پس از آن كه امام علي(ع) و حضرت زهرا(س) براي برآوردن حاجت خويش، سه روز روزه را نذر كرده بودند و نوبت به اداي آن رسيد، در سه روز متوالي مسكين و يتيم و اسيري به دَرِ خانهي آنها آمد و غذايى طلب كرد. آن بزرگواران نيز غذاي خود را به آنها داده و خود با آب، افطار نمودند. اين خانوادهي كريم در مقابل اين عمل، هيچ جزايي را از افراد نخواستند و اجرِ خود را از خدا طلبيدند. در اين هنگام بود كه وحي بر پيامبر اكرم(ص) نازل شد و سورهي دهر يا انسان در شأن امام علي(ع) و حضرت زهرا(س) نازل گرديد.