پس از شهادت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام و ارسال سر مقدس آن حضرت در عصر عاشورا به کوفه، عمر بن سعد در روز یازدهم محرم دستور داد که سرهای سایر شهیدان را شستشو داده و در میان سرکردگان سپاه خویش تقسیم کنند. تا آنان، آن سرها را به نزد عبیدالله برده و پاداش بگیرند.
همچنین وی دستور داد که کشته‌های خود را گردآوری کرده و بر آنان نماز بخوانند و سپس دفن کنند. ولی بدن‌های بی‌سر شهیدان را در آن بیابان رها کرد. آن‌گاه دستور داد زنان، کودکان و بازماندگان واقعه عاشورا را اسیر و به همراه خود به کوفه ببرند.
هنگام خروج آنان از سرزمین کربلا، به خواسته اسیران و یا به دستور عمر بن سعد جهت تازه کردن داغ اسیران و عزیز از دست‌دادگان، آنان را از کنار پیکرهای شهیدان عبور دادند. لحظه وداع بازماندگان با بدن‌های بی‌سر شهیدان، محشری بود و دل هر سنگی را آب می‌کرد.
در همین روز آنان را وارد شهر بزرگ کوفه کرده و جمعیت فراوانی به دیدن اسیران آمدند، که برخی اظهار خوشحالی و شادمانی کرده و برخی دیگر در مظلومیت اهل بیت علیهم‌السلام و در عزای سید شهیدان، می‌گریستند و ضجه می‌کشیدند. [[ عبیدالله بن زیاد]] در قصر دارالاماره کوفه ، بار عام داد و تعداد زیادی از اشراف و أعیان و هواداران بنی‌امیه در آن گرد هم آمده و سپس سرهای شهیدان کربلا و اسیران و بازماندگان را بر مجلس عبیدالله وارد کردند.[۱]
پی‌نوشت:
1. نک: الارشاد (شیخ مفید)، ص 470؛ الفتوح (ابن اعثم کوفی)، ص 913؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 407.
منبع: نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام