مرجع بزرگ شيعه آيت‏اللَّه العظمي سيد حسين طباطبايى بروجردي در سال 1292 قمري در بروجرد متولد گرديد. وي فقيه بزرگوار و عالم وارسته‏اي بود كه زندگي خويش را در راه پربار ساختن مكتب فقهي اهل‏بيت عصمت و طهارت(ع) سپري ساخت. دراصول و رجال از شاگردان حاج سيدمحمد شفيع جابلقي بود و ضمن آشنايى با تاريخ فقه، حديث و تفسير را از سيدجعفر كشفي دارابي اخذ كرد. آيت اللَّه بروجردي به حديث و رجالِ حديث، تسلط كامل داشت. دانشور بروجرد در 28 سالگي راهي نجف اشرف گرديد و در مدت هشت‏سال از محضر عالماني هم‏چون آخوند ملامحمد كاظم خراساني، شيخ‏الشريعه‏ي اصفهاني و علامه سيدمحمد كاظم يزدي بهره برد و به مقامي عالي در علم دست يافت. و طبقات روات و محدثين را كاملاً مي‏شناخت. ايشان پس از آن ساكن بروجرد گرديد ولي به درخواست علما و فضلاي قم، در سال 1363 ق راهي اين شهر شد و زعامت حوزه‏ي علميه را برعهده گرفت. اين عالم برجسته شاگردان فاضلي را پرورش داد كه حضرات آيات مرتضي مطهري، سيدمحمد حسيني بهشتي، جعفر سبحاني، محمدفاضل لنكراني، ناصر مكارم شيرازي و... از آن جمله‏اند. در زمان اين شخصيت، در اقصي نقاط جهان و ايران بناها ومساجد عظيمي بنا شد. از جمله مسجد اعظم قم و مسجد بزرگ بندر هامبورگ در آلمان را مي‏توان نام برد. تأليفات او عبارتند از: جامع احاديث شيعه، تعليقه بر اسفار، طبقات رجال، رساله‏اي در منطق، حاشيه بر كفايةالاصول، حاشيه بر كفايه‏ي شيخ طوسي. ايشان سرانجام در 10 فروردين سال 1340ش در 88 سالگي در قم رحلت نمود و در حرم حضرت معصومه(س) مدفون گرديد.