اعدام دكتر "حشمت" از ياران ميرزا كوچك خان جنگلي به دستور تيمور تاش حاكم گيلان (1298ش)

دكتر ابراهيم حشمت الاطباء، يكي از مردان آزاده، خدمتگزار و نيك نامي بود كه در جنبش مشروطيت از مجاهدين صديق و در قيام جنگل از سران فداكار و نزديك به ميرزا كوچك خان جنگلي بود. وي در جريان نهضت جنگل، به واسطه خدمات پزشكي‏اش، محبوبيت زيادي در لاهيجان كسب كرده بود و در آنجا يك گروه چند صد نفري به نام نظام ملي گرد آورده بود. وي پس از مدت‏ها كه به همراه نهضت جنگل مشغول مبارزه بود، از جانب مقامات نظامي دولت، به تسليم دعوت شد. مقامات نظامي براي دكتر امان نامه‏اي در پشت جلد قرآن نوشتند و براي او ارسال كردند. دكتر حشمت نيز كه به مباني ديني ايمان داشت، سوگند مقامات نظامي را باور كرد و به همراه 270 نفر از مجاهدين تحت فرمانش، خود را به قزاقان تسليم نمود اما بدرفتاري فرماندهان نظامي، در همان لحظات اوليه، دكتر را متوجه اشتباهش نمود. پس از مدت كوتاهي جلسه محاكمه نظامي ترتيب داده شد و بدون اينكه حق دفاعي براي دكتر حشمت قائل شوند، حكمي را كه از پيش انشا نموده، قرائت و دكتر را به اعدام محكوم ساختند. سرانجام دكتر حشمت در روز 21 ارديبهشت 1298 ش برابر با يازدهم شعبان 1337 ق در رشت به دار آويخته شد و در همان شهر مدفون گرديد.

پيوستن رسمي اروپاي غربي به آمريكا در تحريم اقتصادي جمهوري اسلامي ايران (1359ش)

به دنبال واقعه فتح لانه جاسوسي آمريكا توسط دانشجويان پيرو خط امام در 13 آبان 1358 و پس از شكست طرح تحريم اقتصادي ايران از طريق سازمان ملل به دليل وِتوي يكي از اعضاي شوراي امنيت، برخي از كشورهاي اروپايي تصميم گرفتند كه از امضاي قراردادهاي جديد با جمهوري اسلامي خودداري نموده و ايران را تحت فشار قرار دهند. اين تصميم بازار مشترك اروپا از آنجايي كه براي حمايت از آمريكا و محكوم كردن مسأله گروگان‏گيري انجام مي‏گرفت، حالتي سمبوليك و سياسي داشت و از بار اقتصادي غالبي برخوردار نبود. بدين ترتيب پس از پايان مهلت آزادسازي گروگان‏ها و لاينحل ماندن اين مسأله، جامعه اقتصادي اروپا به طور رسمي، تحريم اقتصادي ايران را اعلام نمودند. اين اقدام در حالي انجام مي‏گرفت كه در اعلاميه مشترك كنفرانس 9 كشور اروپايي تنها هدف از اين اقدام، تسريع در آزادي گروگان‏ها عنوان شده بود. اما با گسترش اين تحريم از سوي كشورهاي غربي، اقتصاد داخلي آنان نيز دچار ركود و تورم شد. در طول هشت سال دفاع مقدس، آمريكا و كشورهاي بازار مشترك اروپا، ايران را در تنگنا قرار داده و از معامله مستقيم خودداري مي‏كردند. حتي در مواردي از فروش و ارسال داروهاي مورد نياز به ايران امتناع مي‏نمودند. اين در حالي بود كه پيشرفته‏ترين تجهيزات نظامي و خطرناك‏ترين سموم شيميايي را در اختيار رژيم متجاوز عراق قرار مي‏دادند و اين رژيم را به ادامه جنگ ترغيب مي‏كردند. ليكن رفته رفته، كشورهاي اروپايي دريافتند كه فشار آمريكا به ايران نه تنها به نفع آنها نيست بلكه منافع آنان را فداي مطامع آمريكا خواهد ساخت.

رحلت عالم جليل "ميرزا محمد حسن شيرازي" مرجع كل و مجاهد عالي قدر شيعه(1312 ق)

آيت‏اللَّه ميرزا محمدحسن شيرازي در نيمه‏ي جمادي الاولي سال 1230 ق در شيراز به دنيا آمد. از چهار سالگي شروع به تحصيل نمود و در 8 سالگي مقدمات را به پايان برد. وي در پانزده سالگي شرح لمعه را تدريس كرد و سپس عازم اصفهان گرديد. ميرزاي شيرازي در 29 سالگي وارد كربلا شد و پس از آن به نجف رفت و در درس شيخ اعظم، انصاري، شركت جست و از خواص شاگردان او شد. پس از فوت شيخ مرتضي انصاري در 1281 ق زعامت شيعه به ميرزاي بزرگ شيرازي محول گرديد و نزديك به 30 سال در اين مقام به رفع مشكلات مردم و اداره‏ي حوزه‏هاي علميه مشغول بود. مهم‏ترين حادثه‏اي كه در ايام زعامتِ آن پيشواي بزرگ شيعه رُخ داد، قضيّه‏ي جنبش تنباكو بود. فتواي تاريخي ايشان در معاهده‏ي انحصار تنباكو در زمان ناصرالدين شاه، چنان مردم را به صحنه كشاند كه شاه قاجار، مجبور به فسخ قرارداد تنباكو گرديد. ميرزاي شيرازي همزمان با رهبري جامعه‏ي اسلامي، شاگردان بسياري را به جامعه‏ي اسلامي تقديم نمود و كتب متعددي را تاليف كرد. حضرات آيات عظام سيدمحمدكاظم يزدي، آخوندملامحمد كاظم خراساني، ميرزا محمدتقي شيرازي معروف به ميرزاي دوم، شيخ فضل‏اللَّه نوري، حاج ميرزا حسين نوري، ميرزا اسماعيل شيرازي و ده‏ها عالم بزرگوار از جمله شاگردان اين فقيه بزرگوار مي‏باشند. سرانجام، ميرزاي بزرگ در 82 سالگي در سامرا چشم از جهان فرو بست. جسد مطهرش را از سامرا تا نجف با پاي پياده تشييع كردند و در آخر شعبان در جوارمرقد منور اميرالمؤمنين(ع) به خاك سپردند. از آن پس مجالس فاتحه در تمام شهرها برگزار گرديد. همه‏ي بازارها در اين ايام تعطيل بود و اين عزاداري تا نزديك به يك سال ادامه داشت.

تصویب قطعنامه استقلال بحرین در شورای امنیت سازمان ملل متحد (1970م)

کشور امیرنشین بحرین با 694 کیلومتر مربع وسعت در جنوب غربی آسیا، به صورت جزایری در جنوب خلیج فارس واقع شده و فاصله کمی تا سواحل قطر و عربستان سعودی دارد. سرزمین بحرین چندین بار بین دولت‏های بزرگ دست به دست شده و تحت نظر حکومت‏های ساسانیان، پرتغال، صفویان و نیز امرای محلی بود. در سال 1820م حاکم وقت بحرین پیمانی با دولت انگلیس منعقد کرد که سرانجام در 1914، بحرین به کلی تحت الحمایه انگلستان گردید. از آن زمان دولت (شاهنشاهی) ایران همواره بر حاکمیت انگلستان بر بحرین اعتراض داشته و آن را جزء لاینفک خاک ایران می‏شمرده است. سرانجام ایران در سال 1971 مراجعه به آرای عمومی با نظارت سازمان ملل را پذیرفت و در نتیجه رأی‏گیری، بحرین به استقلال دست یافت و به عضویت سازمان ملل رسید. (ر.ک: 16 دسامبر)