گروهی از محققان استرالیایی روشی نوین برای توقف رشد سلول های سرطانی کشف کرده اند که به توسعه دسته جدیدی از درمان ها با عوارض جانبی اندک بر سلول های عادی منجر می شود.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از مرکز تحقیقات پزشکی کودکان استرالیا، پروفسرو هیلدا پیکت رهبر محققان در این باره می گوید: پروژه مذکور براساس چند دهه تحقیق تیم ما و همکارانمان برای توسعه عوامل ضد تکثیری است که تلومرها را هدف می گیرند. نتایج این تحقیقات نویدبخش است و پتانسیل بهبود طولانی مدت سلامت بیماران انواع سرطان را به همراه دارد.

به بیان دیگر تلومرها از دی ان ای ما حفاظت می کنند و در انتهای کروموزوم ها وجود دارند و یک ساختار حلقه مانند تشکیل می دهند که با مجموعه ای از پروتئین ها محافظت می شوند. یکی از مهمترین پروتئین های محافظ تلومرTRF۲ است. هنگامیکه این ساختار تلومر محافظ مختل می شود، تاثیری خسارت بار بر سلول ها دارد و موجب مرگ آنها می شود.

سلول های سرطانی در مرز فاجعه قرار دارند. ظرفیت تکثیر نامحدود سلول های سرطانی به طور کامل به ماندگاری تلومر وابسته است. به همین دلیل عواملی که تلومرها را کنترل می کنند هدف های شیمی درمانی مهمی به حساب می آیند. هرچیزی که بتواند آنها را نابود کند می تواند سلول های سرطانی را به طور گزینشی و بدون آسیب به سلول های نرمال در بدن انسان از بین ببرد. داروهای متمرکز بر تلومر برخلاف اشعه درمانی و بیشتر روش های شیمی درمانی عواض جانبی پیش بینی شده کمتری دارند و در نتیجه نرخ نجات بیمار و نتایج بهبود طولانی مدت نیز بهبود می یابد.

دکتر آلکس سوبینف یکی از اعضای تیم دکتر پیکت که رهبر این تحقیق نیز به شمار می آید، معتقد است ترکیب نخست به طور قدرتمندی به یک منطقه کلیدی از TRF۲ پیوند می خورد. این پیوند که APOD۵۳ نام دارد با استفاده از مکانیسم های شناخته شده نگهداری تلومرها، رشد سلول های سرطانی را متوقف و از سوی دیگر سلول های غیرسرطانی را حفظ می کند.

این ترکیبات نشان دهنده ابزارهایی جدید و ایده آل برای تحقیقات بنیادین هستند و امکان توسعه درمان های سرطان که به طور خاص TRF۲ را هدف می گیرند نیز ثابت می کنند.

همچنین محققان نشان دادند کارآمدی ترکیب جدید با مواد شیمیایی دیگر افزایش می یابد و روی بخش های دیگر ساختار محافظ تلومرها تاثیر می گذارد. علاوه بر آنچه گفته شد ترکیب ساخته شده یک پپتید است و این بدان معناست که به راحتی وارد سلول می شود و بنابراین گزینه مناسبی برای توسعه داروهای ضدسرطان آتی است.

موفقیت این ترکیبات در مراحل اولیه را می توان به رویکرد طراحی هوشمند دارویی به کارگرفته شده، همراه درک عمیق محققان از زیست شناسی تلومر نسبت داد.