پيامبر اعظم (ص) داراي دو پسر به نامهاي عبدالله و قاسم، معروف به طيب و طاهر و 4 دختر به نامهاي زينب، رقيه، ام کلثوم و در نهايت مايه فخر انس و جن حضرت فاطمه زهرا (س) بودند که همگي آنها ثمره ازدواج نبي اکرم (ص) با حضرت خديجه کبري (س) بوده و در مکه معظمه ديده به جهان گشوده بودند.
پيامبر اکرم (ص) بنا به تقدير الهي از همسران ديگر فرزندي نداشت تا اين که در سال هشتم قمري، ماريه قبطيه فرزندي پسر براي آن حضرت به ارمغان آورد. خاتم انبياء (ص) نام مولود خويش را ابراهيم گذاشت و وي را بسيار دوست مي داشت اما اين کودک خردسال و محبوب پيامبر (ص)، عمر چنداني نکرد و در همان دوران طفوليت (کمتر از 2 سالگي) بيمار شد و در همان بيماري، در 18 رجب سال دهم قمري بدرود حيات گفت.
پيامبر (ص) در وفات فرزند کوچکش اندوهگين شد. از امام جعفر صادق (ع) روايت شد: هنگامي که ابراهيم رحلت کرد، اشک از ديدگان پيامبر (ص) جاري شد و در آن حال فرمود: ديده مي گريد و دل اندوهناک است ولي چيزي که باعث خشم پروردگار گردد، نمي گوييم.
برخي از صحابه پيامبر (ص) که شاهد حالت اندوه و گريه رسول خدا (ص) بودند، تعجب کرده و به آن حضرت عرض کردند: شما ما را از گريه بر مردگان نهي مي نموديد، اکنون چگونه در سوگ فرزند خود اشک مي ريزيد؟ پيامبر اکرم (ص) در پاسخ آنان فرمودند: من هرگز نگفته ام که در مرگ عزيزان خود گريه نکنيد زيرا اين احساسات نشانه دلسوزي و مهرباني و ترحم است و شخصي که دلش بر حال ديگران نسوزد، مورد رحمت الهي قرار نمي گيرد. من گفته ام که در مرگ عزيزان، شيون نکنيد و سخنان کفرآميز و يا سخناني که بوي اعتراض مي دهد، نگوييد و از شدت اندوه، لباس هاي خود را پاره ننماييد. اميرمؤمنان علي بن ابي طالب (ع) به دستور رسول اکرم (ص)، بدن ابراهيم را غسل داد و کفن کرد. آنگاه گروهي از اصحاب پيامبر (ص) جنازه ابراهيم را تشييع کرده و در قبرستان بقيع به خاک سپردند.