با آغاز جنگ تحميلي عراق عليه جمهوري اسلامي ايران در 31 شهريور 1359ش، رژيم بعث بارها با استفاده از سلاحهاي ميكربي، شيميايي و كشتار جمعي، قوانين و مقررات بينالمللي را نقض نمود. ناكامي ارتشِ تا دندان مسلح عراق در تأمين اهداف سردمداران رژيم بعثي، فرماندهان اين ارتش را بر آن داشت تا پس از مشورت با كارشناسان عاليرتبه دولتهاي استكباري به خصوص كارشناسان شيميايي شوروي سابق، استفاده از سلاحهاي شيميايي را نيز در كنار ديگر سلاحهاي جنگي و مرگبار خويش مورد توجه قرار دهند. سابقه اولين حمله ثبت شده شيميايي عراق به 23 دي ماه 1359 ش باز ميگردد كه نيروهاي ايراني را در پنجاه كيلومتري غرب ايلام، با گلوله شيميايي، مورد حمله قرار داد و شماري را مصدوم كرد. از آن پس، عراق به استفاده از اين سلاح ادامه داد. با ادامه اين روند، ايران طي نامههاي متعدد رسمي به دبير كل سازمان ملل، با اعلام كاربرد سلاحهاي شيميايي توسط عراق، تقاضاي اعزام گروه كارشناسي براي بررسي موضوع نمود. هرچند دبير كل اين موضوع را به شوراي امنيت ارجاع داد و گروه كارشناسي پس از سفر به ايران اين حملات را تأييد كرده و عراق را محكوم نمودند، با اين حال، اولاً شوراي امنيت عكسالعمل مناسب و كافي در برابر اين نقض مقررات بينالمللي نشان نداد و بدين وسيله، راه را بر تكرار اين جنايت بازگذاشت. در ثاني، از كشورِ به كارگيرنده سلاحهاي شيميايي نامي نبرد و موضوع را با كل مسأله جنگ مرتبط ساخت. در نتيجه عدم اقدام فوري و جهاني سازمان ملل متحد، رژيم عراق از آن پس، بارها نيروهاي ايراني را مورد حمله شيميايي قرار داد كه به شهيد و مجروح شدن دهها هزار نفر انجاميد و با گذشت سالها از پايان جنگ، اثرات اين سلاحهاي كشنده، هنوز قرباني ميگيرند.