وفات علامه مامقانى ، از علمای بزرگ اماميه (1351ق)
عبدالله مامقاني معروف به علامه مامقانى و فاضل مامقانى؛ عالم امامى، فقيه اصولى، مرجع تقليد، رجالى، محدث و اديب بود. وي از بزرگان علماى اماميه و حاوى فروع و اصول بود. اصلش از مامقان آذربايجان است. علامه مامقانى در ربيعالاول ۱۲۹۰ق در نجف اشرف چشم به جهان گشود. در پنج سالگى شروع به فراگيرى قرآن كرد. صرف و نحو و مقدمات و سطوح فقه و اصول را در محضر پدرش و شيخ هاشم ارونقى ملكى و شيخ غلامحسين دربندى و شيخ حسن ميرزا (م۱۳۱۳ق) فراگرفت تا در فقه و اصول سرآمد شد. در ۱۳۰۸ق به حوزه درس اصول استدلالى و در ۱۳۰۹ق به حوزه درس فقه استدلالى پدر بزرگوارش راه يافت و «تقريرات» هر دو درس خارج را نگاشت. قوه استنباط و اجتهاد وى بارها از طرف پدرش تأييد شد و او را به دريافت اجازه مفتخر كرد. آنگاه وى خود به تدريس و تحقيق و تأليف پرداخت و شاگردان بسيارى بر گردش جمع شدند. او از پدرش روايت كرده و شيخ محمد حرز نيز از وى روايت كرده است. علامه عبدالله مامقاني که مرجع تقليد بسيارى از مردم آذربايجان بود، در شانزدهم شوال سال ۱۳۵۱ هجري قمرى در نجف اشرف درگذشت و در جوار حضرت على (ع) به رحمت حق پيوسته در مقبره والدش كه داراى گنبد و قبه عالى است، به خاک سپرده شد. • از آثار علامه مامقانى ميتوان به اين آثار اشاره کرد: «اجابة السئوال»؛ «ارشاد المستبصرين»؛ «ازاحة الوسوسة»؛ «تحفة الصفوة»؛ «تحفة الخيرة»؛ «تنقيح المقال فى علم الرجال» (در سه مجلد بزرگ، كه مشهورترين و مهمترين تأليف اوست)؛ جوابات «المسائل البصرية»؛ جوابات «المسائل البغدادية»؛ حاشيه بر «العروة الوثقى»؛ «الدر المنضود فى صيغ الايقاعات و العقود»؛ «مرآة الكمال فى الآداب و السنن» (و ترجمه فارسى آن)؛ «سراج الشيعة فى آداب الشريعة»؛ «الفوائد الطبية»؛ «كشف الاستار فى تكليف الكفار بالفروغ»؛ «هداية الانام فى حكم مال الامام»؛ «مجمع الدرر» معروف به «اثنى عشريه»؛ «مناهج اليقين»؛ «منتهى مقاصد ال
تولد "گوتْهولْدْ لِسينْگْ" نويسنده و مورخ معروف آلماني (1729م)
گوتهولد افرايم لسينگ در 30 ژوئن 1729م در آلمان به دنيا آمد و تحصيلات ابتدايى را در زادگاهش گذراند. او از ابتدا به امور هنري علاقه داشت از اين رو اجبار خانواده براي تحصيل گوتهولد در رشتههاي الهيات و پزشكي به جايى نرسيد و او پس از چندي از فراگيري اين رشتهها دست كشيد. وي پس از آن راهي برلين شد و با نوشتن نقد و ترجمه مقالات در يكي از روزنامهها، كار نويسندگي خود را آغاز نمود. لسينگ پس از انتشار دو مجموعه شعري خود، نمايشنامه دوشيزه ساراسامسون را نگاشت و در اين اثر سعي نمود تا براي نخستين بار، تراژدي را از قالب مرسوم قهرماني و افسانهاي به محيطهاي خانوادگي متوجه سازد. او با اين نگرش خود به تئاتر، تحول عظيمي در درامنويسي زمان خويش به وجود آورد. لسينگ از سال 1767م به عنوان مشاور ادبي و منتقد حرفهاي تئاتر در هامبورگ شروع به كار كرد و در همين سال موفق شد يكي از كمديهاي خود را با نام مينافون بارنهلم را كه در نوع خود، نوآوريهاي تازهاي به همراه داشت به اتمام برساند. در اين اثر كه يكي از نخستين كمديهاي ارزشمند ادبيات آلماني محسوب ميشود، لسينگ سعي كرده تا اختلافات و دشمنيهاي داخلي را كه منجر به جنگ و درگيري داخلي شده است مطرح سازد و حكام محلي را مورد انتقاد قرار دهد. وي همچنين در كتاب درام نامه هامبورگ، نظرات انتقادي و اصلاحي خود و نيز شرح احوال افرادي كه براي ايجاد تئاتر ملي در آلمان تلاش كرده بودند، ذكر نموده است. بسياري، اين كتاب را موجد پيدا شدن دوره بزرگ ادبيات و درام آلمان ميشناسند. آثار لسينگ دريچه جديدي بر تئاتر آلمان گشود و تاثير چشمگيري در بيداري افكار مردم عصرش ايفا كرد، به طوري كه تئاتر آلمان را به مرتبه رفيعي رساند. گوتهولد لسينگ سرانجام در چهارم دسامبر 1781م در 52 سالگي درگذشت.
كشف عناصر راديواكتيو اورانيوم توسط "هانْري بكْرِلْ" فرانسوي (1896م)
هانري بِكْرِل فيزيكدان برجسته فرانسوي در نيمه دسامبر 1852م متولد گرديد. پدر و برادرش از فيزيكدانان معروف بودند. بنابراين وي نيز به اين رشته علاقهمند گرديد. پس از كشف اشعه ايكس توسط رونتْگِن دانشمند آلماني، بكرل درصدد كشف اجسامي برآمد كه از خود، اشعه ايكس را ساطع ميكنند. وي تحقيقات خود بر روي خاصيت تشعشع راديواكتيو متمركز و آن را در 2 مارس 1896م كشف نمود و چند ماه بعد در 30 ژوئن همان سال عناصر راديواكتيو اورانيوم را كشف نمود. كارها و تحقيقات بكرل باعث شد تا به همراه دو نفر از شاگردانش به نامهاي مادام و پيِر كوري زوج دانشمند فرانسوي، در سال 1903م برنده جايزه نوبل در فيزيك شود. نتيجه تلاشهاي بِكرِل به آغاز عصر تازهاي به نام "عصر اتم" انجاميد و به همين سبب او را "پدر علم فيزيك جديد" ميدانند. هانري بكرل سرانجام پس از 56 سال تلاش و تحقيق، در 25 اوت 1908م درگذشت. (ر.ك: 15 دسامبر)
انحلال سازمان پيمان آسياي جنوب شرقي موسوم به سيتو (1977م)
بعد از جنگ جهاني دوم و شكلگيري دوران جنگ سرد به سردمداري امريكا و شوروي، اين بار سراسر جهان عرصه رقابتهاي آشكار و پنهان اين دو كشور بود كه يكي تحت لواي آزادي و دموكراسي و ديگري با شعار حمايت از خلقهاي ستمديده، به دستاندازي و چپاول ملتها مشغول شدند و براي تأمين اهداف خود، سازمانهاي نظامي و اقتصادي متعددي به صورت پيمانهاي چند جانبه به وجود آوردند. سازمانهايى چون ناتو، ورشو، سِنتو و سيتو و... از آن جمله ميباشد. يكي از اين سازمانها، سازمان پيمان آسياي جنوب شرقي است كه به طور اختصار "سيتو" ناميده ميشد و در همين راستا و در تاريخ 8 سپتامبر 1954م شكل گرفت. اين سازمان كه به موجب پيمان دفاع جمعي آسياي جنوب شرقي به وجود آمد در مانيل پايتخت فيليپين به امضاي كشورهاي امريكا، انگلستان، فرانسه، استراليا، فيليپين، تايلند، پاكستان و زلاندنو رسيد. هدف اين پيمان، در ظاهر، تضمين صلح در منطقه جنوب شرقي آسيا و جنوب غربي اقيانوس كبير عنوان گرديد و در واقع ايجاد مانعي براي گسترش كمونيسم در جنوب شرق آسيا بود. در تكميل پيمان فوق، منشور اقيانوس كبير نيز صادر شد كه در آن حق ملل آسيايى و مردم جزاير اقيانوس كبير در برابري و تعيين سرنوشت خود مورد تاييد قرار گرفت و بر همكاري كشورهاي عضو پيمان، در تأمين اهداف اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي تأكيد شد. مقرّ سازمانهاي نظامي و غيرنظامي اين سازمان در بانكوك قرار داشت. اين سازمان در پي خروج فرانسه در سال 1967 و پاكستان در سال 1972م و نيز آغاز دوره تنشزدايي در عرصه روابط بينالملل در 30 ژوئن 1977 منحل گرديد.