شاید کشاورزهای کوچک در کشورهای پیشرفته در حال انقراض باشند اما در میان آمیبها، کشاورزهایی بسیار کوچک، هنوز یک استراتژی بقای حیات وجود دارد، آنها با باد سفر می کنند!
به گزارش خبرگزاری مهر، زمانی که آمیبهای Dictyostelium discoideum دچار کمبود باکتری های خوراکی موجود در خاک می شوند، به این دلیل که خود باکتری ها نیز دچار سوء تغذیه شده اند، این تک سلولی های کوچک حرف زدن با یکدیگر را آغاز کرده و گرد یکدیگر جمع می شوند.

به گفته دانشمندان زمانی که صدها هزار نمونه از این آمیبها گرد یکدیگر جمع می شوند یک هاگدان به وجود می آورند که با قرار گرفتن در مسیر باد هاگهایی را حاوی آمیبها و دانه های باکتری آزاد می کنند.

به گفته محققان دانشگاه رایس، آمیبها به جای اینکه پیش از مهاجرت کردن به منطقه ای دیگر به این شکل، تمامی غذاهای خود را مصرف کنند، آخرین لقمه های آن را در پوسته هایی بسته بندی کرده و برای مسافرت آماده می کنند.

زمانی که هاگها حاوی آمیبها و بسته های غذا یا همان باکتری ها بر روی زمین فرود می آیند، آمیبها از میان هاگها بیرون آمده و دانه های باکتری را آزاد می کنند، یا به بیانی دیگر آنها را به امید داشتن مزرعه ای سرسبزتر آنها را کشت می کنند، درست مانند انسانهایی که برای کشاورزی از زمینهای خشک به زمینهای حاصلخیز کوچ می کنند.

این تک سلولی ها غذای مطلوب خود را به همراه خود حمل می کنند و این به آنها اجازه می دهد در سرزمینی جدید ریشه دوانده و رشد کنند.

کشاورزی از نوع منفعل

به نظر نمی آید آمیبها در مرحله رشد باکتری ها از آنها مراقبت ویژه ای انجام دهند، از این رو به شیوه کشت و زرع آنها کشاورزی منفعل گفته می شود. به گفته محققان تا کنون شیوه کشاورزی آمیبها در هیچ ارگانیزم تک سلولی دیگری مشاهده نشده بود. با این حال در میان انواع دیگری از آمیبها نیز کشاورزهای مهاجری که با باد سفر کرده و بر سرزمینهای حاصلخیز فرود می آیند، دیده شده بود.

بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، دانشمندان بر این باورند کل فرایند کشاورزی در میان آمیبها از اجتماعی بودن آنها آب می خورد زیرا بر اساس آنچه از این تک سلولی ها دیده شده، آمیبهای منفرد برای تشکیل دادن هاگدان به دیگر آمیبها نمی پیوندند و به این شکل نمی توانند در مهاجرت با دیگر آمیبها همراهی کنند.