محمد قریب، پزشک متعهد و اخلاق‌مدار ایرانی است كه با علم خویش، خدمات ارزنده‌ای را در زمینه طب كودک ارائه كرد؛ استادی فرهیخته كه دانش او، پس از گذر سال‌ها هنوز هم مرهمی بر دردهای كودكان این مرز و بوم محسوب می‌شود.
محمد قریب در ۱۲۸۸ هجری خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود و تحصیلات ابتدایی را در دبستان سیروس فراگرفت و دوره متوسطه را با علاقه و استعداد فراوان در مدرسه دارالفنون گذراند. این پزشک نامدار پس از پایان دوره سربازی برای تحصیل در رشته پزشكی در ۱۳۰۶ خورشیدی همراه با نخستین گروه از دانشجویان ایرانی به فرانسه رفت و بعد از یک سال، با نشان دادن استعداد بسیار خود در این زمینه، موفق شد جایزه لابراتور تشریح دانشكده پزشكی در شهر «رن» را دریافت كند. پدر طب كودكان سپس در كنكور انترنای بیمارستان پاریس شركت كرد و به‌عنوان نخستین ایرانی به تحصیل در رشته‌های اطفال و پوست پرداخت. او دوره دانشگاه را با موفقیت سپری كرد و پس از نگارش رساله دكترا و كسب درجه بسیار خوب، برای خدمت به كشور خویش بازگشت.
محمد قریب پس از دو سال به آموزش در دانشكده پزشكی دانشگاه تهران همت گماشت و در بیمارستان‌های رازی و هزار تختخوابی به درمان كودكان و نوزادان پرداخت. وی همواره به دنبال گسترش علم و تخصص بود و بر موفقیت‌های علمی خود بیش از پیش می‌افزود، این امر سبب شد تا همواره مورد تقدیر واقع شود و نشان‌های بسیاری را دریافت كند كه از آن جمله می‌توان به دریافت نشان عالی دولت فرانسه در ۱۳۲۱ خورشیدی، نشان دانش از دانشگاه تهران و نشان درجه یک فرهنگ از وزارت آموزش و پرورش اشاره كرد. او در این هنگامه توانست با طراحی شاخه‌ای نوین در زمینه بیماری‌های كودكان، عنوان «پدر طب اطفال ایران» را از آن خود كند. وی با عشق و علاقه وصف‌نشدنی به درمان آنان می‌پرداخت و برای ثبت روش‌های پزشكی خود، كتاب «بیماری‌های كودكان» را از خویش به یادگار گذاشت.
این پزشک نام‌آور در راستای هدف‌های ارزشمند خود مركز طبی كودكان را با همراهی همكار خود، «حسن اهری» در ۱۳۴۷ خورشیدی بنیان گذاشت و انجمن پزشكان كودكان ایران را تشكیل داد. او با فعالیت‌های بسیار خویش در این زمینه در كشورهای بسیاری شهرت یافت و در ۱۳۵۰ خورشیدی توانست به‌عنوان عضو هیئت مدیره انجمن بین‌المللی بیماری‌های كودكان، دانش خود را در اختیار دانش‌پژوهان جهان قرار دهد. محمد قریب نخستین تعویض خون را در كشور انجام داد و از پایه‌گذاران انتقال خون در ایران شد. این استاد فرهیخته علاوه بر درمان كودكان به فعالیت‌های سیاسی نیز می‌پرداخت. او به‌دلیل انتقاد از رژیم پهلوی، دفاع از نهضت ملی شدن صنعت نفت و امضای یک بیانیه پس از كودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ خورشیدی، به دستور محمدرضا پهلوی از دانشگاه اخراج شد و از امر آموزش مدتی دور بود. اما محبوبیت در جامعه دانشگاهی و جایگاه بلند او در زمینه پزشكی سبب شد تا دوباره به فعالیت‌های آموزشی خود بازگردد و تخصص درمان كودكان را به دانشجویان مشتاق فراوانی بیاموزد.
محمد قریب در طول عمر پربركت خویش با تربیت شاگردان بسیاری در زمینه طب اطفال، توسعه و پیشرفت این شاخه از علم را فراهم آورد. این استاد برجسته در ۱۳۵۰ خورشیدی به عضویت هیئت رئیسه انجمن بین‌المللی بیماری‌های كودكان درآمد و فعالیت علمی خود را در كنگره‌های گوناگون بین‌المللی در كشورهایی همچون فرانسه، آمریكا، كانادا، ژاپن، تركیه و اتریش ادامه داد. اما پس از مدتی محمد قریب پدر طب اطفال ایران به سرطان مبتلا شد و سرانجام به دلیل ضعف بدنی در یكم بهمن ۱۳۵۳ خورشیدی در ۶۵ سالگی در بیمارستان مركز طبی كودكان كه خود مدیریت آن را بر عهده داشت، چشم از این دنیای خاكی فروبست و به دیار حق شتافت.