روز آتش نشاني و ايمني
هفتم مهرماه به نام «آتش نشانی و ایمنی» نامگذاری شده است. در واقع این روز بهانه ای است تا به گرامیداشت انسان هایی بپردازیم كه از جان و آسایش خود در راه حفظ جان و آسایش ما می گذرند تا بتوانیم در امنیت زندگی كنم. امید است گرامیداشت روز آتش نشان بهانه ای باشد برای تجلیل از آنان که در میان شعله های آتش، پیام آور ایستادن و سرخ زیستن هستند. ایمنی را مصونیت در برابر آسیب های ناشی از حوادث، اعم از طبیعی و غیرطبیعی معنا کرده اند. از آن جایی که نمی توان به ایمنی به صورت صد در صد دست یافت، کارشناسان معمولاً از اصلاحاتی نظیر «ارتقاء و ایمنی» و «سطح پیشرفت ایمنی» استفاده می کنند. سطح پیشرفت ایمنی رابطه تنگاتنگی با توسعه دارد، لذا در کشورهای پیشرفته، یکی از اهداف دولت ها، حداکثر کردن سطح پوشش ایمنی برای دست یابی به حداکثر توسعه است. هدف از نامگذاری این روز به عنوان روز ملی ایمنی و آتش نشانی، تبدیل ایمنی در کشور به یك فرهنگ میباشد. در کشور ما بیش از ۱۶۰ سال از تأسیس اولین ایستگاه آتش نشانی در شهر تبریز به سال ۱۲۲۱ شمسی و نزدیک به هشتاد سال از تأسیس آتش نشانی پایتخت می گذرد. پس از انقلاب اسلامی، با انحلال سازمان دفاع غیر نظامی، فلسفه وجودی آتش نشانی های کشور توسط بندهای ۱۴ و ۲۰ ماده ۵۵ قانون شهرداری تعریف گشت و از همین رو سازمان های آتش نشانی زیر مجموعه شهرداری ها قلمداد می شوند. بر اساس این قانون شهرداری ها ملزم هستند، برای حفظ شهرها از خطر سیل و حریق و دیگر مخاطرات تدابیر مؤثری اتخاذ نمایند.در روز 7 مهر 1359 وقتی که دشمن بعثی به پالایشگاه آبادان حمله هوایی کرد، آتش نشانان منطقه و شهر های اطراف برای مهار آتش به پالایشگاه رفتند که در حین عملیات خاموش کردن آتش مجدداً هواپیماهای دشمن اقدام به بمباران پالایشگاه می کنند که منجر به شهادت تعداد زیادی از آتش نشانان می شود. طرح تعیین روز آتش نشانی و ایمنی در سال 1379 توسط ستاد هماهنگی امور ایمنی و آتش نشانی کشور پیشنهاد و توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی کشور تائید شد. این روز با هدف ترویج ایمنی و پیشگیری از حوادث در سطح کشور هم چنین یادآوری حماسه آفرینی ها و از خود گذشتگی های آتش نشانان میهن اسلامی در عرصه دفاع مقدس نامگذاری شده است. ایجاد زمینه های مناسب برای آموزش همگانی مردم در جهت پیشگیری از بروز حوادث مختلف و حفاظت از سرمایه های ملی نیز از دیگر اهداف نامگذاری این روز است.
حركت كاروان اسيران كربلا از كوفه به طرف شام (61 ق)
پس از قضایاى دلخراش كربلا، بنى اُمیه جنایتكار اُسراى اهل بیت را به عجلة تمام به طرف كوفه حركت دادند. پس از توقّف اسرا در كوفه و گزارش ابن زیاد به یزید و صدور فرمان وى مبنى بر حركت دادن اسرا به سوى شام ، اسباب سفر شام را تهیه دیدند و اهل بیت سیدالشهدا علیه السلام از راه موصل به طرف شام حركت دادند. ابن زیاد زجر بن قیس ، محض بن ابى ثعلبه و شمربن ذى الجوشن را مامور نمود كه همراه پنج هزار سوار، اسرا و سرها را به شام برند. روز اول ماه صفر بود كه اسرا به شام وارد شدند.
آغاز جنگ و محاصره ي بغداد توسط هلاكوخان مغول (656 ق)
هلاكوخان مغول در اوايل ذيحجهي سال 655 ق از راه كرمانشاهان عازم بغداد شد و پس از شكست طلايه داران لشكر خليفهي عباسي از دجله گذشت و بغداد را به محاصرهي خود درآورد. لشكريان خليفه در ابتدا از ظاهر بياهميت مغولان كه هيچ سلاح سنگيني بر تن نداشتند و سوار اسبهاي كوچك بودند خوشحال شدند. اما همين كه جنگ درگرفت، دريافتند كه حريفان آنان بيش از آن چه تصور ميرفت نيرومند ميباشند. با يك حملهي سپاه مغول، قواي خليفه از هم پاشيد و شهر به تسخير مغولان درآمد.
درگذشت "كريستين هِبِل" اديب و منتقد برجسته آلماني (1863م)
كريستين فريدريش هِبِل، شاعر، منتقد و نمايشنامه نويس آلماني در 12 مارس 1813م در خانوادهاي تهيدست به دنيا آمد. وي از نوجواني به دليل مرگ پدر، براي تأمين معاش به شغلي در مطبوعات اشتغال يافت و پس از مطالعه بسيار و اندوختن معلومات خود، به نوشتن پرداخت. هبل در بيست سالگي نوشتههايش را براي نشر به مجلههاي ادبي هامْبورگ آلمان فرستاد و سپس به تحصيل روي آورد. وي در سالهاي پس از آن ضمن ادامه تحصيل، كارهاي ادبي خود را ادامه داد و با نگارش نمايشنامههايى همچون يوديت، ماريا ماگدالِنا، هرود و ماريا مِنِه و گوگِس و انگشتري او و... به شهرت فراواني رسيد. آثار نمايشي هبل شامل نمايش انديشهها و احساسهاي بدبينانه و نامطبوع زندگي است كه روح تيره و تنهايى و شكست را نمايان ميسازد. در نظر هِبِل صحنههاي غمانگيز، نتيجه و محصول اجتنابناپذير تلاش فردي است. قدرت و برجستگي فردْ پيوسته با كشمكش و مبارزه همراه است و دستخوش قوانين ماوراي جهان مادي است. فرد ميكوشد كه خود را از فرسودگي اموري كه با آن روبرو ميشود برهاند، اما ارادهاش در برابر قدرت اصلي كه مافوق همه چيز است، خُرد ميشود. هبل موضوع نمايشنامههايش را از تاريخ قديم و جديد زندگي معاصر بيرون ميكشد و بناي نمايشنامهها را بر عصرهاي تحول و چهارراههاي تاريخ قرار ميدهد. او در عين حال، وجود خود را در وراي آثارش مينماياند و همدردي خود با فرد در برابر نظام و قوانين خردكننده را نشان ميدهد. نمايشنامههاي نخستين هبل به صورت نثر به نگارش درآمده و نمايشنامههاي بعدي در شعر آزاد ساخته شده است. علاوه بر آثار نمايشي، از هِبل، تعداد فراواني نوشته در نقد و نظريههاي مربوط به تئاتر و نامهها و يادداشتهاي بسيار سودمند بر جاي مانده است. نامههاي هبل نه تنها به سبب گيرايى، بلكه به علت اهميتي كه از نظر تاريخ و نقد ادبي دارد، بسيار جلب توجه كرده و جزو نوشتههاي رسمي آلمان درآمده است. محروميتهاي دوره كودكي و جواني بر جسم هِبل اثر گذاشت و بيماري مهره پشت، او را به سوي مرگي زودرس كشاند تا اينكه كريستين فريدريش هِبِل در 29 سپتامبر 1863م در پنجاه سالگي درگذشت.
امضاي قرارداد تقسيم لهستان بين آلمان و شوروي در جريان جنگ جهاني دوم (1939م)
با حمله قواي آلمان به لهستان و آغاز جنگ جهاني دوم، عليرغم مقاومت مردم ورشو پايتخت لهستان، اين كشور در روز 27 سپتامبر تسليم شد و نبرد لهستان در روز 28 سپتامبر به پايان رسيد. در اين جنگ، بيش از سيصد هزار لهستاني كشته و تعداد زياد ديگري مجروح و مفقود شدند. با اين حال، در روز 29 سپتامبر 1939م، آلمان و شوروي به عنوان فاتحان اين نبرد، قرارداد جديدي در مسكو امضا كردند و به تقسيم لهستان بين خود جنبه رسمي دادند. به موجب اين قرارداد، سهم عمدهاي از گوشت قرباني لهستان، يعني يكصد و بيست هزار كيلومتر مربع از اراضي شرقي اين كشور به شوروي تعلق گرفت و نزديك به يكصد و چهارده هزار كيلومتر مربع از سرزمينهاي غربي آن نيز ضميمه آلمان شد. لازم به ذكر است كه انعقاد قرارداد جديد و تقسيم لهستان در واقع در پي توافقاتي بود كه پنج هفته قبل از آن در اواخر اوت 1939م ميان آلمان و شوروي به دست آمد و سران دو كشور آن را تاييد كرده بودند. اين نواحي در سالهاي جنگ جهاني دوم، صحنه نبردهاي متعددي شد تا اينكه پس از جنگ، استقلال خود را باز يافت.