آغاز تأسيس "تهران جديد" در زمان سلطنت ناصرالدين شاه قاجار (1246 ش)

با آغاز سلسله قاجاريه، تهران به عنوان پايتخت كشور، معرفي شد و پادشاهان در آن، اقامت داشتند. اين روال بيش از هفتاد سال ادامه يافت تا اين كه در بيست و يكمين سال سلطنت ناصرالدين شاه قاجار، بر اثر فزوني جمعيت، وي تصميم گرفت كه شهر را وسعت داده و شهري با نام خود در كنار تهران قديم يا عتيق بنا كند. از اين رو، در اين روز برابر با يازدهم شعبان 1284ق كلنگ توسعه تهران و احداث شهر جديد با نام دارالخلافه ناصري را به زمين زد و از اين پس، تهران به اين نام خوانده مي‏شد. بدين ترتيب، شهر تهران از اطراف توسعه يافت و خندق‏هايي در جهات مختلف ايجاد گرديد. همچنين در هر طرف شهر، سه دروازه با شكل‏هاي زيباي مشرق زميني و كاشي كاري و مناره كوچك ساخته شد و شهر، وسعت يافت.

درگذشت "حسين مكي" سياستمدار، مورخ و نويسنده معاصر (1378ش)

حسين مكي در سال 1290ش به دنيا آمد. وي پس از گذراندن تحصيلات مقدماتي، به تهران رفت و به خدمات دولتي پرداخت. مكي بعد از شهريور 1320 و ايجاد فضاي باز سياسي، فعاليت‏هاي رسمي خود را در مطبوعات آغاز كرد و نوشته‏هاي تاريخي، تحقيقي و ادبي او، بخش مهمي از مندرجات روزنامه‏هاي درجه اول تهران بود. او در اين زمان نخستين جلدهاي كتاب تاريخ بيست ساله ايران را به نگارش درآورد و به شهرت رسيد. مكي در سال‏هاي بعد به عضويت حزب ايران و حزب دموكرات ايران درآمد و اين، سرآغاز براي فعاليت‏هاي سياسي او در مجلس پانزدهم و شانزدهم و هفدهم گرديد. او از طرفداران سرسخت دكتر مصدق به شمار مي‏رفت و در مبارزات ملي كردن صنعت نفت، تلاش زيادي از خود نشان داد. مكي عضو هيئت خلع يد از كمپاني جنوب بود و به علت خدماتش، به سرباز فداكار ملقب گرديد. وي پس از كودتاي 28 مرداد 32، به حاشيه رانده شد و هنگامي كه در سال 1339، به فعاليت‏هاي سياسي روي آورد، رژيم مانع فعاليت مكي شد. حسين مكي از آن پس به كارهاي علمي و ادبي روي آورد و آثار متنوعي را به نگارش درآورد. تاريخ بيست ساله ايران در هشت جلد، كتاب سياه در هشت جلد، خاطرات سياسي در دو جلد، زندگاني سيد حسن مدرس در دو جلد، وقايع سي تير و تصحيح ديوان مشتاق و فرخي يزدي از جمله آثار اوست. حسين مكي، به عنوان آخرين فرد از رجال و اطرافيان دكتر محمد مصدق در جريان ملي شدن صنعت نفت، سرانجام در اواسط آذر سال 1378ش در 88 سالگي در تهران درگذشت.

صرف "ايسلند" توسط امريكا در جنگ جهاني دوم (1941م)

كشور ايسلند از اواخر قرن نهم به عنوان محل سكونت برخي از مهاجران اروپايى برگزيده شد و از نيمه قرن دهم ميلادي به مدت بيش از 330 سال از دولتي مستقل برخوردار بود. اما در سال 1263م بر اساس قراردادي كه به "معاهده كهن" معروف شد به عنوان بخشي از نروژ تلقي گرديد. در سال 1381م نروژ و ايسلند به تصرف دانمارك درآمدند و اين وضعيت براي ايسلند تا نيمه قرن بيستم ادامه داشت. پس از شروع جنگ جهاني دوم و اشغال دانمارك توسط آلمان، ارتش انگلستان نيز با توجه به موقعيت استراتژيك ايسلند در جريان جنگْ به تصرف آن مبادرت ورزيد. اما در 7 دسامبر 1941 كنترل نظامي ايسلند به امريكا واگذار گرديد. در 17 ژوئن 1944، ايسلند با لغو يك جانبه قرارداد 1918م به استقلال دست يافت. بر اساس قرارداد 1918 امور دفاعي و سياست خارجي ايسلند در اختيار دانمارك قرار داشت.

زمايش موفقيت ‏آميز اولين لوكوموتيو جهان در انگلستان (1804م)

اولين راه‏آهن جهان در انگلستان ساخته شد كه در آن وسائط نقليه را به كمك اسب مي‏كشيدند. مبتكر اين عمل ريچارد تروي تيك، يك مهندس معدن انگليسي بود كه تجاربي را در زمينه ساخت وسايل نقليه جاده‏اي بخاري داشت و او براي نخستين بار، موتوري بخاري را براي كشاندن وسائط نقليه به كار گرفت. در روز هفتم دسامبر 1804م، اين موتور توانست باري به وزن 20 تن را به فاصله 16 كيلومتر حمل كند. با وجود پيش‏بيني بدبينان كه مي‏گفتند چرخ‏ها روي ريل آهني بند نخواهد شد، اين آزمايش موفقيت‏آميز بود. تروي تيك پس از چندي به اين نتيجه رسيد كه راه‏آهن مزبور را براي حمل مسافر هم مي‏توان به كار برد. از اين رو در سال 1808م راه آهن كوچكي در شهر لندن درست كرد. وي هر مسافر را با گرفتن مبلغي در مسيري دايره‏اي شكل سوار قطار مي‏كرد ولي با شكستن يكي از چرخ‏ها، تروي تيك برنامه را كنار گذاشت و ديگران كار او را به نحو پيشرفته‏تري ادامه دادند.(ر.ك: 25 ژوئيه)

آغاز به كار نخستين اتومبيل به شكل امروزي توسط "بنز" (1889م)

در هفتم دسامبر 1889م اولين اتومبيل جهان به شكل امروزي كه به آن گردونه خودكار مي‏گفتند توسط يك دانشمند و صنعت‏گر آلماني به نام كارْلْ فردرْيك بِنْزْ ساخته شد. سوخت اين اتومبيل از بنزين يا الكل تأمين مي‏شد. و با سرعتي در حدود 12 كيلومتر در ساعت حركت مي‏كرد. اتوبوس‏هاي امروزه، شكل تكامل يافته اين نوع اتومبيل است. كارل بنز سرانجام در سال 1929 درگذشت.