وويجر يك ظرف پنج سال منظومه شمسي را ترك خواهد كرد .
فضاپيماي وويجر يك، كه دورافتاده ترين فضاپيما از زمين است، در سفر خود به سوي كرانه هاي فراتر از منظومه شمسي يك گام مهم ديگر برداشته است.

اين فضاپيماي پيشكسوت كه اكنون 17 ميليارد و 400 ميليون كيلومتر از زمين فاصله دارد، تغييري مشخص در جريان ذرات در اطراف خود را رديابي كرده است.

اين ذرات، كه از خورشيد متصاعد مي شوند، تا اين نقطه درحال دور شدن از مركز منظومه بودند، اما اكنون عمود بر اين مسير حركت مي كنند.

اين بدان معني است كه وويجر بايد خيلي به مرحله پرش به فضاي موسوم به "ميان-ستاره اي" نزديك باشد.

ادوارد استون، دانشمندي كه سرپرستي پروژه وويجر را به عهده دارد، از اين فضاپيما و اطلاعات ارزشمندي كه همچنان 33 سال پس از شروع ماموريتش فراهم مي كند تمجيد كرد.

او به بي بي سي گفت: "وقتي وويجر پرتاب شد، فقط 20 سال از شروع عصر فضا گذشته بود، بنابراين هيچ مبنايي كه بتوان براساس آن گفت فضاپيما چقدر دوام خواهد آورد وجود نداشت."

"هيچ نمي دانستيم كه تا چه فاصله اي بايد برويم تا از منظومه شمسي خارجه شويم. اما حالا مي دانيم كه بايد كم و بيش ظرف پنج سال، براي اولين بار از منظومه خارج شده باشيم."

دكتر استون در نشست پاييزي اتحاديه علوم ژئوفيزيك آمريكا در سان فرانسيسكو، كه بزرگترين گردهمايي زمين شناسان در جهان است، سخن مي گفت.

وويجر 1، روز پنجم سپتامبر 1977 پرتاب شد و خواهرخوانده آن وويجر 2، روز 20 اوت 1977 راهي فضا شد. هرچند وويجر 2 زودتر پرتاب شد اما در مسيري آهسته تر قرار داده شده و اكنون كمي بيش از 14 ميليارد كيلومتر از زمين فاصله دارد.

هدف اوليه ناسا از پرتاب اين كاوشگرها مطالعه سيارات مشتري، كيوان، اورانوس و نپتون بود كه در سال 1989 كامل شد.

آنها سپس راهي اعماق فضا شدند و در جهت كلي مركز كهكشان راه شيري به حركت در آمدند.

منبع انرژي اين فضاپيماها بسته هاي راديو اكتيو است و ابزارهاي آنها به خوبي كار مي كند و داده ها را به زمين مخابره مي كند.

البته فاصله زياد با زمين باعث مي شود كه پيام راديويي آنها 16 ساعت در راه باشد.

مشاهدات تازه وويجر 1 توسط ابزار "ذرات باردار كم انرژي" كه شتاب بادهاي خورشيدي را مي سنجد انجام شده است.

اين جريان از ذرات باردار حبابي را در اطراف منظومه شمسي تشكيل مي دهد كه به هليوسفير موسوم است.

اين بادها با سرعت "مافوق صوت" حركت مي كنند تا اينكه از يك مرحله به نام "شوك پاياني" مي گذرند.

پس از آن سرعت آنها به شدت كم مي شود. اندازه گيري وويجر نشان مي دهد كه شتاب اين بادها در اين نقطه اكنون به صفر رسيده است.