تظاهرات دانشجويان مسلمان در كوي دانشگاه تهران (1356 ش)

در چهاردهمين سالگرد قيام خونين پانزده خرداد 42، برابر با پانزدهم خردادماه 1356 و در اعتراض به جنايات مزدوران رژيم پهلوي، دانشجويان مسلمان در كوي دانشگاه تهران دست به تظاهرات زدند. اين اولين باري بود كه دانشجويان به طور گسترده اين قيام را گرامي داشته و اعلام مي‏دارند. اين تظاهرات نشانگر گرايش دانشجويان به اسلام و روحانيت بود و تاثير مثبتي بر روند حركت انقلاب نهاد.

بازداشت امام خميني(ره) توسط رژيم طاغوت و قيام خونين مردم مسلمان ايران (1342 ش)

در پي طرح لايحه انجمن‏هاي ايالتي و ولايتي در مجلس شوراي ملي در سال 1341 شمسي، امام خميني(ره) با دستگاه جبّار پهلوي به مبارزه پرداخت. اوج اين مرحله از نهضت، يورش ناجوانمردانه ايادي رژيم به مدرسه فيضيه و ضرب و شتم و كشتار طلاب و فضلاي حوزه علميه قم در دوم فروردين سال 1342 شمسي بود. در واكنش به اعمال ننگين رژيم پهلوي، حضرت امام در عاشوراي سال 42، سخنراني كوبنده‏اي عليه نظام شاهنشاهي ايراد نموده و از شاه و اسرائيل به شدت انتقاد كردند. به دنبال اين سخنراني افشاگرانه، آن حضرت دستگير و زنداني گرديد. خبر دستگيري مرجع تقليد مردم، به سرعت در قم و سپس در تهران و ساير شهرها انتشار يافت. مردم قم به خيابان‏ها ريختند و با تقبيح عمل دولت در دستگيري امام به راهپيمايي اعتراض‏آميز پرداختند. شاه كه در برابر قيام قهرآلود ملت، تاج و تخت خود و سلطه آمريكا را در حالِ زوال و سقوط مي‏ديد، با رگبار مسلسل به جنگ ملت آمد و توسط نيروهاي جهنمي و خون آشام خود تظاهرات كنندگان را با وضع فجيعي قتل عام كرد و تهران را در پانزده خرداد 1342، به كشتارگاه مخوف و حمام خون مبدل ساخت. همزمان با قتل عام مردم مبارز در تهران، كشتارهاي فجيعي در قم، شيراز، مشهد، تبريز و ديگر شهرستان‏ها توسط دژخيمان رژيم به وقوع پيوست. از تعداد مقتولين 15 خرداد آمار صحيحي در دست نيست ولي تعداد شهدا را بين 5 تا 15 هزار نفر تخمين زده‏اند. در اين ميان علي‏رغم سانسور شديد خبري، اخبار مربوط به دستگيري رهبر نهضت اسلامي ايران و قيام پانزدهم خرداد و كشتارهاي آن، در مدت كوتاهي در سراسر كشور پخش شد و موجي از نفرت و خشم عليه شاه به راه افتاد. سرانجام حضرت امام پس از ده ماه بازداشت، در هجدهم فروردين 1343 از زندان آزاد شدند و پس از آزادي نيز همان مسير قبلي را ادامه دادند. قيام 15 خرداد، نقطه عطفي بود در تاريخ مبارزات ملت قهرمان ايران كه حضرت امام، آفريننده و شكل دهنده آن قيام الهي بود. روحانيان انقلابي در تداوم اين حركت عظيم و پرخروش امت مسلمان ايران، طي يك دوره پانزده ساله، نقشي اساسي داشتند و در اين مدت، سالروز قيام 15 خرداد، هيچ‏گاه در سكوت و خاموشي سپري نشد؛ زيرا كه 15 خرداد، براي امت قهرمان و شهيدپرور ايران از اهميت و اعتبار ويژه‏اي برخوردار بوده و همواره خواهد بود.

عزيمت پيامبر اكرم(ص) به شهر "طائف" جهت تبليغ دينِ اسلام(3 سال قبل از هجرت)

سفر تبليغي پيامبر اسلام به شهر طائف در نزديكي مكه در حالي صورت گرفت كه به تازگي ابوطالب، ياور و حامي بزرگ آن حضرت، وفات يافته و به همين دليل، مشركان قريش بر آزار و اذيت خود عليه پيامبر، افزوده بودند. بنابراين اگر اهالي طائف به اسلام مي‏گرويدند، اين شهر پايگاه و محل امني براي مسلمانان تحت ستم مكه مي‏شد.اما سران قبيله‏ي ثقيف در طائف، نه تنها به خداي يكتا و رسالت حضرت محمد(ص) ايمان نياوردند، بلكه به تحريك آن‏ها برخي مردم نادان، پيامبر اكرم(ص) را مورد آزار و اذيت قرار دادند و ايشان را مجروح كردند.

مرگ "غازان خان" ايلخانِ مغول، پس از 9 سال سلطنت در ايران(703 ق)

غازان، نخستين پادشاه مغول است كه رسماً به دين اسلام درآمد. او سرداران و سپاه مغولِ خود را وادار به قبول اسلام كرد و خود را محمود ناميد. وي در دهم ذيقعده‏ي سال 694 ق در تبريز به پادشاهي دست يافت و دين اسلام را مذهب رسميِ دولت ايلخاني اعلام كرد. غازان، سپس فرمان داد كه همه‏ي كليساها و معابد يهود و بودايى و زرتشتي را ويران سازند و آنها را تبديل به مسجد نمايند. او دستوراتي با نام ياساهاي غازاني وضع كرد و اوضاع مملكت را به كنترل خود درآورد. غازان دوبار به شام و مصر لشكر كشيد ولي در بار دوم از پادشاه مصر، شكست سختي خورد و آنقدر از اين شكست اندوهگين شد كه در شوال سال 703 ق در سي و سه سالگي در نزديكي قزوين درگذشت. غازان از سال‏ها قبل از مرگش، دستور داده بود كه در بيرون شهر تبريز و در مغرب آن، مقبره‏ي عظيمي كه داراي گنبد رفيعي بود براي او برپا كردند و در زير همين قُبّه بود كه جسد غازانِ مغول را به خاك سپردند.

تصرف "رُم" پايتخت ايتاليا توسط ارتش متفقين در جريان جنگ جهاني دوم (1944م)

پس از آنكه بنيتو موسوليني رهبري حزب فاشيست ايتاليا و پس از آن، نخست‏وزيري اين كشور را برعهده گرفت، فرمان‏رواي مطلق العنان ايتاليا شد و پادشاه اين كشور، درتمام مدت حكومت او، تنها يك نقش تشريفاتي برعهده داشت. با آغاز جنگ جهاني دوم و اتحاد ايتاليا با آلمان، نيروهاي دو كشور در جنگ‏هاي شمال افريقا در كنار يك‏ديگر با متفقين جنگيدند. نيروهاي متفقين پس از بيرون راندن سربازان آلمان و ايتاليا از شمال افريقا، در تابستان سال 1944م، به ايتاليا حمله‏ور شدند. مقاومت نيروهاي ايتاليايى در برابر متفقين ديري نپاييد و شهر رم پايتخت اين كشور در چهارم ژوئن 1944م به تصرف متفقين درآمد. در اين حال، فرماندهان نظامي ايتاليا كه شكست خود را در جنگ حتمي مي‏دانستند، پادشاه ايتاليا را به بركناري و بازداشت موسوليني تشويق كردند. با بركناري موسوليني از قدرت، ايتاليا از اتحاد با آلمان دست برداشت و همراه با متفقين به جنگ آلمان شتافت. اين مسئله، شكست وسقوط حتمي آلمان را به دنبال آورد.