چارلز ريشتر با همكاري يك محقق ديگر، در دهه ۱۹۳۰م، زلزله‏ها را بر اساس دامنه امواج دروني آنها و مقدار انرژي كه آزاد مي‏كنند از يك تا نُه تقسيم بندي كرد و مقياس ريشتر را به ثبت رساند. مقياس ريشتر در هر مرحله بالاتر، نمايان‏گر افزايشي معادل ده برابر است به اين معني كه موج‏هاي ۷ ريشتري ده برابر بيشتر از امواج ۶ ريشتري و صد برابرِ موج‏هاي تكان‏دهنده ۵ ريشتري مي‏باشد. قبل از آن، دانشمندان، زلزله‏ها را بر اساس اثرات ظاهري آن‏ها درجه بندي مي‏كردند كه مقياس دقيق و قابل قبولي نبود. اگرچه مقياس ريشتر براي مردم عادي معناي واضحي ندارد اما مي‏توان با تبديل اين درجات به شدت و ضعف زمين لرزه به روشن كردن مفهوم آن كمك نمود. به اين ترتيب زمين لرزه ۱ ريشتري فقط با كمك وسائل و ابزار قابل كشف است اما زلزله ۴/۵ ريشتري به پديد آمدن خسارات منجر مي‏شود. چارلز ريشتر سرانجام در سی سپتامبر ۱۹۸۵م درگذشت.