شما نمی‌توانید خودتان را قلقلک بدهید و به خودتان هم اجازه نمی‌دهید که غریبه‌ها را قلقلک بدهید. بچه‌های انسان اغلب از قلقلک لذت می‌برند. اما چرا اصلا در طول تکامل، قلقلکی بودن به انسان‌ها رسیده است؟
بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کم‌تر، صرف‌نظر از آن، قلقلک ظاهرا قوانین مخصوص به خودش را دارد. شاید متوجه شده باشید که شما نمی‌توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با این که ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملا غریبه را قلقلک بدهید، مغزتان اجازه نمی‌دهد این کار را بکنید، کاری که از نظر اجتماعی اصلا پذیرفتنی نیست. اما قلقلک به چه دردی می‌خورد و در طول تکامل، چرا قلقلکی بودن به انسان‌ها رسیده است؟
به گزارش پاپ‌ساینس، رابرت پروواین از عصب‌شناسان دانشگاه مریلند و مولف کتاب "خنده: یک بررسی علمی"، معتقد است همین واقعیت‌ها در مورد قلقلک، نشانه‌ای از ارزش‌های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهبردی برای ایجاد ارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.
به گفته محققین، عکس‌العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه‌های اولیه تولد نوزاد آغاز می‌شود. در واقع در ماه‌های اول، قلقلک و خنده از اولین راه‌های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می‌کند. والدین خیلی زود یاد می‌گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می‌خندد و وقتی نوزاد چهره‌اش در هم می‌رود، دیگر او را قلقلک ندهند. همین فرایند، خود ارتباط جهره به چهره‌ای را ایجاد می‌کند که می‌تواند نقطه شروعی برای تعامل‌های دیگر هم باشد.
از طرف دیگر، کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می‌دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان، کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک‌تر نیست. آن‌ها می‌گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده‌ها، در مبارزه از همه آسیب‌پذیرترند. بنابراین وقتی بچه‌ها با انعطاف از دست دوستانشان در می‌روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.
از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می‌شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان‌ها همیشه قلقلکی باقی نمی‌مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کم‌تر می‌شود و در 40 سالگی دیگر اثری از آن نیست. به نظر می‌رسد به دلایلی که هنوز شناخته نشده‌اند، قلقلک مخصوص جوان‌ترها است.