ورود "امام خميني"(ره) به قم پس از پانزده سال دوري (1357ش)

امام خميني(ره) پس از بازگشت پيروزمندانه به ميهن اسلامي ايران، در تهران اقامت نمودند تا پايه‏هاي حكومت اسلامي استقرار يابد. معظمٌ له پس از تشكيل دولت موقت و سامان‏يابي نسبي اوضاع كشور، بنا به وعده‏اي كه داده بودند هجده روز پس از پيروزي انقلاب در تاريخ دهم اسفند 1357ش، به كانون انقلاب اسلامي، يعني قم عزيمت نمودند. اما آن حضرت، 11 ماه بعد در اثر ابتلا به بيماري قلبي، در دوم بهمن 1358ش، مجدداً به تهران بازگشتند و از آن پس، به علت ضرورت رهبري نظام اسلامي از نزديك و لزوم حضور ايشان در مركز كشور، تا پايان عمر پر بار خويش در تهران اقامت گزيدند.

جشن "سده" يکي از اعياد ملي و رسمي ايرانيان قبل از اسلام

جشن سَده، یکی از جشن‌های ایرانی، است که در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه یعنی آبان روز از بهمن ماه برگزار می‌شود. جشن «سَدَه» بزرگ‌ترین جشن آتش و یکی از کهن‌ترین آیین‌های شناخته شده در ایران باستان است. در این جشن در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه، همه مردمانِ سرزمین‌های ایرانی بر بلندای کوه‌ها و بام خانه‌ها، آتش‌هایی برمی‌افروخته و هنوز هم کم‌وبیش بر می‌افروزند. مردمان نواحی مختلف در کنار شعله‌های آتش و با توجه به زبان و فرهنگ خود، سرودها و ترانه‌های گوناگونی را خوانده و آرزوی رفتن سرما و آمدن گرما را می‌کنند. همچنین در برخی نواحی، به جشن‌خوانی، بازی‌ها و نمایش‌های دسته‌جمعی نیز می‌پردازند.

درگذشت "ابن بَنّاء" دانشمند علوم قرآني(470 ق)

ابوعلي عبداللَّه بن بَنّاء، دانشمند علوم قرآني، محدث و فقيه مسلمان، از محققان در زمينه‏هاي تاريخ، اخلاق، حديث، كلام و لغت بود و تاليفات متعددي از خود به جاي گذارد. تعداد تاليفات ابن بنّاء را تا 150 جلد ذكر كرده‏اند كه البته تنها سه اثر او به صورت نسخه‏ي خطي در كتابخانه‏هاي بزرگ دمشق نگهداري مي‏شود. وفات ابن بناء در 85 سالگي واقع شد.

شهادت "ابن‏سِكّيت" عالم لغوي و اديب مسلمان به دستور متوكل عباسي(244 ق)

ابويوسف يعقوب بن اسحاق خوزي معروف به ابن‏سكّيت اهوازي، عالم، شاعر، لغوي، راوي و اديب مشهور ايراني و شيعي مذهب، در سال 186 ق در قريه‏اي در خوزستان به دنيا آمد. وي هيچ‏گاه از دانش‏اندوزي باز نايستاد و در رشته‏هاي مختلف علوم تدريس مي‏كرد. ابن‏سكّيت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادي(عليهما السَّلام) بود. وي عشق و علاقه‏ي وافري به آل‏علي(ع) داشت و در اظهار عقايدش بي‏پروا بود. ابن سكّيت، معلّم فرزندان متوكل، خليفه‏ي ستمكار عباسي بود و در ابراز شيعي‏گري خود، زباني بي‏باك داشت، چندان كه جانِ خود را نيز به خاطر آن از دست داد. روزي متوكل كه با اهل بيت(ع)، دشمنيِ سرسختي داشت از او پرسيد كه آيا فرزندان من بهترند يا پسران امام علي(ع)؟ ابن سكّيت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر، خادم علي(ع) برابر ندارم. متوكل برآشفت و فرمان داد زبانِ وي را از قَفا بيرون كشند. غلامان او را به بدترين صورت شكنجه كرده و كشتند. ابن‏سكّيت متخصص لغت و شعرِ عرب بود و بيش از بيست اثر ازخود بر جاي گذاشته است كه اصلاحُ المنطق و الالفاظ و الاضداد از آن جمله‏اند.