در سال 1357، وقتي كه نهضت اسلامي مردم ايران به رهبري امام خميني به اوج خود رسيده بود، رژيم شاه پس از آنكه از سكوت امام نا اميد شد، دست به فعاليت‌هاي سياسي براي محدود كردن ايشان و يا اخراج ايشان از عراق زد. به همين جهت رژيم عراق منزل ايشان را در نجف محاصره كرد و رفت و آمد‌ها كنترل و محدود گرديد. امام كه به هيچ وجه حاصر به ترك مبارزه نبودند تصميم به مهاجرت از عراق به سمت سوريه گرفتند اما به علت تيرگي روابط عراق و سوريه، قرار شد كه از طريق كويت عازم سوريه شوند. با آنكه جهت ورود به كويت، ويزا صادر شده بود، پس از رسيدن به مرز كويت، مقامات دولت كويت دستور جلوگيري از ورود ايشان به خاك كويت را صادر كردند. امام شب را در بصره گذراندند و تصميم گرفتند به پاريس هجرت کنند.
به هنگام هجرت به پاريس در پيامي به ملت ايران، دلايل اين هجرت را چنين بيان نمودند.
"اكنون كه من به ناچار بايد ترك جوار اميرالمؤمنين عليه السلام را نمايم و در كشورهاي اسلامي دست خود را براي خدمت به شما ملت محروم كه مورد هجوم همه جانبه اجانب و وابستگان به آنان هستيد، باز نمي‌بينم و از ورود به كويت با داشتن اجازه، ممانعت نموده‌اند، به سوي فرانسه پرواز مي‌كنم. پيش من مكان معيني مطرح نيست؛ عمل به تكليف الهي مطرح است. مصالح عاليه اسلام و مسلمين مطرح است. ما و شما، امروز كه نهضت اسلامي به مرتبه حساسي رسيده است، مسؤول هستيم. اسلام از ما انتظار دارد."
به اين ترتيب، عصر روز 14 مهر ماه 1357، امام و همراهان به بغداد منتقل شده و روز بعد، هجرتي تاريخي را در راه رضاي خدا انجام دادند و در آنجا پس از توقفی كوتاه در پاريس در دهكده‌اي به نام «نوفل لوشاتو» اقامت كردند.
اقامت ايشان در فرانسه بر خلاف تصور رژيم شاه، باعث تسريع در انقلاب شد و هر روز سيل خبرنگاران و عكاسان و ... به ديدار امام مي‌شتافتند؛ به طوري که، اين دهكده كوچك به كانون مهمترين اخبار جهان تبديل شد و پس از چند ماه منجر به پيروزي انقلاب اسلامي گرديد.