ديسك هاي فشرده يا همان CD كه امروزه كاربردهاي فراواني در زندگي ما دارند، در سال ۱۹۸۰ به دنيا وارد شدند. ولي چرا ديسك هاي فشرده ۷۴ دقيقه اي هستند، نه ۶۰ دقيقه اي و نه ۷۰ دقيقه اي !؟
هفتاد و چهار دقيقه بودن آنها را مي توان تقصير يك مرد ناشنواي آلماني گذاشت.
شركت سوني و فيليپس كه آن زمان در حال طراحي استاندارد CD بودند بين اندازه ديسك هاي فشرده با هم اختلاف داشتند. شركت فيليپس به دنبال طراحي ديسك هاي با قطر ۱۱/۵ سانتيمتر بود و سوني به ۱۰ سانتيمتر بسنده كرده بود.
هر كدام از ۲ استاندارد فوق مي توانستند ۶۰ دقيقه از موسيقي استريو با نرخ ۱۶ بيت و با فركانس ۴۴٫۰۵۶ هرتز را در خود جاي دهند.
ولي اين مقدار از ديد آقاي نوريو اهگا كافي نبود. وي كه يك تاجر ابزار الكترونيكي در ژاپن بود و براي خوانندگي اپرا هم تعليم ديده بود، پس از اينكه از كيفيت پايين ضبط صوت سوني به آن شركت تحت يك نامه شكايت كرد، به استخدام سوني درآمد و پس از گذشت زمان در سال ۱۹۸۲ مدير شركت سوني گرديد. وي كه علاقه خاصي به موسيقي كلاسيك داشت، اصرار داشت كه بايد سمفوني نهم لودويگ وان بتهوون را بر روي يك ديسك فشرده جاي داد.
به گفته فيليپس: طولاني ترين اجرا ۷۴ دقيقه به طول انجاميد … موسيقي كه در فستيوال شهر بايروت آلمان در سال ۱۹۵۱ به رهبري ويلهلم فورت ونگلر اجرا گرديد را نمي شد در۶۰ دقيقه جاي داد.
و اين بود سرآغاز ديسكهاي ۱۲ سانتيمتري كه ۷۴ دقيقه ظرفيت داشتند، استانداردي كه متاثر از نوابغ آلماني و ژاپني ايجاد شد.