اعتراض مسلمانان جهان به هتك حرمت رژيم بعث عراق به عتبات عاليات (1370 ش)
پس از آن كه مردم مسلمان عراق از جنايات بي‏اندازه رژيم حاكم بر عراق به ستوه آمده و دست به قيام فراگير زدند، به دستور صدام حسين، ديكتاتور وقت عراق، علاوه بر كشتار وسيع و بي‏رحمانه مردم، اماكن مقدسه و عتبات عاليات در اين كشور مورد هتك حرمت قرار گرفتند. اين عمل رژيم بعث، احساسات مسلمانان و به ويژه شيعيان جهان را برانگيخت و طي راهپيمايي‏هاي متعدد اعتراض‏آميز، آن را به شدت محكوم كردند. اين بي‏حرمتي در حالي صورت گرفت كه مردم عراق تا پيروزي فاصله چنداني نداشتند. در اين زمان، آمريكا و متحدانش به كمك صدام شتافته و براي كشتار و سركوب مردم، انواع كمك‏ها را در اختيار رژيم بعث قرار دادند. با پناه گرفتن مردم در حرم ائمه معصومين، اين اماكن شريف توسط ارتش بعث مورد هجوم قرار گرفت و دشمن با احساس غرور دروغين، ژست پيروزي گرفت. در ايران به اين مناسبت، از طرف رهبر معظم انقلاب اسلامي، دوم خرداد 1370، عزاي عمومي اعلام گرديد. بعد از سرنگوني رژيم بعث در فروردين 1382، گورهاي جمعي فراواني از مردم عراق كه به دست صداميان به شهادت رسيده بودند، كشف شد و ابعاد جنايات صدام در اين واقعه بيش از پيش آشكار گشت.

وفات "ابن ‏فصيح" از فقهای حنفي مذهب(755 ق)

ابن فصيح، ابوطالب فخرالدين احمد بن على بن احمد همدانى كوفى (۶۸۰- ۲۶شعبان۷۵۵ق /۱۲۸۱-۱۵سپتامبر ۱۳۵۴م)، فقيه حنفى، شاعر و اديب سده هشتم هجري بود. به‏سبب اقامت و تدريس در شهرهاي بغداد و دمشق، او را بغدادي و دمشقى نيز خوانده‏اند. ابن فصيح در كوفه ديده به جهان گشود و در همان‏جا به آموختن فقه و ادبيات پرداخت و قرائت هفت‏گانه را نزد ابن صباغ و على بن سعد ديوانى آموخت. در بغداد از ابن عبدالحق، ابن دواليبى و ابن صباغ حديث شنيد و اسماعيل بن طبال و ديگران به او اجازه روايت دادند. وي در عراق مدتى در آرامگاه ابوحنيفه به تدريس اشتغال داشت، سپس به دمشق رفت. در آن‏جا مورد تفقد و اكرام طنبغا امير شام قرار گرفت و به افتاء، مناظره و تدريس در مدارس قصاعين و ريحانيه پرداخت و در ۷۵۰ق /۱۳۴۹م به حج رفت. از شاگردان ابن فصيح مى‏توان ابن وهبان و ابن ادمى را نام برد. وي شعر نيز مى‏سرود و بسياري از موضوعات و كتب فقهى را به نظم درآورد. پاره‏هايى از اشعار وي به‏صورت پراكنده در منابع آمده است. مرگ ابن فصيح در دمشق و بيست و ششمين روز از شعبان‏المعظم سال ۷۵۵ق اتفاق افتاد. برخى از آثار ابن فصيح به شرح زير به‏صورت خطى در كتابخانه‏ها موجود است: ۱. "حل‏الرموز"، قصيده‏اي است لاميه در قرائات سبع نظير قصيده شاطبيه كه در آن به نام قراء تصريح شده است. ۲. "مستحسن الطرائق فى نظم كنز الدقائق"، چنان‏كه از نامش پيداست، همان كتاب "كنز الدقائق نسفى" است در فقه كه ابن فصيح آن را به نظم درآورده، اين منظومه توسط نورالدين على بن غانم مقدسى با نام اوضح رمز على نظم الكنز شرح شده است. ۳. "نظم منارالانوار"، همان "منارالانوار نسفى" است در اصول فقه كه در ۹۰۳ بيت به نظم درآمده و نسخه‏اي از آن در مكتبةالعربيه دمشق موجود است.

آغاز جنگ‏هاي سي ساله مذهبي در اروپا (1618م)

ظهور مذهب پروتستان در اوايل قرن شانزدهم ميلادي، شكاف عميقي بين پيروان مسيحيت به وجود آورد و كاتوليك‏ها و پروتستان‏ها در طول سده‏هاي پس از آن، بارها با هم به نزاع و نبرد پرداختند. يكي از جنگ‏هاي معروف طرفداران پروتستان با كاتوليكْ مذهبان، در دهه دوم قرن هفدهم ميلادي به وقوع پيوست و در حدود سي سال به طول انجاميد. در روز 23 مه 1618م، پروتستان‏هاي چك كه از محدود شدن آزادي‏هايشان توسط فرديناند دوم، امپراتوري مقدس روم نگران بودند، دو فرستاده وي را به قتل رساندند و به اين ترتيب جنگ‏هاي سي ساله مذهبي در اروپا آغاز شد. اين جنگ‏ها كه عمدتاً در آلمان روي داد، فراز و نشيب‏هاي زيادي داشت. در طول جنگ، كشورهاي فرانسه، سوئد و دانمارك در حمايت از پروتستان‏ها و دولت اسپانيا و امپراتوري روم به طرفداري از كاتوليك‏ها وارد جنگ شدند. جنگ‏هاي سي ساله مذهبي اروپا در نهايت، با انعقاد پيمان وِسْتْفالي در سال 1648م خاتمه يافت، اما اسپانيا و فرانسه تا امضاي پيمان پيرْنِه در سال 1659م با هم درگير بودند. جنگ‏هاي سي ساله، علاوه بر ويراني و تجزيه آلمان و نيز تضعيف امپراتوري مقدس روم، قدرت يافتن فرانسه را در پي داشت. در اين جنگ‏ها اگر چه نزاع ديرينه دو مذهب كاتوليك و پروتستان نقش مهمي داشت، اما عواملي چون اختلاف‏هاي ارضي و سياسي دولت‏هاي اين قاره نيز در شروع و ادامه جنگ، بسيار مؤثر بود. از نتايج مهم اين جنگ‏ها، پايان نسبيِ درگيري‏هاي مذهبي پروتستان‏ها و كاتوليك‏ها و آغاز رشد جريان‏هاي ناسيوناليستي و ملي‏گرايى و نژادپرستي در اروپا بود. در كنار اين تاثيرات، تفكر جدايى دين از سياست نيز سر برآورد. به عبارتي، يكي از وقايع مهم اجتماعي كه زمينه جدايي نهاد ديني را از سياست فراهم ساخت، همين جنگ‏ها و پيمان وِسْتْفالي بود. در اين پيمان قرار بر اين شد كه قدرت اقتصادي كليسا تضعيف شود و به تعبيري، مراكز اقتصادي كه در سلطه كليسا بودند از نفوذ كليسا خارج گردند.