پس از استعفا و تبعيد ناپلئون بُناپارت در آوريل ۱۸۱۴م، كنگره تاريخي ويِن از روز چهاردهم اكتبر ۱۸۱۴م در ويِن پايتخت اتريش آغاز به كار كرد تا درباره متصرفات فرانسه طي جنگ‏هاي ناپلئون بُناپارت تصميم‏گيري كند. در ميانه كار كنگره ويِن، ناپلئون با فرار از تبعيدگاه خود در اواخر فوريه ۱۸۱۵م، بار ديگر در دوره كوتاهي معروف به حكومت صد روزه، قدرت را در دست گرفت و خود را آماده حمله به دشمنانش نمود. هرچند كه اين مسئله، روند فعاليت‏هاي كنگره ويِن را مختل نمود، اما با شكست دوباره ناپلئون از اتحاد اروپايى، كنگره ويِن كار خود را دنبال كرد. مسائلي كه كنگره با آنها روبرو بود، پيچيدگي و دشواري فراوان داشت چرا كه انقلاب فرانسه و جنگ‏هاي ناپلئون، ساختار اروپا را به كلي درهم ريخته بود. ولي آنچه بيشتر مورد توجه كنگره بود، برقرار كردن تعادل قوا براي حفظ صلح در اين قاره بود. دراين ميان، رقابت‏ها و دسيسه‏چيني‏هاي كشورهاي شركت كننده در كنگره، از پيشرفت اساسي كار، جلوگيري مي‏كرد و هر يك از آنها خواهان سهم بيشتري بودند. هم‏چنين بيشتر نمايندگان شركت كننده در كنگره مايل بودند كه تعادل قوا در اروپا به دوران قبل از انقلاب كبير فرانسه برگردد و سلاطين و فرمان‏رواياني را در كشورهاي مختلف روي كار آورند كه قبل از انقلاب فرانسه بوده‏اند. كشورهاي فاتح نيز هر يك، باجي در كنگره ويِن گرفتند و از كلاه امپراتوري متلاشي شده ناپلئون، نمدي به دست آوردند. بدين ترتيب كنگره ويِن نوعي پيروزي دولت‏هاي بزرگ و پيشرفت رژيم‏هاي سلطنتي عليه جمهوريت در اروپا بود. كنگره ويِن سرانجام در نهم ژوئن ۱۸۱۵م به كار خود پايان داد.