توجه به معنا و حقيقت انتظار، دريچه‏اى است‏براى رسيدن به اين مهم . انتظار يك دوره‏ى آماده‏سازى و زمينه سازى است و هر انقلاب و حركتى كه اين دوره را پشت‏سر نگذاشته باشد ابتر و ناقص و بى‏ثمر خواهد بود .

ما كسانى را مى‏بينيم كه به پا ايستاده‏اند و راه افتاده‏اند، ولى دوره انتظارى نداشته‏اند . گويا چيزى نمى‏خواسته‏اند و تنها بر اساس جو محيط و جريان حاكم به رفتن وادار شده بودند .

اين‏ها بدون انتظار و بدون آماده باش در گام‏هاى اول گرفتار شده‏اند و به خودخورى و فرار از خويشتن رسيده‏اند و آخر سر در زير فشار ابهام‏ها و اشكال‏ها، در مرحله فكر و اعتقاد، در مرحله‏ى ظرفيت و تحمل، در مرحله‏ى طرح ريزى و در مرحله‏ى عمل، از كمبود امكانات گرفته تا نيازهاى اقتصادى و نيازهاى تخصصى و علمى و حتى آمادگى بدنى و توانايى جسمى، در زيربار اين فشارها و ابهام‏ها، به انزوا و فرار از كار و جدايى از عمل روى آورده‏اند .

طبيعى است آن‏ها كه عمل زده بودند، بعدها با نفرت، عرفان زده، فلسفه زده و علم زده و كلاس زده هم بشوند و به دنبال پناه‏گاهى بگردند . كه باز هم طبيعى است كه به پناهى نرسند و سرگردان بمانند .

اين خاصيت انتظار است كه تو را وادار مى‏كند تا كمبودها را حدس بزنى و براى تامينش بكوشى و اين خاصيت انتظار است كه تو را به آمادگى و حضورى مى‏رساند كه ما نعم‏ها را بشناسى و براى رفع‏شان، برنامه بريزى .

آن‏جا كه آدم مى‏بيند آدم‏هايى استخوان‏دار پس از سال‏ها تحصيل چگونه سر در گم هستند و نمى‏دانند چه كنند و خسته و رنجور و آزرده و سر در لاك شده‏اند با پرسش رو به رو مى‏شود علت انزوا و خستگى اين‏ها همان نداشتن دوره‏ى انتظار است .

اين‏ها نديده آمده‏اند و طبيعى است كه با ديدن مشكلات، متحير و سرگردان شوند يا اين‏كه تجديد نظر دوباره داشته باشند و از اساس، كارشان را درست كنند و بنيادى پيش بيايند .

ضرورت و اهميت دوره انتظار را مى‏توان از لابه‏لاى صفحات تاريخ نيز به دست آورد .

 

پس از شهادت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و شهادت اميرالمؤمنين عليه السلام و سيدالشهدا عليه السلام تابه امروز، ريشه تمام حركت‏ها و نهضت‏هاى شيعى عليه باطل و استثمارگران، همين فلسفه‏ى اجتماعى انتظار و عقيده به ادامه‏ى مبارزه تا پيروزى حق بوده است . اين امر چنان مورد توجه بزرگان دين قرار گرفته تا آن‏جا كه يكى از معيارهاى پذيرش اعمال معرفى شده است .

از مهم‏ترين رازهاى نهفته‏ى بقاى تشيع همين روح انتظارى است كه كالبد هر شيعه را آكنده ساخته و پيوسته او را به تلاش و كوشش و جنبش وامى‏دارد و مانع از نوميدى و بى تابى و افسردگى و درماندگى او مى‏گردد . اين تاثير آن‏قدر ملموس و كارساز بوده كه اسلام پژوهان غربى  نيز از آن گفت‏وگو كرده‏اند .

«هانرى كربن‏» ; اسلام شناس شهير فرانسوى مى‏گويد:

. . . مفهوم غيبت، اصل و حقيقت غيبت هرگز در چارچوب درخواست‏هاى دنياى امروز در معرض تفكر عميق قرار نگرفته است . . . معناى اين امر به عقيده‏ى اين جانب، چشمه‏اى بى نهايت و ابدى از معانى و حقايق است . . . معنويت اسلام تنها با تشيع، امكان حيات و دوام و تقويت دارد و اين معنا در برابر هرگونه تحول و تغييرى كه جوامع اسلامى دستخوش آن باشند، استقامت‏خواهد كرد . امام زمان، مفهوم اعلائى است كه مكمل مفهوم غيبت است، ولى كاملا به شخصيت امام غايب، مرتبط است .

اين‏جانب، مفهوم امام غايب را با روح غربى خودم به گونه‏اى نو و بكر، احساس و درك مى‏كنم و چنين به تفكر و دلم الهام مى‏شود كه رابطه‏ى حقيقى آن را با حيات معنوى بشر، وابسته مى‏دانم .

«جيمز دار مستر» ; شرق شناس معروف فرانسوى در اين باره مى‏گويد:

در حله كه نزديك بغداد است همه روزه پس از نماز عصر، صد نفر سوار با شمشير برهنه مى‏رفتند و از حاكم شهر، اسبى با زين و برگ مى‏ستاندند و . . . فرياد مى‏زدند كه: تو را به خدا، اى صاحب الزمان! تو را به خدا بيرون بيا .

وى در جايى مى‏گويد:

قومى را كه با چنين احساسات پرورش يافته است، مى‏توان كشتار كرد، اما مطيع نمى‏توان ساخت .

در اهميت دوران انتظار همين بس كه دشمنان، آن‏را مانع تسلط خود بر مسلمانان برشمرده‏اند: «ميشل فوكو، كلر برير، در بحث مبارزه با تفكر مهدى باورى: ابتدا امام حسين عليه السلام و بعد امام زمان (عج) را مطرح مى‏كنند و دو نكته را عامل پايدارى شيعه معرفى مى‏كنند .

 نگاه سرخ و نگاه سبز در كنفرانس «تل آويو» هم افرادى مثل برنارد لوييس، مايكل ام جى . جنشر، برونبرگ و مارتين كرامر بر اين بحث‏خيلى تكيه مى‏كنند . آن‏ها در تحليل انقلاب اسلامى، به «نگاه سرخ‏» شيعيان، يعنى عاشورا و «نگاه سبز» شان يعنى انتظار مى‏رسند . جمله‏ى مشهورى دارند كه «اين‏ها به اسم امام حسين قيام مى‏كنند و به اسم امام زمان (عج)، قيام‏شان را حفظ مى‏كنند .

 دشمن به اهميت مديريت‏شيعه آن‏هم زمانى كه رهبر آن غايب و از نظرها پنهان است، پى برده‏اند و به همين منظور اقداماتى در اين رابطه انجام داده‏اند و سناريوهاى متعددى را جهت تضعيف و نابودى اين انديشه‏ى مقدس طراحى كرده و متناوبا به اجرا گذارده‏اند .

از آن جمله، دخالت مستقيم و حمايت از پروسه‏ى «شخصيت پردازى و مهدى تراشى ، تخريب پايه‏ى فكرى «مهدى باورى‏» از طريق ژست‏هاى علمى و به ظاهر شرق‏شناسى، پرورش و حمايت از سرسپرده‏هاى داخلى مانند احمد كسروى، شريعت‏سنگلجى، سلمان رشدى و اخيرا احمد الكاتب، انتشار تبليغات مسموم رسانه‏اى، امپراتورى اهريمنى رسانه‏هاى استكبارى و بمباران تبليغاتى توپ‏خانه‏هاى صوتى و تصويرى ژورناليستى نظام سلطه، يكى از قوى‏ترين ابزارهاى كودتاى فكرى و شست‏وشوى مغزى توده‏هاست .

در واپسين دهه‏هاى قرن بيستم، هجومى از اين نوع را عليه ايده‏ى «ظهور مهدى موعود» شاهد بوديم . در سال 1982 ميلادى، سريالى با نام «نوستر آداموس‏» به مدت سه ماه متوالى از شبكه‏ى تلويزيونى آمريكا پخش شد . اين فيلم سرگذشت‏ستاره شناس و پزشك فرانسوى به نام «ميشل نوستر آداموس‏» بود كه نزديك به 500 سال قبل مى‏زيسته است .

اين سريال، پيشگويى‏هاى وى را درباره‏ى آينده‏ى جهان به تصوير كشيده بود كه مهم‏ترين آن‏ها پيش‏گويى وى درباره‏ى ظهور نواده‏ى پيامبر اسلام در مكه مكرمه و متحد ساختن مسلمانان و پيروزى بر اروپاييان و ويران كردن شهرهاى بزرگ سرزمين جديد (آمريكا) بود .

هدف از اين مانور تبليغاتى، به تصوير كشيدن چهره‏اى خشن، بى رحم، ويران‏گر و گرفتار جنون قدرت از مهدى موعود و تحريك و بسيج عواطف ملل غربى عليه اسلام و منجى موعود آن و در كوتاه مدت، بستر سازى روانى بود .