون اين خيانت به وجود آمد. مجلس شوراي اسلامي رأي به عدم كفايت سياسي بني صدر و بركناري او داد و امام”ره“ قاطعانه وي را ابتدا از فرماندهي كل قوا و سپس براساس اصل 110 قانون اساسي از رياست جمهوري عزل نمودند.

با بركناري بني صدر، منافقين زمينه اجتماعي را براي آغاز مبارزه علني عليه نظام جمهوري اسلامي مناسب ديدند و به خيال خام خود زمان را براي سرنگوني حكومت مناسب يافتند.

اعلان جنگ مسلحانه عليه نظام جمهوري اسلامي ايران:

همزمان با عزل بني صدر از رياست جمهوري، منافقين كه تنها اميد خود را از دست رفته مي ديدند در تاريخ 30 خرداد 1360 با انتشار اطلاعيه اي عليه نظام جمهوري اسلامي ايران اعلان جنگ مسلحانه كردند و در صدد نابودي انقلاب اسلامي برآمدند. منافقين با ايجاد آشوب و هرج و مرج در شهرها, به آتش كشيدن وسايل نقليه عمومي، ضرب و شتم مردم بي دفاع و ترورهاي كوركورانه، عليه نظام اسلامي به پا خاستند؛ اما جبهه متحد ضد انقلاب به سركردگي منافقين با رهنمودهاي قاطع رهبر كبير انقلاب اسلامي و هوشياري مردم حاضر در صحنه، در همان ساعات اوليه مضمحل شد. در اين حادثه 14 تن از پاسداران انقلاب اسلامي و مردم به شهادت رسيدند.

سازمان كه در اين روز نتوانسته بود به اهداف خود برسد، جهت تضعيف نظام و ساقط نمودن آن، دست به ترورهاي ناجوانمردانه زد و ترور شخصيتها را در سرلوحه كار خود قرار داد؛ اما از آنجايي كه خداوند متعال وعده فرموده كه كيد و مكر منافقان را به خودشان بازمي گرداند با هوشياري مردم و شناسايي مخفيگاههاي آنها در داخل كشور توسط نيروهاي انقلاب، كاملاً قلع و قمع شدند و سران سازمان كه زماني شعار مبارزه با امپرياليسم جهاني را سر داده بودند به دامان امپرياليسم پناهنده شدند و نوكري آنها را بر عهده گرفتند و در خارج از مرزهاي كشور به توطئه ها و دسيسه هاي متنوع خود عليه نظام اسلامي ادامه دادند. امام”ره“ در اين رابطه فرمودند:

” اينان كه از امپرياليسم انتقاد سرسختانه منافق گونه مي كردند، اكنون معلوم شد كه چهره واقعي آنان چه چهره كريهي است و امروز به خوبي روشن است كه اينان به دامان امپرياليسم پناهنده و با كمك آنان به توطئه عليه جمهوري اسلامي برخاسته اند و با شايعه سازي و دروغ پردازي مي خواهند جوانان معصوم را به دام بكشند و با استفاده از خون مظلومان و گول خوردگان، امر اربابانشان را اجرا كنند.“

باعزل بني صدر و رسوايي منافقان كوردل، كوششهاي جبهه ضد انقلاب در ساقط نمودن انقلاب اسلامي خنثي شد و بار ديگر لطف و عنايت خداوندي شامل حال اين امت گرديد.

اين پيروزي بزرگ، انقلاب سوم نامگذاري شد و مردم انقلابي كه درگير با رژيم بعث عراق بودند تمام توان خويش را بعد از اين حوادث، جهت پيروزي در جبهه هاي جنگ معطوف كردند.

عمليات مرصاد، مرگ سياسي و نظامي سازمان منافقين:

پذيرش قطعنامه 598 از سوي ايران، عراق را در بن بست سياسي و نظامي شديدي قرار داد، و توطئه هاي وسيعي را كه از جانب استكبار جهاني عليه انقلاب اسلامي تدارك ديده شده بود نقش بر آب كرد و بر گروهها و عناصر باصطلاح” اپوزيسيون“ نيز شوك شديدي وارد ساخت. در اين ميان، منافقين به عنوان تنها گروهي كه همه حيثيت و هستي سازمان خود را در گرو جنگ نهاده بودند، بيشترين صدمه و لطمه را از پذيرش قطعنامه توسط ايران متحمل شدند؛ و براي خروج از اين بن بست، توطئه اي كه مأموريت اجراي آن را به عهده داشتند به مرحله اجرا درآوردند.

منافقين در تحليلهاي درون گروهي خويش، امكان قبول آتش بس از سوي ايران را غير ممكن دانسته و به صراحت ادعا مي كردند كه جمهوري اسلامي تنها زماني به صلح رضايت خواهد داد كه از جنبه هاي سياسي، نظامي و اقتصادي به بن بست كامل رسيده باشد و تحت چنين شرايطي سقوط رژيم حتمي و در نتيجه قدرت حكومتي به سازمان منتقل خواهد شد. بنابراين فرصت پيش آمده را زمان مناسبي براي دستيابي به اهداف پليد خود دانسته و عليرغم آن كه طرح حمله به ايران براي سالگرد جنگ تدارك ديده شده بود، به دنبال پذيرش قطعنامه 598 از سوي جمهوري اسلامي، زمان آن دو ماه به جلو انداخته شد.

قبل از اين، اطلاعاتي به دست آمده بود كه رژيم عراق در صدد است، در مرحله جديد جنگ با استفاده از ضد انقلابيون دست به يكسري عمليات بزند، از آنجا كه عراق به خاطر پذيرش قطعنامه، بهانه اي براي تجاوز جديد به ايران نداشت، با حمايت و پشتيباني تسليحاتي، لجستيكي و هوايي از منافقين، نيروهاي خود را از انجام دخالت مستقيم در ورود به عمق خاك ايران برحذر داشت. به همين منظور، ابتدا براي كاستن از حجم نيروهاي خودي در غرب، اقدام به تك وسيعي در خرمشهر نمود و سپس با هجوم و آتش سنگين در منطقه سرپل ذهاب و صالح آباد، اين مناطق را به تصرف در آورد و راه ورود منافقين به داخل را هموار ساخت، عراق همچنين، پس از ورود منافقين به داخل، جهت پشتيباني در چندين نوبت، اقدام به بمباران هوايي خطوط و نيروهاي ايراني كرد و هليكوپترهاي نيروبر عراق نيز، طي اين مدت مرتباً به پشتيباني منافقين مشغول بودند.

هدف عملياتي منافقين از حركت سريعي كه در عمق خاك ايران و با تانكهاي برزيلي دجله( داراي چرخهاي لاستيكي و سرعتي معادل 120 كيلومتر در ساعت) انجام مي شد، تسخير چندين شهر و در آخر رسيدن به تهران بود.

منافقين در نظر داشتند با وارد كردن 13 تيپ نيروي رزمي در تهران، ضمن تسخير و اشغال مراكز مهم، قدرت را به خيال خود به دست گيرند. بر طبق زمانبندي اين طرح، نيروهاي آنها بايستي ساعت 6 بعد از ظهر روز دوشنبه 3 مرداد به كرند و ساعت 8 شب به اسلام آباد و 10 شب به كرمانشاه رسيده و در اين شهر، دولت خويش را اعلام نمايند. اگر چه در ساعتهاي مقرر به كرند و اسلام آباد رسيدند؛ اما در مسير اسلام آباد ـ كرمانشاه در گردنه حسن آباد، از پيشروي آنها جلوگيري شد.

در اين عمليات كه منافقين نام” فروغ جاويدان “ را انتخاب كرده بودند، باصطلاح با 25 تيپ (هر تيپ به طور متوسط شامل 200 نفر بود) شركت داشتند و بدين ترتيب مجموعاً بين 4 تا 5 هزار نيروي عملياتي وارد خاك ايران شدند.

در چارت مربوط به اين عمليات كه از منافقين به دست آمده، فرماندهي كل در رأس آن قرار داشته و از طريق مسئولين محورها، عمليات را هدايت مي كرد.

مقارن ساعت30/14، در تاريخ 3/5/67 منافقين و ارتش عراق، عمليات مشترك خود را با هجوم زميني از طريق سر پل ذهاب و هلي برد از جنوب گردنه ”پاطاق“ (نزديكي سرپل ذهاب) آغاز و به طرف شهر ” كرند غرب“ پيشروي كردند و حدود ساعت 30/18 اولين تانكهاي عراقي با آرم منافقين وارد شهر كرند غرب شدند و تا 5 كيلومتري جاده كرند ـ اسلام آباد اقدام به تعقيب اتومبيلهاي شخصي در حال فرار كردند و مجدداً به شهر بازگشتند. در همين هنگام حدود 8 دستگاه تانك و نفربر به همراه نيروهاي پياده بعثي، شهر كرند غرب را به تصرف درآوردند، و سپس به طرف اسلام آباد غرب پيشروي كردند. بمحض رسيدن به مدخل شهر، اقدام به قطع برق و ارتباط مخابراتي و همچنين تيراندازي و آشفته نمودن اوضاع كردند. در همين حين تعدادي از نيروهاي سپاه و مردم با دشمن درگير شدند كه به علت عدم انسجام نيروها و آميختگي منافقين با مردم، اوضاع از كنترل نيروهاي نظامي خارج شد و شهر به تصرف آنها درآمد. پس از تصرف شهر اسلام آباد، دشمن با استفاده از تعداد زيادي تانك ”دجله“ و خودرو به همراه تعدادي از نيروهاي پياده در جاده اسلام آباد به طرف كرمانشاه حمله كرد، لكن در منطقه حسن آباد( 20 كيلومتري اسلام آباد) به دليل سازماندهي جديد رزمندگان ايراني و جمع آوري نيرو و نيز با توجه به رسيدن يگانهاي منظم خودي، منافقين زمين گير شدند. نيروهاي خودي نيز در فاصله 200 متري آنان در ارتفاعات ”چهار زبر“ ضمن تشكيل خط پدافندي با نيروهاي دشمن و ايجاد درگيري، بعد از ظهر روز 4 مرداد با محاصره شهر اسلام آباد، ضمن پاكسازي و آزاد نمودن شهر، به منظور انسداد عقبه و راه فرار دشمن سه راه اسلام آباد ـ كرند را قطع كردند و آنها را از دو سمت به محاصره در آوردند.

منافقين در گردنه حسن آباد متوقف شدند و نيروهاي خودي با سازماندهي و طرح منظم و حساب شده در روز چهارشنبه 5 مرداد عمليات ”مرصاد“ را با رمز يا ”علي بن ابيطالب(ع)“ آغاز نمودند و طي چندين ساعت صدها تن از منافقين را به هلاكت رساندند و مابقي را به فرار واداشتند. در اين عمليات، رزمندگان اسلام از قسمت سه راهي اهواز (پشت پمپ بنزين اسلام آباد) دشمن را دور زدند و تلفات زيادي به منافقين وارد كردند.

در حين عمليات نيز، هوانيرو با اعزام هلي كوپترهاي كبري و نيروي هوايي با بمباران دقيق مواضع و ادوات منافقين، تلفات فراوان و مؤثري به آنان وارد ساختند. صرف نظر از امدادهاي الهي، اصلي ترين عامل سركوب اين حركت منافقين، هجوم گسترده نيروهاي مردمي به جبهه ها و انگيزه قوي پديد آمده در آنان براي مقابله با دشمن بود كه مرهون انفاس قدسيه امام خميني ” ره“ و يادآور شور و هيجان روزهاي نخستين جنگ بود.

در عمليات غرورآفرين ”مرصاد“ كه برگ زرين ديگري در تاريخ جنگ تحميلي هشت ساله است، بيش از دو هزار و پانصد تن از منافقين به هلاكت رسيدند و بيش از چهارصد دستگاه خودرو، نفربر و تانك آنان منهدم شد و باقيمانده نيروهاي دشمن فرار به داخل خاك عراق را ترجيح دادند.

منافقين در اين عمليات” راه بازگشت“ حدود 5 هزار نفر از اعضا و هواداران خود را داده بودند. آنها آن قدر گرفتار توهمات ناشي از شبح قدرت و نيروهاي نظامي عراق شده بودند كه تصميم داشتند، حداكثر ظرف 2 روز نيروهاي خود را به تهران بياورند. رجبي بر اين تز پاي فشاري مي كرد كه جمهوري اسلامي ايران و منافقين مثل دو مشت زن در رينگ بكس، با يكديگر درگير هستند و مردمي كه تماشاگر اين صحنه اند، براي طرف غالب ابراز احساسات مي كنند.

مشخص است كه اين تحليل، صرفاً يك تحليل ذهني بيمارگونه بوده كه معيارهاي واقعي را مدنظر قرار نداده و سازمان با اين كه در جريان بسياري از تظاهرات و راهپيمايي ها، شاهد حضور گسترده مردم در حمايت از جمهوري اسلامي بود، روي عامه مردم حساب نكرده بود.

شواهد و قرائن و اسناد، حكايت از آن دارد كه منافقين نسبت به پيروزي خود در حركتي كه آغاز كرده بودند، اطمينان بالايي داشته اند. در اين حمله تقريباً همه افراد رده بالاي سازمان شركت كرده بودند. منافقين شركت كننده در اين عمليات بسياري از اشياء و لوازم شخصي و لوازمي كه معمولاً يك نيروي عملياتي به هنگام عمليات همراه خويش ندارد (نظير پاسپورت، عكسهاي خانوادگي، شماره تلفن دوستان) را با خود آورده بودند، آنها كاملاً مطمئن بودند كه در طول مسير خود با مقابله جدي و درگيري قابل توجهي از سوي رزمندگان اسلام مواجه نخواهند شد. و نهايتاً به دليل عدم احتمال برخورد با نيروهاي اسلام مؤفقيت خود را قطعي مي دانستند.

آيت الله هاشمي رفسنجاني در تحليلي كه بعد از خنثي شدن توطئه ضد انقلاب و در رأس آنها منافقين در نماز جمعه تهران به عمل آوردند, اظهار داشتند:

”... اينها تحليلشان اين بود كه ملت از رهبري جدا شده و مردم به جنگ نمي آيند. ارتش حاضر نيست همراهي بكند و پاسداران هم آن صلابت سابق را ندارند بنابراين اعماق خاك ايران نفوذ پذير است.

... اينها فكر مي كردند كه از خط اول ما عبور كنند پشت قضيه ديگر چيزي نيست. حتي تعداد افراد كميته و سپاه هرجايي را هم تعيين كرده بودند. گفته بودند اين مقدار نيرو در مقابل شما هست اينها با يك سياست خاصي به داخل كشيده شدند.

... اين كاري كه به سر منافقين در عمليات”مرصاد“ آمد، مصداق آيه”انا فتحنا لك فتحاً مبيناً“ تا به اينجا مي رسد كه”و يعذب المنافقين و المنافقات و المشركين و المشركات الظانين بالله ظن السوءعليهم دايره السوء“ است كه مانند اين است كه اصلاً محاصره را مجسم كرده است. من وقتي اين آيه را مي خواندم چون كه مي دانستم اينها چطور تحت محاصره قرار گرفتند يك مصداق خوبي براي من بود.

... يك چنين ضربه اي را به غير از هدايت الهي و غير از انفاس قدسيه رهبري كه قضيه را به خوبي به اينجا رساند هيچ قدرتي در دنيا نمي توانست طراحي و اجرا كند.“