روز نهم مهرماه، در هر سال به عنوان روز سالمندان نامگذاري شده است تا گامي در راستاي تكريم اين پدران و مادران برداشته شود. دوران سالمندي همانند دوران كودكي يا جواني، يكي از مراحل زندگي است با اين تفاوت كه دوران كودكي و جواني، سرشار از انرژي و تلاش، ولي دوران سالمندي، همراه با تحليل قوا و كاهش ميزان فعاليتهاي فيزيكي مي‌باشد. تاقبل از قرن بيست و يكم ميلادي، ميانگين عمر، بسيار پايين بود. اما بهبود وضع تغذيه و پيشرفتهاي چشمگير پزشكي و ارتقاي سطح بهداشت، سبب افزايش ميانگين عمر گرديده است. وجود شمار روز افزون سالمندان در اكثر كشورها موجب شده كه مقامات دولتي و برنامهريزان اجتماعي، توجه بيشتري به اين مسئله ابراز نموده و به وضع مقرراتِ تأمين اجتماعي مطلوبترِ آنان همت گمارند. همچنين با وجود كمكهاي مالي فرزندان به ويژه در كشورهاي آسيايى، باز هم اتّكاي سالخوردگان به تأمين اجتماعي بسيار است و از اين رو باز هم حمايتهاي مادي و معنوي دولتها را در اين زمينه طلب ميكند. در جمهوري اسلامي ايران هم اگرچه در پرتو تحولات ناشي از انقلاب و به دليل آداب و رسوم فرهنگي در جامعه، كهنسالان از جايگاه ويژهاي برخوردار هستند، اما اين بدان معنا نيست كه هيچ سالمندي از محيط گرم خانوادهاش محروم نميماند. زيرا همه ساله، بر شمار سالخوردگاني كه به آسايشگاههاي سالمندان در سراسر كشور مراجعه ميكنند، يا از سوي اطرافيانشان به آنجا سپرده ميشوند، افزوده ميشود. با اين حال، به حكم الهي و فطري و سنت اجتماعي، فرزندان بايد حرمت پدر و مادر خود را حفظ كنند و به ايشان احسان نمايند.
سازمان ملل در سال ۱۹۸۲ شورای جهانی سالمندی را تشکیل داد و در همان سال طرحی را برای تعیین یک روز جهانی برای سالمندان ارائه داد تا اینکه در سال ۱۹۹۰ این شورا اول اکتبر (۹ مهرماه) را روز جهانی سالمندان تعیین کرد.