حضرت عيسي بن مريم(ع) پيامبر بزرگ الهي و يكي از پيامبران اولوالعزم است كه در ۲۵ دسامبر سال اول ميلادي برابر با ۶۲۲ سال قبل از هجرت نبي مكرم اسلام(ص) در بيت لحم يا ناصره واقع در فلسطين امروزي، به امر خدا از حضرت مريم(س) دختر عمران زاده شد. قبل از تولد آن حضرت، ميلاد ايشان پيشبيني شده بود و اين امر براي حكّام زمان، ناگوار بود. از اين رو، چون از جانب هردوس، والي روم مورد تهديد بود، خانواده او، وي را به مصر بردند. ايشان در سي سالگي در شهر جليله، شروع به تبليغ دين خود كرد كه مورد عداوت روز افزون فريسيان قرار گرفت. موضوع به دار آويخته شدن حضرت عيسي(ع) از نظر مكتب اسلام، چنانكه در قرآن به آن تصريح شده است، امري بياساس است و به تعبير قرآن، امر به آنها مشتبه شده است. داستان پايان زندگي دنيوي حضرت عيسي(ع) بر اساس تواريخ و تفاسير و احاديث از اين قرار بوده كه: جهودان كه همواره با حضرت مسيح(ع) سرِ دشمني داشتند، به قتل او تصميم گرفتند. در آن حال عيسي(ع) با حواريون در باغي بود. سپاه يهود چون به باغ آمدند همه شاگردان عيسي(ع) پراكنده شده و فرار كردند. يكي از يهوديان به نام يهودا كه شبيه عيسي(ع) بود و جاي عيسي(ع) را نيز او نشان داده بود به دست آنها افتاد. سپاهيان او را با هلهله و غوغا، كشان كشان بردند و چون مجال تحقيق بيشتري نبود به دارش زدند. اما خداوند عيسي(ع) را در آن حال به آسمان برد. به روايتي ديگر يكي از حواريون جواني بود كه به عيسي(ع) شباهت داشت. وي پس از اجازه از حضرت عيسي(ع)، خود را عيسي(ع) معرفي كرد و او را به دار زدند و امر بر يهوديان مشتبه شد. حضرت عيسي(ع) در هنگام عروج، ۳۳ سال داشت.