تهاجم چرخ بال هاي آمريكايي به كشتي خدماتي "ايران اجر" در خليج فارس (1366ش)

با ورود نيروهاي نظامي آمريكا به خليج فارس، آنان قصد داشتند كه ضمن معرفي كردن ايران به عنوان كشور جنگ طلب، قطعنامه شديداللحني را به تصويب برسانند كه شامل مجازات عليه كشور متخاصمي بشود كه از اجراي مفاد قطعنامه 598 شوراي امنيت خودداري كند. در مقابل، ايران نيز، ضمن اقدامات تلافي‏جويانه در برابر عراق، تلاش‏هاي ديپلماتيك خود را براي تغيير و جابجايي بندهاي قطعنامه 598 انجام مي‏داد. بنابراين تشديد حملات عراق نيز در چهارچوب سياست‏هاي اين كشور و آمريكا معنا و مفهوم داشت. از اين رو، دولت آمريكا به دنبال بهانه‏اي بود تا بتواند ايران را كشوري جنگ‏طلب به دنيا معرفي كند. بنابراين پس از چندين روز كنترل و شناسايي، اقدام به حمله به كشتي ايران اجر نمود. در 30 شهريور 1364، كشتي تداركاتي و لجستيكي ايران، موسم به "ايران اجر" متعلق به نيروي دريايي ارتش جمهوي اسلامي ايران كه از بندرعباس به سوي بندر بوشهر در آب‏هاي بين‏المللي در حركت بود، از سوي دو فروند هلي‏كوپتر آمريكايي به اتهام مين گذاري، بدون هيچ هشداري مورد حمله قرار گرفت كه طي آن، 4 تن از خدمه كشتي شهيد و چهارتن نيز مجروح شدند، همچنين ده ملوان ديگر اين كشتي را به ناو فرماندهي آمريكا در منطقه منتقل كردند. پس از اين حادثه، سفير آمريكا در سازمان ملل اعلام كرد كه چون اين كشتي در حال مين گذاري بوده است، بر اساس قوانين متعارف، مستلزم برخورد بود. چند روز بعد، مجلس سناي آمريكا با حمايت از اقدام نظامي نيروي دريايي آمريكا، قانوني تصويب كرد كه به موجب آن، نيروي دريايي آمريكا، حق داشت هر كشتي ايراني را كه سعي كند مانع از عبور كشتي‏هاي آمريكا شود، غرق نمايد. تمامي اين كارها، براي فشار به ايران براي قبول قطعنامه 598 توسط ايران و منزوي ساختن آن بود كه به شكست منجر گرديد.

آغاز حركت اسرا و اهل‏بيت "امام حسين"(ع) به شام (61 ق)

با پايان يافتن روز دهم محرم سال 61 قمري و شهادت امام حسين(ع) و ياران با وفايش، يزيديان به غارت كاروان حسيني پرداختند. آنان خيمه‏هاي امام را سوزانده و از به يغما بُردن جزئي‏ترين وسايل دريغ نكردند. سرانجام كاروان امام حسين(ع) اين بار به رهبري امام سجاد(ع) و حضرت زينب كبري(س) در شامگاه روز يازدهم محرم به طرف كوفه حركت داده شدند و نهضت حسيني، به شكلي ديگر ادامه يافت. هرچند، دشمن توانسته بود نيروهاي امام را در ظاهر شكست دهد ولي رسوايي‏هاي حكومت جور بني‏اميه و افشاگري‏هاي امام سجاد(ع) و حضرت زينب(س) روي امويان را در تاريخ سياه كرد و قيام امام حسين(ع) و راه پاك او را جاودانه ساخت.

درگذشت "پابليوس ويرژيل" شاعر بزرگ روم باستان (19ق.م)

پابليوس ويرژيليوس مارو، معروف به ويرژيل شاعر بلندآوازه ايتاليا در پانزدهم اكتبر سال هفتاد قبل از ميلاد مسيح(ع) در خانواده‏اي روستايى در آنْدْ در ايتاليا به دنيا آمد. وي تحصيلات خود را در ميلان و رم به انجام رساند. دوران رشد ويرژيل، در يكي از متشنج‏ترين دوره‏هاي تاريخ روم قديم سپري شد در حالي كه جنگ‏هاي داخلي و رقابت‏هاي گوناگون بر سر قدرت، جامعه را در ناآرامي قرار داده بود. اوضاع زمان، در روحيه ويرژيل، كينه‏اي شديد نسبت به نفاق و ناسازگاري ميان ملت و هم‏چنين عشقي عميق به برقراري صلح در نظام حكومتي استوار پديد آورد كه در آثارِ بعدي او انعكاس يافته است. زندگي شهرستاني ويرژيل در عين حال كه او را در مجاورت زندگي روستايى و كشاورزي و چشم‏اندازهاي طبيعت قرار داده، عشق به عالم انساني آميخته با تلاش و علاقه به مردم فعال و قابل احترام و احساس زندگي كلي و جهاني و عواطف ديني را در او ايجاد كرده بود. ويرژيل در دوران تحصيل، علاقه وافري به خواندن آثار نويسندگان به ويژه شعراي روم و يونان داشت و خود نيز در علم معاني و بيان و فلسفه، دانش فراواني كسب كرد. وي پس از پايان تحصيلات خود، به سرودن شعر پرداخت و زندگي و مطالعات خود را به طور كامل در اختيار شعر و شاعري قرار داد. عشق و علاقه بي‏حدّ به زادگاه خود و مردمي كه در آن به كشاورزي مشغول بودند، اساس الهامات اشعار ويرژيل را تشكيل مي‏دادند. ويرژيل عضو انجمن ادبي رم بود و در همين جا بود كه منظومه اشعار شباني خود را در سال 37 ق. م تصنيف كرد. در اين اشعار، ويرژيل زندگي روستايى را به روش گذشتگان يوناني خود مورد توصيف تخيلي قرار داد. اما مهم‏ترين كتاب او كه باعث شهرت ديرپاي وي در زمينه ادبيات در جهان شده است، كتاب "اِنه‏ايد" است. اين كتاب، حماسه ملي مردم روم، بزرگ‏ترين منظومه عهد باستان و يك شاه‏كار ادبي در شعر حماسي جهان به شمار مي‏رود كه در دوازده بند سروده شده است. هدف ويرژيل و يكي از دلايل عمده او در سرودن منظومه اِنه‏ايد پديد آوردن پيشينه تاريخي همراه با شخصيتي نيمه خدايى به عنوان قهرمان ملي براي رم است. سبك اين منظومه جدي كه فاقد روح جسارت و ماجراجويى است، درون‏گرايانه و صميمانه با نگارش دقيق مي‏باشد كه كمتر موضوعات تكراري دارد. كمال اسلوب و سبك، بيان و وزن و آهنگ و توازن، برجسته‏ترين ويژگي اين منظومه است. منظومه انه‏ئيد را، از نظر وزن، بزرگ‏ترين و پرشكوه‏ترين شعري دانسته‏اند كه تاكنون در زبان انسان جاري شده است. ويرژيل در اِنِه‏ئيد، چيزهاي اعجاب‏آور و مافوق الطبيعه از عالم الوهيت، آسمان و زمين، دريا، رب‏النوع‏ها، قهرمان‏ها و نيمه خدايان را به امور بشري و سفرها و شكنجه‏هاي ناشي از جنگ مي‏آميزد. خدايانِ جاوداني و سنگدل، فرمان مي‏رانند و بشر بر روي زمين، همچنان به رنج بردن ادامه مي‏دهد. ويرژيل با ارائه اين اثر، در شمار بزرگ‏ترين شاعران روم باستان قرار گرفت كه شعرش بيشترين تأثير را در ادبيات جهان داشته است. او هم‏چنين برجسته‏ترين چهره در ادبيات لاتيني است كه در سراسر قرون وسطي، داراي نفوذي فراوان بوده است. پابليوس ويرژيل سرانجام در 21 سپتامبر سال نوزدهم قبل از ميلاد، در 51 سالگي درگذشت.