محققان می‌گویند وجود یک شریان میانی ​​اضافی نشان از روند تکاملی جدیدی در بدن انسان دارد که در ۱۴۰ سال گذشته در بین جمعیت انسانی سه برابر افزایش داشته است.

به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، همه ما در مورد "انتخاب طبیعی" شنیده‌ایم، اما آیا واقعاً معتقد هستیم که گونه‌های ما در عصر و روزگار کنونی نیز در حال فرگشت یا تکامل هستند؟ این سوالی است که افراد اندکی روی آن تأمل می‌کنند.

اکنون یک مطالعه جدید انجام شده است که اثبات می‌کند ما هم اکنون نیز در حال تکامل هستیم و این دانش به لطف تحقیق در مورد شریان بازو محقق شده است. این قسمت از بدن، هنگامی که برای اولین بار در رحم مادر تشکیل می‌شود، وظیفه تأمین خون بازو و دست ما را بر عهده دارد.

این شریان که به "شریان میانی"(median artery) نیز معروف است، پس از آنکه دو شریان یا رگ دیگر در بزرگسالی ایجاد می‌شود، ناپدید می‌شود. با این حال، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بسیاری از ما در حال حاضر شریان میانی را در طول زندگی خود حفظ می‌کنیم که یک رویداد مرموز است که قبلا وجود نداشته است.

"شریان میانی" شریانی است که گاهی در انسان و سایر حیوانات یافت می‌شود و به نظر می‌رسد شیوع آن در انسان در حال افزایش است و از ۱۰ درصد برای متولدین اواسط دهه ۱۸۸۰ به ۳۵ درصد در پایان قرن بیستم رسیده است. این شریان در صورت وجود، در بازو و بین شریان شعاعی و شریان "اولنار" یافت می‌شود.

"ماسیج هنه برگ" نویسنده ارشد این مطالعه و متخصص آناتومی در دانشکده پزشکی دانشگاه "آدلاید" گفت: این[موضوع] در انسان مدرن یک تکامل خرد است و شریان میانی نمونه کاملی از چگونگی فرگشت ما است، زیرا انسان‌هایی که اخیراً متولد می‌شوند، در مقایسه با انسان‌های نسل‌های قبلی به میزان بیشتری دارای این شریان هستند.

"هنه برگ" و همکارانش کشف کردند که فقط ۱۰ درصد از افراد متولد دهه ۱۸۸۰ شریان میانی خود را حفظ کرده‌اند. با این حال، ۳۰ درصد از متولدین اواخر قرن بیستم اکنون آن را دارند.

این نشان دهنده سریع‌ترین نرخ تکاملی برای انسان‌ها از ۲۵۰ سال گذشته است و اگر در همین مسیر و به همین شکل ادامه یابد، به زودی شاهد حفظ این ویژگی فیزیکی برای اکثر انسان‌ها خواهیم بود.

"تگان لوکاس" از محققان این مطالعه و آناتومیست و باستان شناس دانشگاه "فلیندرز" گفت: این افزایش می‌تواند ناشی از جهش ژن‌های درگیر در ایجاد عروق میانی یا مشکلات سلامتی مادران در دوران بارداری یا هر دو باشد. اگر این روند ادامه یابد، اکثریت افراد تا سال ۲۱۰۰ دارای شریان میانی بازو خواهند بود.

اگرچه دیدن اینکه ما هنوز در حال فرگشت هستیم، هیجان انگیز است، اما همانطور که می‌دانید ممکن است فرگشت در جهت مثبت نباشد. به عنوان مثال همین شریان میانی بازو با سندرم تونل کارپال مرتبط دانسته شده است.

"نشانگان مجرای مچ دستی" یا "سندرم تونل کارپال" شایع‌ترین نوروپاتی به دام افتادن عصب است که در نتیجه فشردگی عصب میانی در ناحیه تونل کارپال ایجاد می‌شود.

عصب میانی در ناحیه مچ دست از زیر بافت همبندی مچ دست و از روی استخوان‌های مچ عبور می‌کند، اگر به هر دلیلی این فضا تنگ شده باشد به این عصب فشار وارد شده و اختلالات حسی و حرکتی در انگشتان دست بروز می‌کند که به این بیماری "سندرم تونل کارپال" گفته می‌شود. در این فضا(تونل کارپال) هشت تاندون سطحی و عمقی دست و تاندون بلند شست به همراه عصب میانی عبور می‌کنند. هر عاملی که باعث کاهش اندازه تونل یا افزایش حجم بافت‌های داخل تونل شود، علائم بیماری را ایجاد می‌کند.

شیوع این بیماری در خانم‌های خانه‌دار میانسال، کاربران کامپیوتر، نجاران، تصویرگران، کارگران، قصاب‌ها و مکانیک‌های خودرو و رانندگان ماشین‌های سنگین بیشتر است.

این مطالعه در مجله Anatomy منتشر شده است.